Το άκουσα να το λέει ο, μεμψίμοιρος και πάντα απαισιόδοξος, φίλος της παρέας:
-Η κουβέντα που γίνεται τελευταία για “πράσινη ενέργεια”, μου θυμίζει τη φράση “πράσινα άλογα”. Σιγά μην αφήσουνε τα μεγάλα συμφέροντα, να αλλάξει εύκολα και γρήγορα η κατάσταση. Και, ως εξήγηση, είπε και τα παρακάτω:
-Δηλαδή Χώρες που τα κονομάνε χοντρά από το πετρέλαιο, το λιγνίτη και το φυσικό αέριο, θα κάτσουνε με σταυρωμένα χέρια; Τα αφεντικά των διυλιστηρίων και των βαποριών που μεταφέρουν πετρέλαιο, φυσικό αέριο και κάρβουνο, θα πούνε “σύ Κύριε” και θα βάλουνε πλάτη στους πολιτικούς που επιδιώκουνε τη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια; Τώρα σοβαρά μιλάμε;
Απαισιόδοξοι οι προβληματισμοί του φίλου αλλά καθόλου αβάσιμοι. Όμως, αν δεν γίνει κάτι, η ανθρώπινη παρουσία (και όχι μόνο) στον πλανήτη Γη, κινδυνεύει με αφανισμό. Οι ειδικοί (και ο ΟΗΕ) προειδοποιούν ότι, ο πλανήτης μας, μπορεί να αντέξει το πολύ 1,5 βαθμό Κελσίου επιπλέον αύξηση της θερμοκρασίας τα λίγα προσεχή χρόνια. Διαφορετικά “μαύρο φίδι που μας έφαγε”.
Λένε και κάτι άλλο οι επιστήμονες. Για να γλυτώσουμε τα χειρότερα που έρχονται, θα πρέπει, το πολύ σε δέκα χρόνια από τώρα, να μειωθεί η χρήση λιγνίτη (κάρβουνου δηλαδή) κατά 80%, του πετρελαίου κατά 50% και του φυσικού αερίου κατά 30%!!
Ο στόχος φαντάζει (και είναι) εξωπραγματικός. Όμως, η κατάσταση παγκοσμίως, ήδη έχει σημάνει συναγερμό. Οι συχνοί και αρκετά παρατεταμένοι καύσωνες προκαλούν ανυπολόγιστες ζημιές στα φυσικά οικοσυστήματα. Η ξηρασία ερημοποιεί διαρκώς όλο και περισσότερες εκτάσεις. Τα έντονα πλημμυρικά φαινόμενα και τα ακραία καιρικά φαινόμενα (τοπικοί τυφώνες και κυκλώνες), καταστρέφουν ετησίως δημόσιες υποδομές, ιδιωτικές περιουσίες, αφαιρούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και καταστρέφουν γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις αμύθητης αξίας.
Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα και συνέπειες της κλιματικής αλλαγής την οποίαν προκαλούν τα επικίνδυνα καυσαέρια που εκπέμπουν, μέρα και νύχτα, τα φουγάρα εργοστασίων (βιομηχανιών και ηλεκτροπαραγωγής), τα τροχοφόρα, τα πλοία, τα αεροπλάνα αλλά και η γεωργική και κτηνοτροφική δραστηριότητα. Δηλαδή ανθρώπινες ανάγκες που διαρκώς αυξάνονται όσο αυξάνεται ο πληθυσμός της Γης και όσο, όλα τα Κράτη, επιδιώκουν την, πάσει θυσία, οικονομική τους ανάπτυξη.
Μια ανάπτυξη που προϋποθέτει επαρκή και φθηνή ενέργεια, κυρίως ηλεκτρική. Ας φαντασθούμε π.χ. πώς μπορεί να περάσει ένα δεκαήμερο χωρίς ρεύμα, χωρίς φως, χωρίς ψύξη ή θέρμανση, χωρίς ηλεκτρικές συσκευές σε λειτουργία, χωρίς τηλεόραση, χωρίς διαδίκτυο, χωρίς τροχοφόρα, πλοία και αεροπλάνα. Πραγματικά η ανθρώπινη ζωή καταρρέει και κάθε δραστηριότητα σταματά.
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει πλέον εξαρτηθεί πλήρως από την ενέργεια. Μόνο που αυτή, αν συνεχίσει να παράγεται από ρυπογόνα καύσιμα, οδηγεί την ανθρωπότητα στον αφανισμό ή έστω στη δυστυχία μέσω της επιδεινούμενης κλιματικής αλλαγής.
Αυτή η διαπίστωση έχει οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση (άρα και την Πατρίδα μας), στη λεγόμενη “Πράσινη Συμφωνία”, η οποία έχει θέσει ως στόχο, τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, κατά 55% έως το 2030, αλλά και την πλήρη απαλλαγή των Οικονομιών των Κρατών της ΄Ενωσης από την εκπομπή τέτοιων αερίων έως το έτος 2050 (τριάντα χρόνια από σήμερα).
Ο στόχος φαντάζει, για τη Χώρα μας τουλάχιστο, υπέρμετρα φιλόδοξος, σχεδόν ουτοπικός θα έλεγα, αν συνυπολογισθούν οι αντιδράσεις ισχυρών συμφερόντων που θα θιγούν καθώς και οι αντιδράσεις Οικολογικών Οργανώσεων που αντιδρούν σε κάθε σχεδιασμό τοποθέτησης ανεμογεννητριών ή φωτοβολταϊκών πάνελ τόσο στη νησιωτική όσο και στη στεριανή Ελλάδα, με κύριο επιχείρημα την οπτική ρύπανση και την περιβαλλοντική αλλοίωση που επιφέρουν αυτές οι εγκαταστάσεις.
Προσωπικά, τις αιτιάσεις αυτές δεν τις κρίνω παράλογες. Ούτε και τα κατεστημένα συμφέροντα (που δίνουν δουλειά σε συνανθρώπους μας) αγνοώ. Όμως, για να είμαστε λογικοί, αν τα βάλουμε όλα τα συν και τα πλην στη ζυγαριά, θα συμφωνήσουμε ότι, η ανάγκη στροφής στις ήπιες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, είναι αδήριτη. Εκτός και αν μπεί στο τραπέζι της σχετικής συζήτησης η κατασκευή και στη Χώρα μας, πυρηνικών αντιδραστήρων για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Επ’ αυτού, αν και υπάρχουν παγκοσμίως έντονες αντιδράσεις λόγω των τραγικών ατυχημάτων στο Τσερνόμπιλ το 1986 και στη Φουκουσίμα το 2011, απλά σπεύδω να επισημάνω ότι, τόσο Παγκοσμίως όσο και στην Ευρώπη, λειτουργούν ήδη εκατοντάδες τέτοιοι πυρηνικοί αντιδραστήρες. Η Βουλγαρία π.χ. διαθέτει δύο (και μας πουλάει ρεύμα) ενώ η Τουρκία ήδη κατασκευάζει τον πρώτον (Ρώσσικης τεχνολογίας) στο σεισμογενές Ακουγιού απέναντι από τη Ρόδο (ρεύμα εισάγουμε επίσης από Τουρκία, Αλβανία και Ιταλία).
Εν κατακλείδι, όλοι (και παντού), θέλουμε άφθονη και φθηνή ενέργεια μιάς και χωρίς αυτήν τα πάντα καταρρέουν. Ας αποφασίσουμε επιτέλους με τί καύσιμα και ποιές μεθόδους θα παράγεται αυτή. Με το να λέμε ότι “το ένα μας βρωμά και τ’ άλλο μας μυρίζει”, λύση βιώσιμη δεν προκύπτει.
Λογική χρειάζεται και όχι προσδοκία ότι, οι πολιτικοί όλων των Κρατών, μπορούν να “τετραγωνίσουν τον κύκλο”. Αυτό ας το ξεχάσουμε. Διαφορετικά “μαύρο φίδι που μας έφαγε”.
Υ.Γ.: Θεωρητικά, θα μπορούσε να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη είτε με δραστικό περιορισμό των ανθρώπινων αναγκών είτε μέσω μη αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. Πιστεύει κανείς ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί; Προσωπικά το θεωρώ αδύνατο….
