Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Εδώ και αρκετά έτη, έχουμε γράψει πλείστα όσα και έχουμε δημοσιεύσει – με ατράνταχτα επιχειρήματα – τις θέσεις και απόψεις μας για τη σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ελληνικού Έθνους.
Όλοι οι αγωνιστές του 1821, χάριν των οποίων εμείς σήμερα έχουμε Κράτος-Έθνος, αλλά και οι μετέπειτα (1912, 1922, 1940, κ.α.) ως προμετωπίδα και απαύγασμα του ιερού αγώνα τους είχαν το « πολεμήσαμε πρώτα για του Χριστού την πίστη την Αγία κι έπειτα για την πατρίδος την ελευθερία».
Από τότε, αλλά ακόμη και πιο παλιά, η Ορθοδοξία ήταν συνυφασμένη με τον Ελληνισμό, άρρηκτα συνδεδεμένες οι έννοιες αυτές μεταξύ τους, όπως η σάρκα του ανθρώπου με τα νεύρα του που, αν εκλείψει ένα από τα δυο, το άλλο πεθαίνει !
Έτσι, όλα τα Συντάγματα της Ελλάδος ξεκινούσαν με την επίκληση του ενός και Μόνου, Αληθινού, Θεού, στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.
Αυτό, ασφαλώς, δεν σημαίνει ότι στο Κράτος μας επικρατεί καθεστώς θεοκρατίας. Υπάρχει ανεξιθρησκία, ελευθερία σκέψης και έκφρασης, σεβασμός στη διαφορετική αντίληψη του άλλου.
Η ανεξιθρησκία και η ελεύθερη έκφραση ιδεών και απόψεων προστατεύεται τόσο από το Σύνταγμα όσο και από του Νόμους του Κράτους. Ομοίως, διώκεται ποινικά ο προσηλυτισμός (ας τα ακούνε αυτά οι αιρετικοί Ιεχωβάδες και οι Πεντηκοστιανοί που μοιράζουν μέσα στην πλατεία Βουνακίου φυλλάδια και ενοχλούν τους διερχόμενους πιστούς) αλλά και η παρεμπόδιση της λατρείας του Θεού.
Συνεπώς, όσοι επικαλούνται αλλαγή του Συντάγματος και την διαγραφή του ονόματος του Θεού, δήθεν λόγω ΄΄ουδετερότητας΄΄ του Κράτους, παραβιάζουν ανοικτές θύρες.
Στη δημοκρατία, ουδείς κινδυνεύει υπό ουδενός, αρκεί όλοι να είναι όντως δημοκρατικοί και όχι δίκην (κατ΄επίφασιν) δημοκρατικοί, όπως οι σήμερον κυβερνόντες, που διακατέχονται από ιδεοληψίες (κόμπλεξ) και αριστερές αγκυλώσεις, παθαίνοντας ΄΄αλλεργία΄΄ μόλις κάποιος τους μιλήσει για θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια !
Ξεπερνώντας το θέμα αυτό και επιχειρώντας να θολώσει το πολιτικό τοπίο, ο λαοπλάνος Τσίπρας, έθεσε ζήτημα απεμπλοκής της μισθοδοσίας του ιερού Κλήρου της Ελλάδος (περί τους 10.000 Κληρικούς) από το Ελληνικό Δημόσιο.
Έσπευσε δε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, λέγοντας ότι «δεν θέλουμε να θεωρούνται οι Κληρικοί δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θα επιχορηγείται η Εκκλησία της Ελλάδος με ισόποση επιχορήγηση, ώστε να καλύπτεται η μισθοδοσία του Κλήρου και αυτόματα απελευθερώνεται το Ελληνικό Δημόσιο από 10.000 υπαλλήλους, ενώ θα προσληφθούν στις κενές αυτές θέσεις άλλοι -διαφόρων κλάδων και τομέων-».
Αυτά τα λόγια, μόνον ένας Τσίπρας θα μπορούσε να τα πει ή ένας κατακτητής σε χώρα ιθαγενών που θα επιχειρούσε να επιβληθεί μοιράζοντας καθρεφτάκια !
Ο λόγος; Τον διαψεύδει και η ιστορική πραγματικότητα και η πρόσφατη πρακτική.
Θα έπρεπε να έχει πληροφορηθεί τα δέοντα από τους συνεργάτες και συμβούλους του και ειδικότερα:
1).Οι Κληρικοί της Ελληνικής επικράτειας (και όχι μόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος, διότι πέραν αυτών που ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος, έχουμε τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη και το Άγιον Όρος που ανήκουν στο Ελληνικό Κράτος αλλά εκκλησιαστικώς υπάγονται απευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο) μισθοδοτούνται από το Ελληνικό Δημόσιο δια Νόμων, από πολλών δεκαετιών, διότι η Εκκλησία προσέφερε το 96 % της ακίνητης περιουσίας της (κυριολεκτικώς και ουσιαστικώς) στο Ελληνικό Κράτος, ώστε να ορθοποδήσει, να στηθεί και να την εκμεταλλεύεται το ίδιο, με την υποχρέωση να καλύπτει τη μισθοδοσία του Κλήρου.
Ο Κλήρος χρειάζεται περί τα 205 εκατομμύρια Ευρώ ετησίως για τη μισθοδοσία του. Εάν το Ελληνικό Δημόσιο αποτιμήσει την παραχωρηθείσα περιουσία προς αυτό και την αξιοποιήσει, έχει υπολογιστεί ότι θα αποφέρει στον κρατικό κορβανά περί τα 700 εκατομμύρια Ευρώ ετησίως, δηλαδή 3,5 φορές τη μισθοδοσία του Εφημεριακού Κλήρου. Δηλαδή θα μπορούσε το Κράτος με την αξιοποίηση της περιουσίας της Εκκλησίας, που του παραχωρήθηκε, να αμείβει τον Κλήρο και να κάνει επιπλέον ένα πρωτοφανές, προνοιακό & κοινωνικό έργο, που δεν κάνει (και που, πάλι, η Εκκλησία με το 4 % που της απέμεινε κάνει, πανελλαδικά, λόγω ανικανότητας του Κράτους. Εάν δεν υπήρχε σήμερα η Εκκλησία όλοι οι άσιτοι νέοι και οι ανήμποροι γέροντες θα είχαν πεθάνει μέσα στους δρόμους. Αυτό, όμως, το λησμονούν οι ΣΥΡΙΖΑίοι !!!).
Άρα, ο Τσίπρας εθελοτυφλεί και δεν πράττει υπέρ του Δημοσίου.
2).Κάποιοι αγνοούν ότι, η Εκκλησία της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (τη δεκαετία του 1980), οπότε και πάλι επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο με τα σημερινά, προσέφυγε στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια και δικαιώθηκε.
Τότε, τα Ευρωπαϊκά δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι, για να γίνει κάτι τέτοιο (όπως αυτό που ζητά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ) θα έπρεπε είτε να επιστραφεί η από δεκαετιών-εκατονταετιών παραχωρηθείσα περιουσία στην Εκκλησία, είτε να αποζημιωθεί με ισόποσης αξίας τίμημα.
Κι έτσι τα σχέδια των τότε κυβερνόντων διεκόπησαν βιαίως.
3).Κάποιοι, επίσης, αγνοούν ότι, εφόσον -όπως ισχυρίζονται- θα εξακολουθούν να χορηγούν ισόποση επιδότηση με τη μισθοδοσία του Κλήρου, στην Ελλαδική Εκκλησία, δεν υπάρχει οικονομικό όφελος για το Κράτος ! Αλλά, οι ΄΄μικρούληδες και πονηρούληδες΄΄ του ΣΥΡΙΖΑ ρίχνουν το τυρί αυτό στη φάκα του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου (ο οποίος εκτός από Αθηνών δεν είναι πάσης Ελλάδος –αυτός είναι απλά τίτλος τιμής– αλλά πρώτος μεταξύ ίσων, Επίσκοπος, για να μπορεί μόνος του να αποφασίσει και να συνδιαλέγεται με τον Τσίπρα), ώστε έπειτα από 1, 2 ή 3 χρόνια να πουν «το Κράτος υποφέρει οικονομικά. Θα διακοπεί η επιχορήγηση για λίγο !». Και, όπως όλοι γνωρίζουν, στην Ελλάδα, ουδεν μονιμότερον του προσωρινού !
4).Ακόμη, πρέπει να τονίσουμε ότι, οι δήθεν δημοκράτες και λαϊκοί ΣΥΡΙΖΑίοι οδηγούν την Εκκλησία στη Δεσποτοκρατία και τον αυταρχισμό. Διότι, καθιστούν τον κάθε Μητροπολίτη λογιστή και εργοδότη κάθε Ιερέα, που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να προωθήσει, προσλάβει ή απολύσει οιονδήποτε Ιερέα, δίχως ο κατώτερος Κλήρος να δύναται να αντιδράσει ή να κάνει χρήση των δικαιωμάτων που απορρέουν από τον Κώδικα Δημοσίων Λειτουργών.
5).Τέλος, σε όσους βιάζονται να μιλήσουν για χωρισμό Εκκλησίας- Κράτους, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι, δεν απαιτείται κανένας χωρισμός διότι –θεσμοθετημένα– οι σχέσεις τους είναι σχέσεις «συναλληλίας». Δηλαδή, ό,τι πιο δημοκρατικό και με πνεύμα αυτονομίας και σεβασμού μπορούσε να υπάρξει, εκατέρωθεν, από το 1975.
Ο κ. Τσίπρας ξεκινά σήμερα μια νέα τακτική, που αναμένεται να αποτελέσει τη βάση για το εναρκτήριο λάκτισμα μιας νέας περιόδου ωδινών για τη χώρα. Κατά περιόδους στοχοποιεί έναν Κλάδο στο δημόσιο βίο, προσπαθώντας να στρέψει τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις εναντίον του, διαμορφώνοντας μια κοινωνία ΄΄δύο ταχυτήτων΄΄.
Η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού ιερού Κλήρου ανήκει στη μεσαία ή κατώτερη (οικονομικά) τάξη πολιτών. Οι περισσότεροι Ιερείς μας είναι απλοί άνθρωποι, έγγαμοι, οικογενειάρχες, χωρικοί, ενίοτε πολύτεκνοι και υπηρετούν σε ορεινές, απομακρυσμένες και παραμεθόριες περιοχές της πατρίδας μας, «φυλάσσοντες Θερμοπύλες».
Στην Ελληνική ύπαιθρο, την επαρχία, τα νησιά, στα σύνορά μας, έχουν μείνει, πλέον, μόνο οι Ιερείς μας να στηρίζουν τον βασανισμένο και εξαπατημένο λαό και να τείνουν χείρα βοηθείας σε όποιον έχει ανάγκη, αδιάκριτα.
Ο κ. Τσίπρας με ευκολία προσλαμβάνει ιμάμηδες και μουφτήδες και καλύπτει τη μισθοδοσία τους, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία Έλληνες Ορθόδοξους Κληρικούς.
Τη στιγμή που η πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών Κρατών έχουν εντάξει και τον Ορθόδοξο Κλήρο στη μισθοδοσία του Δημοσίου τους, η μητέρα Ελλάδα, ελέω αθέων -΄΄ουδέτερων΄΄ αλλά και αριστερόστροφων ιδεοληψιών και αγκυλώσεων, επιζητεί τον εξοβελισμό της Ορθόδοξης πίστης, παράδοσης και μαρτυρίας από το δημόσιο βίο.
Δεν θα τους αφήσουμε να κάνουν όσα σκέφτονται ενάντια στον ιερό Κλήρο !
Δεν θα τους επιτρέψουμε να εφαρμόσουν μια τακτική λαϊκισμού που -περίτρανα- στοχοποιεί τους Ιερείς, δίχως αιτία και αφορμή !
Και τούτο, όχι μόνο διότι αυτό είναι το σωστό, αλλά -κυρίως- διότι δεν έχουν καμία λαϊκή εντολή για κάτι τέτοιο !-
——————————————————————————————-
Σημείωση: Για όσους διαπνέονται, ειλικρινά και όχι φαινομενικά, από αριστερά ιδεώδη, αφιερώνω το παρακάτω κείμενο, από τη δράση του Άρη Βελουχιώτη:
« Ο Άρης και ο παπάς.
Το τελετουργικό είναι σταθερό. Η σημαία προηγείται, ο Άρης φιλάει το χέρι του παπά και ζητάει την άδεια του προέδρου για να μιλήσει στους κατοίκους των χωριών. Δεν θίγει ποτέ τις παραδόσεις και το θρησκευτικό συναίσθημα των χωρικών[…]
Εκπληκτική αδυναμία δείχνει από την αρχή ο Άρης στους γέρους και στους παπάδες. «Τους παπάδες της Ρούμελης, που ο Βελουχιώτης έδειχνε μια παθολογική αδυναμία απέναντί τους, που γινόταν σαν άτακτο παιδί μπροστά τους» (Φ. Γρηγοριάδης: Αντάρτικο). Αν δει κάποιον ρακένδυτο ή σκελετωμένο παπά, θυμώνει. Μαλώνει τους χωρικούς: «Να πληρώνετε τον παπά σας. Πως θέλετε να έχετε παπά χωρίς πληρωμή; Δεν είναι διακονιάρης ο παπάς… Είναι παπάς !» […]
Είναι 24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων. Τα Τοπόλιανα δεν διαθέτουν παπά και ο Παπακουμπούρας προσφέρεται να τελέσει Θεία Λειτουργία. Γέμισε η Εκκλησία χωρικούς και αντάρτες. Αλλά ούτε αριστερός ψάλτης υπήρχε και επιστρατεύτηκε ο Περικλής, που ήξερε να διαβάζει και να κρατάει στοιχειωδώς το ίσο. Πότε ο Παπακουμπούρας, πότε ο δεξιός ψάλτης του ψιθύριζαν τη σελίδα που έπρεπε να γυρίσει. Σε λίγο στάθηκε δίπλα στον Περικλή και ο Άρης και έψελναν σεγόντο. Έγινε μια εξαίσια Λειτουργία, που έκανε τους ζηλωτές του Κόμματος να κόψουν τις φλέβες τους. […]».
(Διονύσης Χαριτόπουλος, «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων»).-
