Θα ήταν απρέπεια και μεγάλη μου παράλειψη εάν δεν συμπεριλαμβάνετο στο υπό έκδοση νέο μου βιβλίο, μόλις το επιτρέψουν τα οικονομικά μου, το Κεφάλαιο για την ΙΟΥΛΙΑ ΦΡΑΝΤΖΈΣΚΟΥ την μόνιμη νυκτερινή αδελφή, την φύλακα άγγελο της Κλινικής Ζαφείρη!
Όσες και όσοι την δεκαετία του 1970 έχουν νοσηλευτεί για διάφορες αιτίες και επεμβάσεις στην κλινική Ζαφείρη ή από τον οφθαλμίατρο Χρήστο Σταμέλο ή τον ΩΡΛ Φώτη Παπαδόπουλο και φυσικά από τον τελειομανή λεπτολόγο χειρουργό Γιάννη Ζαφείρη ,θα θυμούνται οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους την κυρία ΙΟΥΛΙΑ μας που όλα τα βράδια τους πρόσφερε τις περιποιήσεις της στο προσκέφαλο του πόνου!
Ήταν η γυναίκα για όλες τις δουλειές και μάλιστα εγώ της έλεγα από τα χρόνια εκείνα ότι ήταν ο άντρας της οικογενείας της!
Την εποχή εκείνη όταν όλοι μας θέλαμε να βγούμε έξω σε ταβέρνα ή σε διασκέδαση ή με παρέες σε γιορτές και πανηγύρια έπρεπε μόλις φτάναμε να της δώσουμε τον αριθμό τηλεφώνου όπου βρισκόμαστε, για να μας ειδοποιήσει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης … εξ υπακούετε ότι δεν ήταν δυνατόν να πάμε σε σημείο εάν δεν υπήρχε τηλέφωνο ( διότι δεν υπήρχε κινητή τηλεφωνία)
Σε όλα τα έκτακτα νυχτερινά περιστατικά είχε μάθει να μας βοηθάει με τους τραυματίες κάθε είδους ή για έκτακτα χειρουργεία να βάλει να βράσουν τα εργαλεία για φρέσκια αποστείρωση.
Ήταν στην πραγματικότητα παντός καιρού!
Ποια ήταν η κυρία ΙΟΥΛΙΑ Φραντζέσκου…; Ήταν μία γυναίκα που γεννήθηκε στην Κρήνη της Μικράς Ασίας δηλαδή στον Τσεσμέ στα απέναντι παράλια της Τουρκίας το 1919 και είχε ακόμη μία αδελφή και έναν αδελφό ο οποίος μετά την προσφυγιά του 1922 πήγε στην Αθήνα.
Απεβίωσε στα ενενήντα της χρόνια το 2009.
Οι δύο αδελφές έμειναν στην περιοχή του Βαρβασίου που ήταν η προσφυγούπολη!
Έζησε την κτηνωδία των Τούρκων κατακτητών (Τσέτες) στο πρόσωπο και την ζωή του πατέρα της, σε ηλικία τριών – τεσσάρων χρονών.
Επειδή ο πατέρας της στα νιάτα του, πριν παντρευτεί, είχε κάποιες σχέσεις με χανουμάκια, αμέσως μόλις ξέσπασε η σφαγή το 1922 τον έψαχναν οι Τσέτες να τον βρούνε και να τον εκδικηθούν !
Ο πατέρας της είχε καταρχήν κρυφτεί στο πατάρι του σπιτιού του και μόλις μπήκαν οι Τσέτες και εκβίασαν την μητέρα της έφυγε από το πατάρι και πήγε στην εκκλησία…αλλά μόλις είπαν της μάνας τους, ότι θα σκοτώσουν τα τρία μικρά παιδιά, έφυγε ο αδελφός της και πήγε να ειδοποιήσει τον πατέρα τους να βγει έξω γιατί εν τω μεταξύ πήγε και κρύφτηκε κάτω από την Αγία Τράπεζα της εκκλησίας.
Αλλά οι Τσέτες ακολούθησαν τον μικρό, μπήκαν στην εκκλησία και είδαν να κουνάει το ύφασμα που κάλυπτε την Αγία Τράπεζα και όρμησαν και τον έσερναν μες στον δρόμο, τον κτυπούσαν με τα κοντάκια των όπλων παντού σε όλο το σώμα και στο κεφάλι, του έκοψαν τα αφτιά του, ίσως του έβγαλαν και τα μάτια του και στο τέλος του έκοψαν τα γεννητικά του όργανα και του τα έβαλαν στο στόμα του μέχρι που έμεινε λιπόθυμος και τον πέταξαν μέσα σε ένα ξεροπήγαδο όπου ίσως υπάρχουν ακόμη τα κόκαλα του. Αυτά ήταν τα εγκλήματα και η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Όταν μεγάλωσε η Ιουλία παντρεύεται τον Παντελή Φραντσέσκο και απέκτησαν τέσσερις θυγατέρες και ίσως και ένα αγοράκι πού το έχασε πριν την γέννα.
Πάλεψε μία ζωή σαν πραγματικός άντρας τα δύσκολα χρόνια σε πολλές δουλειές για να μπορέσει να θρέψει την οικογένειά της.
Ευτυχώς η τύχη την έφερε στην Κλινική Ζαφείρη όπου ήταν μόνιμη και με μισθό και όλα τα ένσημα του ΙΚΑ και συμπλήρωσε για την σύνταξή της.
Αλλά για την ίδια και την οικογένεια της η κλινική υπήρξε όαση ζωής και οξυγόνου και μπόρεσε να φάει γλυκό ψωμί και από τον μισθό αλλά και από τα πολλά φιλοδωρήματα από τους ασθενείς όταν έπαιρναν εξιτήριο.
Είθισται στις Ιδιωτικές κλινικές όταν οι ασθενείς ήταν ευχαριστημένοι να δίνουν καλό φιλοδώρημα σε αδελφές και σε γιατρούς ακόμα.
Είχα την τύχη και εγώ να έχω αυτό το προνόμιο χωρίς ποτέ να το επιδιώκω και μάλιστα μού τα έβαζαν με το ζόρι στις τσέπες της μπλούζας.
Υπάρχουν πολλά που θυμάμαι και θέλω να γράψω αλλά θα σταθώ σε γεγονότα μιας νύχτας!
Ήταν αργά, περίπου μεσάνυχτα όταν κτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου. Έμενα εκατό μέτρα από την κλινική στην κεντρική πόρτα του Γυμνασίου ΘΥΛΕΩΝ οδός Ρίτσου 16 και ακούω την κυρία ΙΟΥΛΙΑ
– Λευτεράκη τρέξε γρήγορα! και μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Πηγαίνω άμεσα και βλέπω στους καναπέδες του γραφείου τρείς τραυματίες γνωστούς και φίλους μου κατά κάποιον τρόπο. Ο ένας ήταν πολιτικός μηχανικός, ο άλλος γιατρός και ο τρίτος υδραυλικός οι οποίοι αργότερα μου έφτιαξαν και το σπίτι μου.
Ξεκίνησα και έραψα πρώτα το πάνω βλέφαρο του γιατρού….στους άλλους είχα βάλει γάζες και κρατούσαν τα τραύματά τους για να μην αιμορραγούν, του ενός το γόνατο και του άλλου την καράφλα του.
Δεν άργησα να τους ράψω και τους τρείς, τους έβαλα και αντιτετανικό ορό και κάλεσα ταξί να τους πάει στα σπίτια τους γιατί όπως μού είπαν τα έπιναν στης ΘΟΔΩΡΑΣ και μόλις ξεκίνησαν με το αυτοκίνητο να φύγουν, ήταν βρεγμένος ο δρόμος, γλίστρησαν και έπεσαν μες το χαντάκι πού ήταν απέναντι από το κέντρο διασκέδασης της ΘΟΔΩΡΑΣ και έσπασαν τα μούτρα τους. Οι παλιοί πιστεύω να θυμούνται το χαντάκι ίσως υπάρχει ακόμη.
Αφού μαζέψαμε τα εργαλεία και πήγα να φύγω για το σπίτι μου… να σου τέσσερα φρούτα, τρείς άντρες και μια κοπέλα χειρουργημένοι, άλλος με κύστη κόκκυγος, άλλος με σκωληκοειδίτιδα, άλλος με κήλη και κάτι άλλο ακόμα, μες την τρελή χαρά στο τσακίρ κέφι αφού είχαν πάει στο κουτούκι του Πετρακιού για αποχαιρετιστήρια επειδή το πρωί θα έπαιρναν εξιτήριο.
Τα μικρά τους ονόματα: Αργύρης από τα Αυγώνυμα, Χρήστος από τις Καρυές και Σταμάτης και Νέλα από την πόλη.
“Βρε, καλώς τα φρούτα” τους λέω. “Πού πήγατε τέτοια ώρα;”
Φυσικά άρχισαν τις μαλαγανιές “μα…κύριε Λευτέρη αφού το πρωί φεύγουμε κλπ….” αλλά και οι τέσσερις λαδώσανε την κυρία ΙΟΥΛΙΑ πλουσιοπάροχα επειδή εκείνη το πρωί έφευγε νωρίς και έκανε τα στραβά μάτια!
Ήταν πράγματι μία περίοδος που η κλινική ήταν γεμάτη από νέα άτομα και είχαν δημιουργήσει ωραίες καταστάσεις!
Ο Αργύρης το βράδυ ροχάλιζε και ο Χρήστος είχε ένα ραδιοκασετόφωνο και κατέγραφε το ροχαλητό και έσπαγαν όλοι μαζί μεγάλη πλάκα.
Την ίδια περίοδο ο Μάρκος και η Κατερίνα χειρουργημένοι και οι δύο με Σκωληκοειδίτιδα τους κτύπησε κατακέφαλα ο Έρωτας και μας κάλεσαν αργότερα στον γάμο τους.
Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω δύο ή τρεις από τους άντρες έχουν φύγει από την ζωή!
Θα μπορούσα να γράψω πολλές ιστορίες για την κυρία ΙΟΥΛΙΑ Φραντζέσκου αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται…!
Ήθελα να την αναφέρω μέσα στο νέο βιβλίο μου, γιατί περίπου για δέκα χρόνια υπήρξε πολύτιμη συνεργάτιδα και βοηθός μας ειδικότερα τις νύχτες μέχρι τα μαύρα χαράματα όταν είχαμε χειρουργεία ή δύσκολα περιστατικά πού μας έτρωγε το ξενύχτι γιατί τότε έπρεπε να είμαστε πάνω στο κρεβάτι του ασθενούς μέχρι να ξεπεράσει τον κίνδυνο, ειδικότερα σε περιτονίτιδες ή διατρήσεις στομάχου ή γαστρορραγίες …και μας έφτιαχνε να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα, τσάι ή φασκόμηλο κλπ. Πολλές φορές είχαμε να πάμε στα σπίτια μας και τρία εικοσιτετράωρα να κοιμηθούμε.
Τότε η επαρχιακή κλινική ήταν προσωπική επιχείρηση του κάθε Κλινικάρχη χωρίς να υπάρχουν άλλοι γιατροί παρά μόνος του και με το προσωπικό που ο ίδιος είχε εκπαιδεύσει.
Μόνο στις Μαιευτικές κλινικές υπήρχαν υποχρεωτικά Μαίες πτυχιούχες. Το λοιπό προσωπικό ήταν πρακτικές νοσοκόμες και νοσοκόμοι που σήμερα λέγονται νοσηλευτές!
Αντί Μνημοσύνου για την ΙΟΥΛΙΑ ΦΡΑΝΤΖΈΣΚΟΥ και όλες και όλους τους αγαπημένους φίλους συνεργάτες και προσφιλή μας αγαπημένα πρόσωπα…ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ!
Χίος 29 Μαρτίου 2022
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
