Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον
καί τόν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί Χριστιανοί!
Μέ πνευματικήν κατάνυξιν, ἀλλά καί εὐσεβές δέος προσερχόμεθα σήμερον εἰς τούς Ἱερούς μας Ναούς καί τά Μοναστήρια, τά Ἐξωκκλήσια καί τά Παρεκκλήσια, ἀκόμη καί «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» καί «ἄνω σχῶντες τόν νοῦν καί τάς καρδίας», ἐπαίρομεν τούς ὀφθαλμούς μας καί «ἐν μέσῳ ἔχοντες» τόν Ἐσταυρωμένον Κύριον μας, ἀτενίζομεν τό πρόσωπόν Του, μολονότι «οὐκ εἶχεν εἶδος, οὐδέ κάλλος».
Προσατενίζομεν, ὅμως, μέ τήν πίστιν μας τόν Ἐσταυρωμένον Κύριον μας, τόν Συνάρχον Πατρί καί Πνεύματι Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν «δι’ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν Οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα».
Διακρίνομεν μέ εὐγνωμοσύνην τόν Ἐσταυρωμένον Δημιουργόν μας, ὁ Ὁποῖος «ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι» ἐδημιούργησεν τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν» καί τόν ἐπροίκισεν μέ τά δῶρα τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης.
Θεωροῦμεν μέ μετάνοιαν τόν Ἐσταυρωμένον Σωτῆρα μας, ὁ Ὁποῖος «σῶσαι θέλων τόν κόσμον… αὐτεπάγγελτος ἦλθεν», διότι δέν ἦλθεν «ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσῃ τόν κόσμον», ἐφ’ὅσον ἐπιθυμεῖ «πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»
Ὁρῶμεν μέ ἐλπίδα Ἐσταυρωμένον τόν «καί πάλιν ἐρχόμεν μετά δόξης», ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ἦν, ὁ ὤν καί ὁ ἐρχόμενος, τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς Ἱστορίας, «τά πάντα καί ἐν πᾶσι».
Καί βλέποντες πρός τόν Ἐσταυρωμένον διαπιστώνομεν μέγα καί παράδοξαν πράγμα.
Ὁ τείνας λόγῳ τόν οὐρανόν, τείνεται ξύλον.
Ὁ δήσας ψάμμῳ τήν θάλασσαν, περιβάλλεται δεσμοῖς.
Ὁ χαρισάμενος τάς πηγάς μέλιτος, ποτίζεται χολήν.
Ὁ στεφανώσας τήν γῆν τοῖς ἄνθεσι, στεφανοῦται ἀκάνθαις.
Ὁ πατάξας τήν Αἴγυπτον ταῖς δέκα πληγαῖς, καί καλύψας τοῖς ὕδασι τήν κεφαλήν Φαραώ, τύπτεται καλάμῳ τήν κεφαλήν.
Ἐμπτύεται τό πρόσωπον, τό ὁποῖον οὐ φέρει ἰδεῖν τά Χερουβείμ (Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου).
Καί κοιτῶντες πρός τόν Ἐσταυρωμένον διαπιστώνομεν ὅτι:
ὑποφέρει αὐτά τά πάθη, προσευχόμενος ὑπέρ τῶν σταυρωτῶν Του,
νικᾷ τήν κακίαν μέ τήν ἀγαθότητα,
ἀπολογεῖται ὑπέρ τῶν χριστοκτόνων σαγηνεύων αὐτούς εἰς τήν σωτηρίαν,
καταλύει τό ἔγκλημά τους θεωρῶν ὡς αἰτίαν τήν ἄγνοιάν τους,
περιπαίζεται, ἀλλά δέν χαλεπαίνει τήν σκαιάν συμπεριφοράν,
δέχεται τήν μέθην καί μέ φιλανθρωπίαν καλεῖ εἰς μετάνοιαν αὐτούς, οἱ ὁποῖοι Τοῦ προσέφεραν «ὄξος μετά χολῆς μεμιγμένον».
Ἄς παύσωμεν, λοιπόν, νά ὁρμῶμεν ἐναντίον τῆς ἀληθείας, νά πολεμῶμεν τόν Θεόν πληγώνοντες τούς ἑαυτούς μας, νά ὑβρίζωμεν τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, νομίζοντες ὅτι σβήνομεν τίς ἀκτῖνες Του, νά συγκρουώμεθα μέ τήν πηγήν τῆς ζωῆς, διότι προσκυνοῦντες κατανυκτικῶς τόν Ἐσταυρωμένον Χριστόν, πιστεύομεν καί προσδοκῶμεν ὅτι θά προσκυνήσωμεν πανηγυρικῶς καί τήν ἔνδοξον Ἀνάστασίν Του.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
Ὁ Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν κ. Μᾶρκος
