Ποτέ δεν ήμουν με αυτό που λένε μόδα. Στα ελάχιστα που θεωρώ πως κατάφερα στη ζωή μου είναι, το να αναγνωρίζω και να γεύομαι την αξία του διαχρονικού, σε απόλυτη αντίθεση με την απαξία του κάθε φτηνού και εφήμερου. Επίσης, να διακρίνω και να αντιμάχομαι την καθολική βλαπτικότητα του καπιταλιστικού περιβάλλοντος και γενεσιουργό αιτία των δεινών μου. Όχι και σπουδαία πράγματα δηλαδή, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι την ικανότητα αξιολόγησης του περιβάλλοντος την διαθέτουν όλα τα ζώα και απόδειξη είναι η ύπαρξή τους.
Ακούω κάτι. Οτιδήποτε. Αυτόματα καλούμαι να αξιολογήσω την πληροφορία. Προστρέχω στην επιστήμη ή τη λογική. Όχι, όμως, την «κοινή» που αντιλαμβάνεται τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει και τη γη να περιστρέφεται, αλλά αυτή που θα ‘πρεπε να κατέχουμε, δια της οποίας μπορούμε να αντιληφθούμε πως όλοι εμείς, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά, κάθε άλλο παρά είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Ακολουθώ, από την εμπειρία και τις γνώσεις μου, μια συγκεκριμένη μεθοδολογία. Όταν πρόκειται για κατηγορία εναντίον άλλων, τα πράγματα μπλέκουν σχετικά. Πέραν της γενικής υποκειμενικότητας που διακατέχει όλους μας, ενδεχομένως να υπεισέρχονται και άλλοι – προσωπικοί παράγοντες. Τότε εξετάζω τι λέει, πώς το λέει, πού το στηρίζει, πότε το λέει, γιατί το λέει, όποιος εκστομίζει κάτι. Ποιος το λέει (ήθος, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, συγκρότηση, στάση ζωής…), για ποιον το λέει (επίσης, προσμετρώντας τα προηγούμενα), σε ποιο περιβάλλον (υπό ποίες συνθήκες) διετελέστη το όποιο συμβάν. Συνετελέστη στον παρόντα ή σε παρελθόντα χρόνο. Η όποια καθυστέρηση πού οφείλεται; Γιατί επελέγη ο συγκεκριμένος χρόνος; Τι υποστηρίζει η άλλη πλευρά; Ποια στάση κράτησαν οι καταγγέλλοντες σε άλλα – μείζονος σημασίας και αντίστοιχα γεγονότα. Αν υφίσταται και ποια είναι η αντίδρασή τους απέναντι στη γενεσιουργό αιτία τέτοιων φαινομένων. Αν αφορά το όλον ή πρόκειται για επί μέρους ζήτημα. Αν είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνικo-οικονομικής κατάστασης ή πρόκειται για άκρως επιλεκτικό, προσωπικό ή επαγγελματικό συμβάν. Αν υπεισέρχονται προσωπικοί ή άλλοι – έξω από την ουσία του συμβάντος λόγοι. Τι εξυπηρετεί, πού στοχεύει η δημοσιότητά του και από ποιους συντελείται. Τέλος, ποιοι είναι αυτοί που αυτοδιορίζονται συνήγοροι του καταγγέλλοντος και ποιοι κάνουν σημαία το γεγονός.
Υπό την προσμέτρηση και αξιολόγηση όλων των παραπάνω, μπορώ να καταλήξω σε σχετικά ασφαλές συμπέρασμα. Εγώ!
Σε καμία όμως περίπτωση – απολύτως καμία, δεν δίνω, ούτε καν δικαίωμα λόγου και πολύ περισσότερο δεν διορίζω κριτές, ανακριτές, εισαγγελείς ή δικαστές τους άθλιους αλήτες και τα δουλικά τσόλια των μεγαλεμποροκοκαϊνομανών ή των εφοπλιστών καναλαρχών.
Και να μην το ξεχάσω: Είμαι πάντα με τους σοβαρούς! Τους οποίους κατάφερα στη ζωή μου να διακρίνω. Και όλα αυτά με το «εγώ» για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου.
* Λαϊκή ρήση.
Στέλιος Κανάκης.
Συγγραφέας-Καθηγητής Μ.Ε.
