Κι όμως συμβαίνουν κάποτε, είτε καλά είναι, είτε κακά. Κι αρχίζομε από τα κακά, για να μας μείνει στο τέλος κάποια ευχάριστη… γεύση!…
Μεγάλη Εβδομάδα λοιπόν και «κατ’έθιμον» προσπαθούμε να νηστεύομε, έστω τρώγοντας λαδερά! Ακόμα το ταξίδι Χίο-Πειραιά και Πειραιά-Χίο, το θεωρούμε στο υποσυνείδητό μας… κρουαζιέρα, με τα καλά της – κυρίως – αλλά και… τις αναποδιές της! Φεύγοντας λοιπόν από Πειραιά πήγαμε στην τραπεζαρία να φάμε κάτι λαδερό. Εγώ διάλεξα… γιουβέτσι με καλαμάρι! Αφού λοιπόν ήλθε το φαγητό, εγώ βρέθηκα με ένα πιάτο γιουβέτσι μπροστά μου, με ωραία μυρωδιά καλαμαριού, αλλά καλαμάρι… μηδέν!… Βέβαια υπήρχαν στο πιάτο μου κάποιες πελώριες ροδέλες που έμοιαζαν με μεγάλο καλαμάρι κομμένο, όμως είχαν γεύση και υφή αμύλου (ζυμαριού).
Επειδή (χρονιάρες μέρες) δεν ήθελα φασαρίες, πήρα ένα κομμάτι (ροδέλα) και την επομένη της άφιξής μου στη Χίο επισκέφθηκα το Γενικό Χημείο του Κράτους όπου με αντιμετώπισαν ΑΡΙΣΤΑ και απλώς επιβεβαίωσαν τις υποψίες μου (δεν γράφω την «απάτη» διότι θα υπήρχαν επακόλουθα). Εγώ έφυγα ευχαριστώντας και παρακαλώντας να μη δοθεί συνέχεια, διότι βλάπτοντας το καράβι θα βγάζαμε τα μάτια μας, με τα ίδια τα δάκτυλά μας!…
Στην επιστροφή μου επισκέφθηκα το λογιστήριο του καραβιού από το οποίο με ενημέρωσαν ότι και το εστιατόριο (μαζί με άλλες υπηρεσίες του πλοίου) το χειρίζεται ιδιωτική εταιρεία. Σαν να μου έλεγαν: «Αφήστε μας ήσυχους κύριε τάδε»!
Και πάμε στο καλό… απίστευτο και όμως αληθινό:
Συνηθίζομε στη Χίο και λόγω των ημερών, να κάνομε τραπέζι (να κερνάμε δηλαδή) οι μεν τους δε! Σε ένα τέτοιο τραπέζωμα, το άτομο που κερνούσε, πλήρωσε με ένα «μάτσο» χαρτονομίσματα (το τραπέζι ήταν πλουσιότατο και τα άτομα αρκετά)! Σε λίγη ώρα ένας υπάλληλος ήλθε πίσω κρατώντας 2 χαρτονομίσματα των 50€ έκαστο και απευθυνόμενος σε αυτόν που πλήρωσε είπε: «Κύριε, μας δώσατε 100€ παραπάνω. Αυτά τα χαρτονομίσματα ήταν κολημμένα με άλλα!…» Εμείς μείναμε… άναυδοι! Τέτοια τιμιότητα δεν την είχαμε ξαναδεί! Για λόγους ευνόητους δεν γράφω στοιχεία, ούτε του πλοίου, ούτε του καταστήματος (εστιατορίου).
Κλείνω με ένα μάθημα καλής συμπεριφοράς:
Πέμπτη λοιπόν 2/5/2019 και κάπως καθυστερημένος, πηγαίνω στην εκκλησία μου τον Αγ. Αθανάσιο Πολυδρόσου Αττικής να εκκλησιαστώ, διότι σήμερα εορτάζομε την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Μεγάλου Αθανασίου, Πατριάρχου Αλεξανδρείας επί 43 χρόνια! Συνηθίζω τις τελευταίες δεκαετίες (60-70 χρόνια) να βοηθάω στο ψαλτήρι. Πλησιάζοντας λοιπόν είδα όλα τα στασίδια (των ψαλτών) κατειλημμένα! Όμως (ω… του θαύματος) ένας νέος σχετικά άνθρωπος (55 ετών;) μου παρεχώρησε τη θέση του! Το αναφέρω ως μάθημα καλής συμπεριφοράς και ως «απίστευτο και όμως αληθινό», διότι οι ασχολούμενοι με την ανθρώπινη συμπεριφορά συνηθίζουν να λένε ότι: «οι ψάλτες είναι οι πλέον εγωιστές στην ανθρώπινη αλυσίδα», θεωρούν δηλ. τον εαυτό τους ανώτερο των διπλανών τους!…
Με αυτά και με αυτά πέρασε και φέτος το Πάσχα με όχι – ευτυχώς – πολλά «παρατράγουδα». Νομίζω ότι χάθηκαν λιγότερες ζωές και έγιναν λιγότεροι πόλεμοι! Βέβαια οι πρόσφυγες-πρόσφυγες και οι μετανάστες-μετανάστες! Βλέπω καθημερινά ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων μήπως βρουν κάτι να φάνε, και ανθρώπους να κοιτάνε την πόρτα του νοσοκομείου μήπως ενδιαφέρθηκε κάποιος δικός τους! Κι εμείς (οι χορτασμένοι) συνεχίζομε να ζούμε στον κόσμο μας!…
Κουράγιο αδέλφια και καλή φώτιση!…
Πάντα με ΑΓΑΠΗ,
Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης
Χιώτης – Ιατρός
