Ας αφήσουμε για λίγο τον κορονοϊό και το μεταναστευτικό και ας δούμε κάτι, εξίσου επίκαιρο και κοινωνικά σημαντικό: την εκπαίδευση και την επαγγελματική αποκατάσταση.
Οι Μαθηματικοί, οι Φιλόλογοι, οι Νομικοί, οι Ξένων Γλωσσών, οι Γυμναστές, οι Κοινωνιολόγοι, οι Θεολόγοι και τόσοι πολλοί άλλοι κλάδοι, κυρίως θεωρητικών επιστημών, έχουν γεμίσει την Ελλάδα, δεν βρίσκουν δουλειά, ασχολούνται ή εργάζονται σε οτιδήποτε άλλο για τα προς το ζην, παρά το ότι ξοδεύτηκε μία περιουσία από την οικογένεια και την Πολιτεία για τις σπουδές τους.
Υπάρχει , βέβαια, η προσέγγιση από κάποιους, που λέει, «ας σπουδάσει η νεολαία κάτι τι (μάλλον ό, τι της τύχει από το μηχανογραφικό!) και μετά θα βρει τον δρόμο της»! Μήπως τούτο είναι…. «πολυτέλεια»; Από την πλευρά του πάλι το κράτος, ανοίγει τις πόρτες των σχολών, για να εκτονωθεί η πίεση επιθυμίας προς την επιτυχία, αφού έτσι το θέλει ο λαός! Ούτε λόγος για προγραμματισμό επαγγελματικού προσανατολισμού και προετοιμασίας της νεολαίας για το μέλλον της. Όταν κάποια άλλα ευρωπαϊκά κράτη γνωρίζουν το ποιους επιστήμονες και επαγγέλματα θα χρειαστούν μετά από 5 και 10 χρόνια, εμείς εδώ γεμίζουμε από άνεργους πτυχιούχους και την ίδια στιγμή δεν έχουμε σωστά σπουδαγμένους νέους σε τομείς της παραγωγής. Η πρωτογενής και η δευτερογενής παραγωγή ζητούν ανθρώπους με γνώση και πείρα και με καλές αμοιβές, όμως η ελληνική πραγματικότητα εξέθρεψε, δυστυχώς, δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες.
Η Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση έχει ανάγκη από την άμεση πολύπλευρη υποστήριξη της Πολιτείας. Πολύ περισσότερο μάλιστα τώρα, με την τρέχουσα δυσμενή οικονομική κατάσταση. Με σχέδιο, με προγραμματισμό, με έλεγχο, με χρηματοδότηση και αξιολόγηση. Δεν είναι επιτρεπτό τα Επαγγελματικά Λύκεια να παραμένουν πάντα στο πίσω μέρος του εκπαιδευτικού σκηνικού. Πάντα λείπουν χρήματα για τα εργαστήρια. Πάντα λείπουν εκπαιδευτικοί για να καλύψουν τις θέσεις. Πάντα τα κτηριολογικά τους προβλήματα είναι μεγάλα. Είναι αλήθεια ότι για την Επαγγελματική εκπαίδευση απαιτούνται μεγάλες επενδύσεις, πολύ περισσότερες από όσες για την Γενική εκπαίδευση. Αλλά, ποια άλλη επένδυση μπορεί να είναι σημαντικότερη από αυτήν που αφορά το μέλλον της Πατρίδας; Η υπο-χρηματοδότηση σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιολόγησης της πορείας της, έχει οδηγήσει στο να σέρνεται η επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, χωρίς μεγάλα οράματα σχεδιασμού, παρά τις τόσες ειλικρινείς προσπάθειες πολλών από τους εκπαιδευτικούς της. Για τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη το ποσοστό των νέων που κατευθύνονται προς την επαγγελματική εκπαίδευση είναι περίπου στο 60%, ενώ στην Ελλάδα μόλις 30%. Είναι προφανέστατο ότι δεν είναι δυνατόν να ανακάμψει η οικονομία μεσοπρόθεσμα, χωρίς εκπαιδευμένα μυαλά και χέρια σε τομείς της παραγωγής.
Βασικό στοιχείο, το οποίο θλιβερά χαρακτηρίζει την επαγγελματική εκπαίδευση, είναι η αδυναμία απεγκλωβισμού της από τον υδροκεφαλισμό της κεντρικής σχεδίασης. Η ομοιόμορφη νομοθεσία διδακτέας ύλης που ισχύει πανελλήνια για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια, ακολουθείται και για την επαγγελματική εκπαίδευση. Μία διαδικασία που δεν συνάδει με τον πολύμορφο και με διαφοροποιημένες κατά τόπο απαιτήσεις του επαγγελματικού χώρου. Δεν είναι δυνατόν στη νέα γενιά της νησιωτικής Ελλάδας, όπου η μεν θάλασσα είναι μέσα στο αίμα τους, τα δε εργοστάσια δευτερογενούς παραγωγής ανύπαρκτα, να προσφέρονται πανομοιότητες σχεδόν δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης με αυτές του κάμπου και των μεγάλων πόλεων. Καλός είναι ο νόμος της αγοράς, περί προσφοράς και ζήτησης, αλλά η κοινωνία και ειδικότερα η οικογένεια, πρέπει να ενημερώνεται και να επιβοηθείται στο να πάρει τις σωστές αποφάσεις για τα παιδιά της. Η Βόρεια Ελλάδα, για παράδειγμα, έχει γεμίσει από Γυμναστές, με πτυχία από τις γειτονικές χώρες, οι οποίοι τώρα είναι σχεδόν όλοι άνεργοι. Τα νησιά μας, κυρίως του Αιγαίου έχουν γεμίσει με γκαρσόνια των 5 μηνών εργασίας τον χρόνο, τη στιγμή που η ποντοπόρος ναυτιλία τους καλεί για μια ζωή χαρισάμενη! Η Πολιτεία, με τους αρμόδιους φορείς της, πρέπει να φροντίζει στο να ενημερώνει, να προτρέπει και να προετοιμάζει τον επαγγελματικό δρόμο της νεολαίας. Το ίδιο καθήκον έχουν και οι οικογένειες για τα παιδιά τους: της ενημέρωσης και της προτροπής
Στο Νησί μας, ειδικότερα, η ναυτοσύνη πρέπει να είναι μία από τις κυρίαρχες τάσεις ενημέρωσης και προετοιμασίας των αγοριών, από τις μικρότερες ηλικίες, προκειμένου να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα που και η καρδιά τους θα ποθεί, αλλά και την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους θα στηρίξει. Οι χρονιές που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολες. Ο τουρισμός μπορεί να ανακάμψει αλλά πάντα θάναι ένας ευμετάβλητος παράγοντας. Και εάν κάποιος θέλει να τον υπηρετήσει όχι ως γκαρσόνι αλλά ως επιχειρηματίας απαιτούνται μεγάλα κεφάλαια! Ενώ, για σταδιοδρομία στην ναυτιλία, το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη για την θάλασσα και αυτή με τη σειρά της, σου χαρίζει με μόνιμη σιγουριά όλα τα πλούσια καλά της. Τούτο, πρέπει να το διδάσκει ο δάσκαλος, ο γονιός, η οικογένεια, όσο πιο νωρίς γίνεται και κυρίως κατά τα γυμνασιακά χρόνια. Η θάλασσα στήριξε, δυνάμωσε και έφερε πλούτο στα νησιά μας. Αποτέλεσε για τον Τόπο μας τον σίγουρο σύμμαχο σε δύσκολους καιρούς. Ποτέ δεν τον πρόδωσε. Έφτιαξε κομποδέματα και βοήθησε την τοπική οικονομία με το παραπάνω.
Πέστε στα παιδιά σας, αφού πρώτα φροντίσετε να ενημερωθούν και να γνωρίσουν την θάλασσα σωστά, να βάλουν από τη μια μεριά της ζυγαριάς την σταδιοδρομία στην ναυτοσύνη και από την άλλη μεριά κάποιο αμφιβόλου μέλλοντος επάγγελμα. Ας αποφασίσουν.
