Λίγες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου καταγράφονται ως μοναδικές στη συλλογική μνήμη μιας κοινωνίας. Μια τέτοια στιγμή ήταν και η τραγωδία των Τεμπών. Το ξημέρωμα της 1ης Μαρτίου 2023, οι εικόνες που μεταδίδονταν από όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς έμοιαζαν εξωπραγματικές. Ήταν όμως η ωμή πραγματικότητα. Μια εθνική τραγωδία που άφησε πίσω της δεκάδες νεκρούς, οικογένειες βυθισμένες στο πένθος και μια κοινωνία μουδιασμένη, ανήμπορη να πιστέψει το μέγεθος της καταστροφής.
Για όσους δεν χάσαμε δικούς μας ανθρώπους, το τραύμα ήταν και παραμένει διαφορετικό. Είναι εκείνος ο ανεξήγητος φόβος όταν μπαίνεις σε ένα τρένο ή το μετρό, το μούδιασμα που σε κυριεύει στη σκέψη πως μια απλή καθημερινή διαδρομή μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη. Πώς να φανταστούμε, λοιπόν, τι βίωσαν και τι συνεχίζουν να ζουν οι επιζώντες και οι οικογένειες των θυμάτων;
Δύο χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Οι ίδιες παθογένειες, η ίδια αδιαφορία, η ίδια απουσία λογοδοσίας. Ζούμε την ημέρα της Μαρμότας: μια ατέρμονη επανάληψη υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα. Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι παραμένουν ανασφαλείς, κανείς δεν ανέλαβε πραγματικά την ευθύνη, κανείς δεν διασφάλισε πως δεν θα ξανασυμβεί. Αντίθετα, βλέπουμε μια συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης, αποποίησης ευθυνών και λήθης. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η απάντησή μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη: δεν ξεχνάμε, δεν σιωπούμε, δεν συμβιβαζόμαστε.
Την Παρασκευή, συμμετέχουμε στη συγκέντρωση μνήμης και διαμαρτυρίας. Τιμούμε τα θύματα, ζητούμε δικαιοσύνη και απαιτούμε αλλαγή. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ζωές χάθηκαν άδικα και η κοινωνία θα συνεχίσει σαν να μη συνέβη τίποτα. Αν αφήσουμε το έγκλημα αυτό να μείνει ατιμώρητο, θα έχουμε ηττηθεί. Για να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Πρέπει να διεκδικήσουμε ένα κράτος δικαίου, ένα πολιτικό σύστημα που λειτουργεί με διαφάνεια, μια κοινωνία που δεν ανέχεται την αδιαφορία και τη συγκάλυψη. Η απάθεια και η σιωπή μάς καθιστούν συνένοχους.
Απευθύνομαι ιδιαίτερα στους νέους. Στους μαθητές, τους φοιτητές, τη γενιά που κρατά το μέλλον στα χέρια της. Σας καλώ να δώσετε δυναμικό παρών στη διαμαρτυρία, να κάνετε τη φωνή σας να ακουστεί. Να διεκδικήσετε δικαιοσύνη, όχι μέσα από ενέργειες που οδηγούν σε αδιέξοδα όπως οι καταλήψεις των σχολείων, αλλά με συνεχή, ουσιαστικό αγώνα. Η πραγματική αλλαγή έρχεται μέσα από τη γνώση, τη συμμετοχή, τη δράση. Δεν θα αφήσουμε τις σειρήνες της λήθης να σβήσουν τη φωνή μας. Δεν θα αφήσουμε τις νοοτροπίες που οδήγησαν στην τραγωδία να παραμείνουν αλώβητες.
Γεώργιος Ισιδώρου Αμέντας
