Όχι, εδώ δεν θα αναφερθούμε στη… σκιά του όνου, θα αναφερθούμε στην ίδια την ύπαρξη των συμπαθών αυτών ζώων!
Πρόσφατα λοιπόν, σύσσωμος ο Τύπος ασχολήθηκε με την κακοποίηση κάποιου συμπαθούς ζώου, σε κάποιο χωριό της Ελλάδος! Εγώ που μεγάλωσα σε ένα μεγάλο χωριό (κωμόπολη Βροντάδου-Χίου) έχω πολλές αναμνήσεις και πολλές ιστορίες να διηγηθώ για τα συμπαθή αυτά ζώα, παρά το γεγονός ότι όλοι μου οι πρόγονοι ήσαν ναυτικοί κι όλοι μου οι γείτονες ψαράδες. Ξεκινώντας λοιπόν από τη… βρεφική μου ηλικία, μου διηγούνταν ότι όταν πλησίαζε γάιδαρος στο σπίτι μας (φαίνεται ότι έκανε τη σχετική… φασαρία) εγώ σκιρτούσα μέσα στην αγκαλιά της μανούλας μου. Απλά διότι πεινούσα κι η μητέρα μου δεν είχε αρκετό γάλα να με θηλάσει (περίοδος 1941, υποσιτισμός) κι επειδή δεν υπήρχαν υποκατάστατα του μητρικού γάλακτος. Το δε γάλα της όνου(!) είναι το γάλα που ομοιάζει βιολογικά προς το ανθρώπινο γάλα περισσότερο από όλα τα άλλα γάλατα (προβάτου, κατσίκας, αγελάδας). Κουβαλούσαν λοιπόν τη γαϊδάρα του γείτονα Μιχάλη Ταχαγιά(;), την άρμεγαν και με τάιζαν (πότιζαν). Έτσι, όταν αργότερα μάλωνα με τις τρεις αδελφές μου, αυτές με φώναζαν… γάιδαρο!
Όμως, για να σοβαρευτούμε και να επανέλθομε στο θέμα μας, κάποια στιγμή, με την αύξηση των μηχανοκίνητων οχημάτων, άρχισαν να… λιγοστεύουν οι γάιδαροι (και βεβαίως και οι ημίονοι), με αποτέλεσμα μερικοί από εμάς να γνωρίζομε τα ζώα αυτά μόνο από… εικόνες (βιβλία κλπ.). Έτσι, κάποιοι ευαίσθητοι πατριώτες μας, με πρωτεργάτη τον κ. Γιώργο Αρσένο, Καθηγητή της Κτηνιατρικής Σχολής στο ΑΠΘ, διαπιστώνοντας τη ραγδαία μείωση του πληθυσμού τους τα τελευταία 50 χρόνια[2], προσπάθησαν να βρουν τρόπους να τη σταματήσουν (τη μείωση). Έτσι, «απεφάσισαν να διατρέψουν γαϊδούρια για παραγωγή γάλακτος και για την υποστήριξη παιδιών με ειδικές ανάγκες».
Κατά τον κ. Αρσένο, «εκτιμάται ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 13.000 γαϊδούρια». Και συνεχίζει, «Ο όνος και τα ιπποειδή γενικότερα έχουν μια πάρα πολύ δυνατή σχέση με τον άνθρωπο, μια σχέση ζωής. Από την εμπειρία μας και τις έρευνές μας έχουμε γνωρίσει ανθρώπους, κατά κύριο λόγο ηλικιωμένους, που ζουν με τα ζώα αυτά και τους έχουν δώσει και όνομα. Υπάρχει ένα δέσιμο, έστω κι αν κάποιες φορές οι άνθρωποι κάνουν λάθη στη χρήση τους ή τα ταΐζουν περισσότερο και τα κάνουν παχύσαρκα». Από το 2008 ξεκίνησε η προσπάθεια με προτάσεις μέτρων για τη διατήρηση του πληθυσμού των γαϊδάρων και τη διερεύνηση παραδειγμάτων από άλλες χώρες.
Έτσι η «Γαϊδουροχώρα», 3 χιλιόμετρα από το Κορωπί στις παρυφές του Υμηττού λειτουργεί ως ΑΜΚΕ! Έτσι (αντιγράφω από την «ΕΣΤΙΑ»), «το Ελληνικό Κέντρο για το Γαϊδούρι προσφέρει οργανωμένα προγράμματα και ιδρύθηκε από μια ομάδα ανθρώπων που όραμα έχουν την προστασία του γαϊδουριού, την επαναφορά του στη σύγχρονη ζωή σαν ζώο συντροφιάς ή δραστηριοτήτων που σέβονται τη φύση του και τις ανάγκες του, την αναγνώρισή του σαν πρεσβευτή της ελληνικής παράδοσης και τη χρήση του σαν μέσο υποστηρικτικής ή και θεραπευτικής αγωγής».
Εγώ, εγκαταλείποντας την αντιγραφή από την «ΕΣΤΙΑ», έχω να προσθέσω ότι το Κράτος μπορεί να υποστηρίξει τους κατόχους (ιδιοκτήτες) όνων επιδοτώντας τους ή διευκολύνοντάς τους στις δυσκολίες τους. Έτσι, δεν θα έχουν πρόβλημα με «τη σκιά του όνου» και θα παραβλέψουν και το «γαϊδουρινό γινάτι», διότι τα περισσότερα ζωντανά έχουν «γαϊδουρινή υπομονή».
Επειδή οι ιστορίες για τους όνους είναι αμέτρητες, κι εσείς βεβαίως δεν έχετε «γαϊδουρινή υπομονή», σας αφήνω ευχόμενος καλή ξεκούραση.
Πάντα με ΑΓΑΠΗ,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Ιατρός
[1] Υπομονή!… Θα σας εξηγήσω πιο κάτω.
[2] Οι πληροφορίες μου είναι από άρθρο της ΕΣΤΙΑΣ της 18-09-2022 (σελ. 32).
