του Νίκου Γεωργούλη
Άντεξε το πέρασμα δεκάδων κατακτητών. Πιθανά και πολλών επιθέσεων, αν δεχτούμε ότι οι Ιερές Μονές στον τόπο μας είχαν πολύπλευρη αποστολή στο παρελθόν, πέρα από τη λειτουργία τους ως Κιβωτοί της Ορθοδοξίας. Οι περισσότερες – και πάντως σίγουρα η Μονή Μουνδών, στα μακρινά για κάποιους Διευχά – πρόσφεραν ομπρέλα προστασίας σε υπερασπιστές του Έθνους σε χρόνους χαλεπούς, μετατράπηκαν σε κρησφύγετα πολεμιστών, έγιναν κονάκια υπεράσπισης της ελληνικότητας των εδαφών μας.
Τούτοι οι αμυντικοί προμαχώνες πνευματικότητας λυγίζουν στα χέρια της αδούλωτης πατρίδας. Παραδίδουν το πνεύμα τους και καμία εξουσία πνευματική, πολιτική, αυτοδιοικητική, υπηρεσιακή δεν συγκινείται.
Τα επί 25 χρόνια υποστυλώματα που κρατούν πετρόχτιστους τοίχους στην είσοδο της Μονής Μουνδών δεν άντεξαν. Η Μονή στο σύνολο της καταρρέει.
Κι ο Σεβασμιώτατος Χίου δεν σηκώνει την ποιμαντορική ράβδο του και να την κουνήσει σ’ όσους παριστάνουν τους αόμματούς. Το Κάστρο καταρρέει, ο Ανάβατος χάνεται, η Μονή Μουνδών γκρεμίζεται. Τα πραγματικά τείχη της Χίου πέφτουν από μόνα τους, χωρίς τη συμβολή εχθρού.
Με τι είπαμε ότι έχει να ασχοληθεί το επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο; Α, έχει εκείνο το φλέγον θέμα των τετράμηνων συμβάσεων…
