Το καλοκαίρι «μύρισε» που λένε. Σε εγρήγορση όλες οι νοικοκυρές. Άντε να ψάξουν να βρουν και να τακτοποιήσουν τα καλοκαιρινά ρούχα. Άντε να πλύνουν να σιδερώσουν και να καλοθέκουν» τα χειμωνιάτικα. Το σπίτι σε γενικό ξεσηκωμό και οι άνθρωποι του μικροί και μεγάλη στην «τσίτα». Τα εγγονάκια μας, αναστατωμένα και σε προσμονή. Οι ερωτήσεις απανωτές… «πότε θα φύγουμε;» ή να ξεκλειδώνουν τις όμορφες αναμνήσεις του περασμένου καλοκαιριού.
Στο απόγειο πια της ζωής μου, ζω με ανείπωτη χαρά, την προσμονή και την αγωνία τους. Να σας πω την αλήθεια, πιο πολύ περιμένω εγώ να κλείσουν τα σχολεία παρά αυτά. Μέσα σε αυτή την γενική αναστάτωση και τους προβληματισμούς, κάπου ξεχάστηκα. Άθελα μου προσπέρασα τα σήμερα και βρέθηκα να ζω στο… προχθές…!
Αρχές της δεκαετίας του πενήντα! Κάθε καλοκαίρι, με το που έπαιρνε τέλος ο βραχνάς του σχολείου, αμέσως την άλλη μέρα, μαζί με την Γιαγιά μου την Ξενιώ, για με το «ΕΛΣΗ» για με το «ΑΓΓΕΛΙΚΑ» ή τον «ΚΑΝΑΡΗ» φεύγαμε για την «Άγια Ονειρική Γη» της Λαγκάδας. Να το πω για πολλοστή φορά, «Φύγαμε νωρίς από την Χίο… Όμως η ψυχή μου δεν μετανάστεψε ποτέ. Έμεινε και θα μείνει γαντζωμένη για πάντα εκεί…!!!». «Στο αραξοβόλι του πόθου και του πάθους μου». «Στο απάγκιο λιμάνι των σκέψεων, των λογισμών και της Αγάπης μου»
Λαγκάδα Χίου – Το Απάγκιο Λιμάνι των Σκέψεων, των Λογισμών και της Αγάπης μου
Για εμένα το παιδί των φτωχογειτονιών του Πειραιά και όχι μόνο, το χωριό μου ήταν η «γη της επαγγελίας». «Η μεγάλη … φιλική, σίγουρη και ασφαλής αυλή του σπιτιού μας» Τα πάντα ήταν δικά μου και όμορφα. Όπου και αν πέρναγα, όποιος και αν μέβλεπε, είχε έναν καλό λόγο να πει ή να με ρωτήσει με ενδιαφέρον για όλους τους δικούς μου. Να μου πουν ιστορίες τους με τον κύρη μου ή για την φιλενάδα της μάνα μου που έγινε πια «πρωτευουσιάνα»!
Ως εδώ όλα καλά.
Έλα όμως που ερχόταν και η καταστροφική ώρα του μεσημεριού…!!! Ιντάθελενε ο Μεγαλοδύναμος κέφτιαξενε έδευτη την «ερημοσκότεινη» χρονική περίοδο της ημέρας; Άντε το βάσανο του φαγητού, που εσήμαινε χάσιμο πολύτιμου παιχνιδιού και κλεισούρα μετά ύπνου…! Αγώνας και σκέψεις για εξεύρεση τρόπου να συνεχίσουμε το παιχνίδι. Σχέδια επί σχεδίων κόντρα στην βούληση της γιαγιάς ή των μαμάδων. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα χιλιοειπωμένα λόγια «που θα πας βρε φαγούδι της ζωής μου μες το λιλίρι…;»
Από τούτο εδώ το σπίτι, ξεκινά η ζωή μου … !
Και όμως όταν ο λόγος δεν έφερνε αποτέλεσμα, άρχιζαν τα «μεγάλα μέσα» και εφαρμογή αποτελεσματικών αρχέγονων παρεμβάσεων… Το πιο συνηθισμένο φόβητρο ήταν αυτό του περάσματος από τον μαχαλά του «Καλοκαιρινού» αλλά και του «Μεσημεριανού». Με στόμφο και απαγγελία μεγάλης τραγωδού η αξέχαστη γιαγιά, μου έλεγε για τα συμβάντα της τελευταίας επέλασης των υποτιθέμενων ανεπιθύμητων επισκεπτών από την γειτονιά μας… Αναρίθμητα τα χαμένα παιδάκια… Ανείπωτα τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες που βίωσαν. Τα μάτια μου μεγάλωναν και γινόταν τεράστια. Ο φόβος άρχισε να ρέει στο αίμα. Μα όταν και πάλι ζωντάνευε η παιδική ανταρσία και το γινάτι… τότε ξεκίναγε η εφαρμογή του σχεδίου «Β».
Η γιαγιά τάχατες άκουγε κάποια βήματα ή κτύπους στην πόρτα… με τρόπο απαλλασσόταν του σφυχταγκαλιάσματος μου και πήγαινε να διώξει τον παρείσακτο. Και… ξάφνου εμφανιζόταν κουνάμενη σεινάμενη με βρυχηθμούς και άγρια μουγκρητά η «Σεντονού» !!!
«Σεντονού» …. Μοντέλο 2019 … !!!
«Ίντα θες μωρή εδώ;». «Το Μιχαλάκη μου είναι καλό παιδί». «Κοιμάται κέχει κλειστά τα μάτια του». «Άμε στην ευκή του Χριστού και της Παναγιάς» Και να σκεπάζει την κεφαλή μου, με το σεντόνι ώστε να μη βλέπω αλλά να ακούω τις οργισμένες κραυγές και τις φοβέρες της … Σεντονούς…!
Τα χρόνια πέρασαν, και με διαδέχθηκαν τα παιδιά μου. Κατ ανάγκη η Σεντονού μεταδημότευσε μαζί μας ώστε να επηρεάσει τα παιδιά. Τα ανίψια μου μα και τα ευκολόπιστα παιδάκια της γειτονιάς μας. Η τέχνη και τα κατορθώματα της μεγάλωσαν γενιές επί γενιών στο σπίτι μου μα και στις γειτονιές του Κορυδαλλού.
Θα σας περιγράψω δυο περιστατικά με την αξέχαστη Μητέρα μου να προσπαθεί να κοιμίσει τον Γιώργη μου … εμένα όρθιο και σκεπασμένο από κεφαλής ως τα πόδια με ένα λευκό σεντόνι να υποδύομαι τον ρόλο της «Σεντονούς». Με τα μάτια διεσταλμένα από τον φόβο και την αγωνία ο μικρούλης, γνώρισε, μια και είδε τα μπαντζάκια, το παντελόνι μου, οπότε πίρε θάρρος από την απρόσμενη αποκάλυψη και φοβερίζοντας την, της φώναξε. «Παλιοσεντονού, θα σε φτιάξω εγώ… θα πω στον μπαμπά μου για να σε δείρει που του έκλεψες το παντελόνι του».
Φόβητρο …φάντασμα
Άλλη μια φορά, που προσπαθούσα να κοιμίσω έναν μικρό πανέξυπνο και λατρευτό μικρούλη, δεν έδωσα βάση στα… παπούτσια μου, οπότε στο κρίσιμο σημείο της παρέμβασης, ο Μάκης, στάθηκε ορθός και ατρόμητος απέναντι μου φωνάζοντας «κλέφτρα σεντονού, αυτά τα παπούτσια είναι του Μιχάλη μου»
Άλλες εποχές, άλλα χρόνια. Εδώ και αρκετά χρόνια κατάλαβα πως ο φόβος αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην παιδική ψυχή. Από κάθε άποψη τα παιδιά είναι πάντα σε μειονεκτική θέση απέναντι μας. Άλλη η δική τους λογική και η σκέψη τους. Διαφορετικά βλέπουν τα πράγματα, για αυτό και αντιδρούν διαφορετικά από εμάς.
Μας χωρίζουν ανυπέρβλητα ηλικιακά όρια και λογική. Εμείς με το ζόρι και το έτσι θέλω, προσπαθούμε να επιβάλουμε τη δική μας λογική. Πιθανά πολλές φορές βίαια και με ξυλοδαρμό. Άλλωστε μας έμαθαν, εσφαλμένα, πως το «ξύλο βγήκε από τον… παράδεισο». Μήπως μας μίλησε κανένας να μας πει ότι το ξύλο δεν συνετίζει αλλά αποξενώνει τα παιδιά από τους γονείς.
Φάντασμα – Φόβητρο για μικρούς και … μεγάλους
Όχι δεν είναι σωστό με τη στάση μας να ταυτίζουμε τον Μπαμπά με τον Μπαμπούλα. Τεράστιο λάθος η επιβολή της πειθαρχίας με φόβο . Οι γονείς θα πρέπει να είναι σανίδα σωτηρίας και όχι φόβητρο. Καλύτερη κληρονομιά στα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι να τους αφήσομε όμορφες αναμνήσεις φροντίδας και αγάπης. Ας τα ποδηγετήσουμε σωστά ώστε και αυτά να φερθούν ανάλογα και στα εγγόνια μας. Το μέλλον είναι δικό τους και τους ανήκει…!
Με αυτές τις σκέψεις ας κλειδώσουμε τα κάθε είδους φόβητρα στα χρονοντούλαπα της… λαογραφίας. Ας διδάξουμε Αγάπη και ας παραδώσουμε στην κοινωνία Ανθρώπους Άφοβους. Ελεύθερους και Σκεπτόμενους. Είναι καθήκον και υποχρέωση μας.
Μιχάλης Γ. Καριάμης
Πλοίαρχος Ε.Ν
