«Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ», ανέγραφε ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα, στεφάνια των λιγοστών –για το βεληνεκές του ανδρός- ανθρώπων που συνόδευσαν τον Άκη Τσοχατζόπουλο στην τελευταία του κατοικία.
Αποστολέας ήταν ο Γιάννης Παγορόπουλος, δικηγόρος του Άκη και γιος ενός από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, του Δημήτρη Παγορόπουλου, στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου.
Και πράγματι, το ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ», δικαιώθηκε απόλυτα με την επισήμανση στην κορδέλα του άψυχου στεφανιού. Αυτό το τεράστιο λαϊκό κίνημα που απονευρώθηκε ουσιαστικά, κάνοντας ιδεολογική στροφή με το πέρασμα στην ιστορία του ηγέτη του, πριν από 25 χρόνια (1996), αποδείχθηκε, από τότε κι έπειτα, ότι ήταν απλά ένας μηχανισμός εξουσίας, που σήμερα ούτε τη συναρπαστική ονομασία του θέλουν αναφέρουν επίσημα.
Κι ότι ήταν απλά ένας μηχανισμός εξουσίας αποδείχθηκε από τον φοβικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν όλοι όσοι έχουν περάσει από τις γραμμές του το θάνατο και την κηδεία ενός ανθρώπου, με τον οποίο συμπορεύτηκαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους.
Κάποιος θα έπρεπε να τους μιλήσει για τον Άκη, όχι για εκείνον που απασχόλησε τον ποινικό κώδικα την τελευταία δεκαετία. Αυτά είναι γνωστά και κάποιοι τα εκμεταλλεύτηκαν να χύσουν χολή ακόμα και στο άκουσμα του σεπτού σκηνώματος του.
Ίσως πρέπει να τους μιλήσουν για τον Άκη του ΠΑΚ, για τον Άκη των πρώτων ημερών του ΠΑΣΟΚ (όταν άφησε μια λαμπρή καριέρα στη Γερμανία ως μηχανικός με δικαίωμα υπογραφής, πολύ σημαντικό αυτό διότι ελάχιστοι αναλογικά είχαν εκεί αυτό το προνόμιο) για να βρεθεί στον τόπο του, δίπλα στον ηγέτη του, για να δημιουργήσουν «από το μηδέν». Για τον Άκη των μεγάλων έργων, των πρωτοποριακών θεσμικών αλλαγών στην Αυτοδιοίκηση, τη Δημόσια Διοίκηση και την Αποκέντρωση, της αμυντικής θωράκισης της χώρας και του Ελληνισμού ευρύτερα (να θυμηθούν τους S-300), των εργαζομένων (γνωρίζουν όλοι οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων που αύξησε τα μάλα το βασικό τους μισθό, σε βάρος των επιδομάτων, με αποτέλεσμα να επιλύσει με τον καλύτερο τρόπο, το χρόνιο πρόβλημα των εξαιρετικά χαμηλών αποδοχών του μέχρι τότε συνταξιοδοτικού τους), τον Άκη της υπέρμετρα χαμογελαστής καλημέρας με το χτύπημα στο μάγουλο όποιου συναντούσε μπροστά του, είτε φίλο, είτε εχθρό, όπως ήταν η αγαπημένη του συνήθεια.
Ο εύχαρις Άκης της Χαριλάου Τρικούπη, της Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης Ελλάδας (πόσες χιλιάδες άραγε ήταν εκείνοι οι ΠΑΣΟΚοι ανά τη χώρα που κάθονταν χαλαρά μαζί του και συζητήσουν ατέλειωτα βράδια στην επαρχία, μετά από συγκεντρώσεις;) ήταν εκείνος που βρέθηκε δίπλα στον ανεπανάληπτο ηγέτη της Αλλαγής, όταν όλα τα άλλα προβεβλημένα στελέχη του Κινήματος βρέθηκαν απέναντί του. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην περίοδο του σκανδάλου Κοσκωτά και του Χέρφιλντ, όταν όλοι τα πρασινόμαυρα κοράκια-δελφίνοι πρόβαραν το κοστούμι του διαδόχου, αλλά ακόμα και στο άρθρο 4 του 1983, όταν οι επιρροές του Άκη κράτησαν όρθιο το συνδικαλιστικό του ΠΑΣΟΚ και αλώβητη την εικόνα της κυβέρνησης.
Για να μη θυμηθούμε στο σκάνδαλο Κοσκωτά (κατέχουν οι επαϊοντες) ποιος ήταν εκείνος που πήγε τον φέρελπι επιχειρηματία στο Καστρί, να προχωρήσουμε παρακάτω και να φτάσουμε στην περίοδο του βρώμικου ’89 και του Ειδικού Δικαστηρίου, όταν οι άλλοι μεγαλόσχημοι σφύριζαν αδιάφορα αφήνοντας μόνο τον Άκη δίπλα στον Ανδρέα, με τρανταχτή απόδειξη την κρίση στο «Πεντελικόν». Τότε άπαντες, πλην Άκη, συνωμότησαν κατά του Προέδρου τους: Γεννηματάδες (άσχετα με το αν έκαναν πίσω την τελευταία στιγμή), Λαλιώτηδες, Σημίτηδες και Μελίνες αλλά ο ίδιος ο ηγέτης, με τον έμπιστό του δίπλα, βγήκαν νικητές. Ήταν οι ίδιοι που βρέθηκαν απέναντι στην ηγεσία ακόμα και μετά την απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου και την πλήρωση της έδρας του Τσοβόλα στη Β’ Αθήνας, επενδύοντας σε αριθμητική ήττα του ΠΑΣΟΚ στην επαναληπτική εκλογή.
Ορισμένοι εξ αυτών πριν καν προλάβουν να πανηγυρίσουν τη θριαμβευτική νίκη του ’93 κι αφού, όμως, ξανακάθισαν στις αναπαυτικές υπουργικές καρέκλες, συνέστησαν την ελληνική «κλίκα της Σαγκάης», την «ομάδα των 4», που βιαζόταν να ξαποστείλει τον Ανδρέα!
Αλλά και μετά τις δύο διαδοχικές ήττες του από τον Σημίτη, ο Άκης ήταν πάλι εκείνος που κράτησε όρθιο το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί έστω κι ο πιο ευφάνταστος δημοσιογράφος να φανταστεί κυβέρνηση Άκη με υπουργό τον Σημίτη; Ποτέ! Θα έκανε διάσπαση την ίδια μέρα…
Αμέσως δε, μετά τη δεύτερη ήττα του ο Άκης όχι μόνο παρέμεινε εκεί ως κυρίαρχος συντελεστής της σύνθεσης αλλά παρέδωσε (κι αυτό γράφεται για πρώτη φορά) κάτι πολύτιμο στον νικητή!
«Τα στερνά τιμούν τα πρώτα» λέει ο σοφός λαός μας κι αυτό ίσχυσε ξεκάθαρα στην περίπτωση του Άκη! Πλέον όμως, ισχύει ξεκάθαρα και για εκείνους που με τις πλάτες του έγιναν βουλευτές, υπουργοί, γραμματείς, επικεφαλής οργανισμών και δεν βρήκαν το σθένος να πουν έστω δυο λόγια και να αποχαιρετίσουν εκείνον που έφυγε για πάντα. Σαφώς ισχύει και για εκείνους που μόλις χθες εόρταζαν την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη και μία εβδομάδα νωρίτερα εξέδιδαν φοβική ανακοίνωση 50 λέξεων για τον νεκρό!
Πηγή: εφημερίδα <καρφί>.
Λάζαρος Λασκαρίδης.
Δημοσιογράφος, Επικεφαλής δημοτικής παράταξης “ΤΩΡΑ Καλλιθέα”, Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και ΚΕΠ.
