“Κάνει την αλεπού σε άλλη αλεπού”. Αυτή είναι η μετάφραση και το νόημα του τίτλου που σχετίζεται με αρχαία Ελληνική ρήση. Υπάρχει όμως και νεοελληνική παροιμία, πολύ γνωστή σε όλους μας, που λέει “η αλεπού εκατό χρονών,τ’ αλεπουδάκι εκατόν δέκα” και αναφέρεται σε νέο, άπειρο (και πονηρό) άνθρωπο που κάνει τον έξυπνο σε μεγαλύτερους και πιο έμπειρους (πονηρούς).
Υπάρχει και μιά άλλη σχετική ρήση (όχι πολύ γνωστή) του Γάλλου φιλοσόφου Pierre Charron (1541-1603) που λέει ότι, “ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξαπατηθείς, είναι να θεωρείς τον εαυτό σου πιο πονηρό από τους άλλους”. (Θυμάστε τις “αυταπάτες” που ομολόγησε ο Αλέξης;).
Αναρωτιέμαι,μαζί με αρκετούς συμπατριώτες: ‘Αραγε, ο σχετικά νεαρός Πρωθυπουργός μας, υποψιάστηκε ποτέ κατά πόσο του ταιριάζουν οι, ως άνω ρήσεις;
΄Αραγε έχει περάσει από το μυαλό του η σκέψη ότι, ίσως να μην είναι ο ίδιος (ως “αλεπουδάκι” της πολιτικής) πιο πονηρός από την παμπόνηρη και καταφερτζού (και πάντα κυνική και αδίστακτη) “αλεπού”; ΄Οπου, “αλεπού” δεν είναι άλλη από την ντόπια και ξένη οικονομική, επιχειρηματική, δημοσιογραφική, πολιτική και στρατιωτική ελίτ;
Μήπως αυτές οι ελίτ,(που δεν έχουν μάθει να χάνουν), βλέποντας ότι οι παραδοσιακές Ελληνικές πολιτικές Δυνάμεις (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ), δεν ΗΘΕΛΑΝ ή (το πιο πιθανό) ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ πια να “περάσουν” όσα επιθυμούσαν και επεδίωκαν (οι ελιτ) επί χρόνια, μήπως λοιπόν αυτές “έβαλαν πλάτη” για να έρθει “στα πράγματα”, δηλαδή στην Εξουσία, η λεγόμενη “Ριζοσπαστική Αριστερά” ώστε αυτή να “κάμει τη μπουγάδα” χωρίς λαϊκό ξεσηκωμό και έντονες αντιδράσεις;
΄Ολα όσα βιώνουμε (έκπληκτοι) τα τελευταία τέσσερα χρόνια, (25-1-2015/ 25-1-2019) απαντούν ότι μάλλον αυτό έχει συμβεί. Οι ελίτ πέτυχαν, με “όχημα” τον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν ΟΛΑ όσα επεδίωκαν εδώ και χρόνια.
Ως αντάλλαγμα κράτησαν τον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τέσσερα χρόνια και του χάραξαν την προοπτική (αν βέβαια δεν κάνει “ζαβολιές”) να αποτελέσει τον δεύτερο (σταθερό) πόλο του νέου δικομματισμού που ήδη προβάλει ενώπιόν μας. Ενός δικομματισμού που ελάχιστα θα διαφέρει από τον προηγούμενο όπου, έναντι της Νέας Δημοκρατίας, είχαμε το ΠΑΣΟΚ, ενώ τώρα θα έχουμε τον “ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη”.
Ενός ΣΥΡΙΖΑ που, από μικρό, αντισυστημικό, αριστερό κομματίδιο, έχοντας απορροφήσει στελέχη και ψηφοφόρους του παλαιού ΠΑΣΟΚ και λίγους της Ν.Δ., έχοντας προσαρμοσθεί στο παραδοσιακό πολιτικομματικό παιχνίδι και τους κανόνες όπως πάντα τους καθορίζουν οι Δυτικοί σύμμαχοι, εταίροι και δανειστές (άρα πάτρονες), θα βρεθεί σύντομα στην αντιπολίτευση από τη μία για να “εκτονωθεί” και η εναντίον του λαϊκή οργή και αγανάκτηση αλλά και από την άλλη για να επιτύχει τη νέα, αναγκαία για τις περιστάσεις, “κομματική μεταμόρφωση”.
Αν κάτι πρέπει να επισημανθεί είναι ότι, η τετραετής κυβερνητική πορεία και δράση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε χωρίς “επίβλεψη και επιστασία”. Τόσο η Τρόΐκα των δανειστών όσο και μέλη του Ελληνικού κατεστημένου, “επέβλεπαν και επιτηρούσαν” καθημερινά την συγκυβέρνηση “Τσίπρα-Καμμένου”, ώστε να μη παρεκλίνει από την κύρια αποστολή της.
Του επέτρεψαν βέβαια του Αλέξη, να κάνει κάποιες “αριστερές” αλλαγές σε τομείς όπως η Παιδεία, η Δικαιοσύνη και η Δημόσια Διοίκηση, οι οποίες, αργά ή γρήγορα θα ανατραπούν νομοθετικά από μια νέα Κυβέρνηση της Ν. Δημοκρατίας.
΄Ηδη, όλα δείχνουν και βοούν ότι “αποστολή εξετελέσθει”. Αν όντως αυτό ισχύει, αν “ήλθε η σειρά του επόμενου”, αυτό θα φανεί πολύ σύντομα.
Το εκλογικό Σώμα, για μια ακόμη φορά θα κληθεί να πράξει το καθήκον του. Όχι βέβαια για να ορίσει τους κανόνες του “παιχνιδιού” αλλά για να επικυρώσει τις νέες στοχεύσεις και επιλογές των ντόπιων και ξένων ελιτ.
Καλώς ή κακώς θα μου πείτε, έτσι παίζονται τα “πολιτικοοικονομικά παιχνίδια” σε μικρά Κράτη-δορυφόρους. Αν κάτι μπορούμε να ευχόμεθα και να προσδοκούμε είναι τα συμφέροντα της Πατρίδας μας να εναρμονίζονται έξυπνα και να συμπορεύονται σταθερά με αυτά των Συμμάχων και δανειστών μας.
Αν όχι, τότε ας ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα που (ήδη) προβάλουν στον ορίζοντα.