Ἀριθμός 30
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

30 Ἰουλίου 2023 

«ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄ Κορ. 1, 10)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι.
Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;
Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. Ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. Οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἕνα θλιβερὸ περιστατικό, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου μᾶς ξαναθύμισε σήμερα τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ ἔχει σχέση μὲ τὴν διαίρεση τῶν Χριστιανῶν τῆς Κορίνθου σὲ ὁμάδες, σὲ φατρίες, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ τοπικὴ αὐτὴ Ἐκκλησία νὰ κινδυνεύει νὰ χάσει τὴν ἑνότητά της.

Τὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου τὴν εἶχε ἱδρύσει μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Γιὰ νὰ ἀποσπάσει τοὺς Κορινθίους ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία καὶ νὰ τοὺς ἐντάξει στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, κοπίασε πολύ. Ἐπὶ δεκαοκτὼ μῆνες ἐκήρυττε ἀδιάκοπα. Στὴν ἀρχὴ μάλιστα τόσο ἀπογοητεύθηκε ἀπὸ τὴν ἀπροθυμία τῶν Κορινθίων νὰ γίνουν Χριστιανοί, ὥστε τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ τὸν ἐνθάρρυνε νὰ παραμείνει καὶ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο του: «μὴ φοβοῦ», τοῦ εἶπε, «ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς, διότι ἐγώ εἰμι μετὰ σοῦ… λαὸς ἐστί μοι πολὺς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ» (Πράξ. 18, 9 καὶ 10). Μὲ τὴν βοήθεια δὲ «τοῦ ἐνδυναμοῦντος αὐτὸν Χριστοῦ», κατάφερε νὰ συμπήξει ἀξιόλογη χριστιανικὴ κοινότητα στὴν Κόρινθο.

Δὲν πέρασε, ὅμως, πολὺς καιρὸς καὶ ἐμφανίσθηκε ἕνας μεγάλος κίνδυνος. Οἱ Κορίνθιοι ἄρχισαν νὰ μαλώνουν, νὰ διαιροῦνται, νὰ σχηματίζουν φατρίες. «ἕκαστος ἡμῶν λέγει‧ ἐγώ εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ». Ὁ κίνδυνος ἦταν φανερός. Ἡ διαίρεση καὶ ὁ φατριασμὸς ἀπειλοῦσαν νὰ διαλύσουν τὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου. Γι’ αὐτὸ ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἔγραψε ἀμέσως τὴν πρώτη ἐπιστολή του πρὸς Κορινθίους, ὅπου τοὺς ἐπιπλήττει αὐστηρὰ καὶ τοὺς προτρέπει νὰ διαλύσουν ἀμέσως τὶς ὁμάδες αὐτές, μοναδικὸ δὲ ἀρχηγὸ καὶ διδάσκαλο νὰ ἔχουν τὸν Κύριο. Νὰ παύσουν τὶς ἀντιγνωμίες. Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γι’ αὐτούς. Ὅλοι νὰ ἔχουν ἕνα νοῦ (Χριστοῦ) καὶ μία γνώμη (τοῦ Εὐαγγελίου).

Ἕνας σύγχρονος Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος γράφει σὲ μιὰ μελέτη του,πὼς γιὰ νὰ εἶναι κάποιος πιστὸς Χριστιανός, πρέπει νὰ παραδέχεται καὶ νὰ ζεῖ τρεῖς μεγάλες ἀλήθειες, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Θεία Εὐχαριστία.

Ἡ Ἐ κ κ λ η σ ί α! Πρῶτα – πρῶτα, νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γνωρίζει ποιὰ εἶναι τὰ ἀληθινά της γνωρίσματα. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, σαρκώθηκε καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ ἐμᾶς. Τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ φανερώνει τὴν ἕνωση τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωση αὐτὴ μεταδόθηκε καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος ἔκανε μετόχους τῆς χάρης Του τοὺς μαθητὲς καὶ ἀδελφούς Του. Ἔλαβαν «χάριν ἀντὶ χάριτος» (Ἰω. 1, 16). Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μεταδόθηκε στοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀπὸ αὐτοὺς στοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Μιὰ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ εἶναι γνήσια, ὀφείλει νὰ ἀποδείξει τὴν ἀποστολική της διαδοχή καί τήν αὐθεντικότητα τῆς διδασκαλίας της. Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὴν διαδοχὴ αὐτήν. Ὅπου εὑρίσκεται ἡ Ἐκκλησία, ἐκεῖ καὶ ἡ ἀλήθεια, ἡ πίστη, ἡ χάρη, τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι «συναγωγὴ πονηρευομένων».

Ἡ Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α! Τὸ δεύτερο γνώρισμα εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Δὲν ἀρκεῖ μιὰ Ἐκκλησία νὰ ἔχει ἀποστολικὴ διαδοχή. Ὀφείλει νὰ ἔχει καὶ ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων, τὸ κήρυγμά τους, ἡ παράδοση ἀπὸ τὸν Χριστὸ μέχρι καὶ σήμερα, ἡ ζωντανὴ πίστη. Δὲν πιστεύουμε ἁπλῶς στὴν Ἁγία Τριάδα, ἀλλὰ πιστεύουμε ὀρθά. Τὸ ἴδιο γιὰ τὴν ἐνσάρκωση, τὴν σωτηρία καὶ ὅλα τὰ δόγματα. Παραδεχόμαστε ὅσα ἡ Ἐκκλησία κηρύσσει καὶ διδάσκει.

Ἡ Θ ε ί α Ε ὐ χ α ρ ι σ τ ί α! Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει στὴν ἐπιστολή του πὼς τὰ δαιμόνια πιστεύουν καὶ φρίττουν (2, 19). Δηλαδὴ ὁ διάβολος πιστεύει τὰ ὀρθόδοξα δόγματα καὶ τὶς διδασκαλίες καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ὠφελεῖται. Πάντα μένει κακοπροαίρετος. Πιστεύει, ἀλλὰ δὲν ζεῖ οὔτε καὶ βιώνει προσωπικὰ τὸν Θεό. Ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἀποδεικνύει τὴν πίστη του μὲ τὴν συμμετοχή του στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. «Ἡμῶν δὲ σύμφωνος ἡ γνώμη τῇ Εὐχαριστίᾳ καὶ ἡ Εὐχαριστία βεβαιοῖ τὴν γνώμην», γράφει ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος. Ὅλη ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία ἐκφράζεται μέσα στὴν Θεία Εὐχαριστία. Ἐδῶ ἀπαγγέλλουμε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐδῶ βλέπουμε τὸ μυστήριο τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ, ἐδῶ ἡ ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἐδῶ φανερώνεται ὁ σύνδεσμος τῶν Χριστιανῶν. Ἐφ’ ὅσον κοινωνοῦν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γίνονται μέλη Του.

Ἡ σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων θὰ μᾶς διαφωτίσει:

Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Στὴν Ἐκκλησία συντελεῖται ἡ χαρὰ ὅσων χαίρονται. Στὴν Ἐκκλησία βρίσκεται ἡ εὐθυμία τῶν πικραμένων, ἡ εὐφροσύνη τῶν λυπημένων. Γιατὶ ὁ Χριστὸς λέει: Ἐλᾶτε σὲ μένα ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ Ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω (Ματθ. 11. 28). Τὶ πιὸ ποθητὴ ἀπὸ αὐτὴν τὴν φωνή; Τὶ πιὸ γλυκὸ ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκληση;» Καὶ συνεχίζει τὴν διδαχή του ὁ χρυσοῦς Ἐπίσκοπος: «Σὲ συμπόσιο σὲ προσκαλεῖ ὁ Κύριος, ὅταν σὲ προσκαλεῖ στὴν Ἐκκλησία. Ἀπατᾶς τὸν ἑαυτό σου, ὦ ἄνθρωπε, ὅταν πεῖς ὅτι μπορῶ νὰ προσευχηθῶ στὸ σπίτι μου. Βεβαίως καὶ μπορεῖς νὰ προσευχηθεῖς καὶ στὸ σπίτι σου. Εἶναι ἀδυνατον, ὅμως, νὰ προσευχηθεῖς ἔτσι ὅπως προσεύχεσαι στὴν Ἐκκλησία, ὅπου τὸ πλῆθος τῶν Πατέρων καὶ ὅπου ὁμόφωνα ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀναπέμπεται στὸν Θεό. Δὲν σὲ ἀκούει τόσο πολὺ ὁ Κύριος ὅταν τὸν παρακαλεῖς ἑνωμένος μὲ τοὺς ἀδελφούς σου; Γιατὶ στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν περισσότερες πνευματικὲς προϋποθέσεις ἀπ’ ὅ,τι στὸ σπίτι. Ὑπάρχουν ἡ ὁμόνοια, ἡ συμφωνία τῶν πιστῶν, ὁ σύνδεσμος τῆς ἀγάπης, οἱ εὐχὲς τῶν ἱερέων. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, οἱ ἱερεῖς προΐστανται τῶν ἀκολουθιῶν, γιὰ νὰ ἐνισχύονται μὲ τὶς δυνατότερες εὐχές τους οἱ ἀσθενέστερες εὐχὲς τοῦ λαοῦ καὶ ἔτσι ὅλες μαζὶ νὰ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανό».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὑπογραμμίζει: «Τὰ ἀσθενῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας δὲν παύουν νὰ θεωροῦνται μέλη τοῦ σώματός Της, ἐπειδὴ ἔχουν ἀναγεννηθεῖ μὲ τὰ μυστήρια καὶ ἔχουν γίνει παιδιὰ τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ‧ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποσπασθοῦν ἀπὸ αὐτὴν, ἀκόμα κι ἂν εἶναι τιμωρημένα μὲ ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχικὴ τιμωρία, ὅπως π. χ. νὰ στεροῦνται τὸν ἐκκλησιασμό».

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σημειώνει: «Οἱ Ἅγιοι χριστοφόροι Ἀπόστολοι ἔδωσαν ἅπαξ διὰ παντὸς τὸν ὁρισμὸ τῆς θεανθρωπίνης ἐκκλησιαστικότητος: «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν» (Πράξ. 15, 28). Πρῶτον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ κατόπιν ἡμεῖς‧ ἡμεῖς τόσον, ὅσον δίδομεν χῶρον εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διὰ νὰ ἐνεργῆ δι’ ἡμᾶς. Αὐτὸ παρεδέχθησαν καὶ συνέχισαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ οἱ Ὁμολογηταί, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι. Ἐάν τις ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ αὐτό, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρας‧ ἐκπίπτει τῆς ἑνότητος καὶ ἀποκόπτεται τῆς θεανθρωπίνης πίστεως τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὶς Μοναχὲς διδάσκει: «Ἐὰν θέλετε νὰ εὐαρεστεῖτε τὸν Θεόν, πρέπει πάντοτε νὰ εἶσθε ἑνωμένες ὅλες μαζί‧ μία γνώμη, μία ψυχή, μία καρδιά, διὰ νὰ μὴ μπορέση νὰ σᾶς διασείση ὁ Σατανᾶς. Διότι αὐτὸς θὰ πολεμήσει. Αὐτὸ μᾶς εἶπαν, αὐτὸ μᾶς ἔκαμαν, νὰ μὴν ὑπάρχη‧ διότι αὐτὸ φέρει ἔριδες καὶ λόγια.

Διὰ τοῦτο τὸ πρῶτον θεμέλιον ποὺ θὰ βάλετε εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη‧ αὐτοῦ ἐπάνω θὰ ἀρχίσετε νὰ κτίζετε τὸν πύργον σας, καὶ ἠ εὐχή μου, ἡ ταπεινή μου εὐχή, θὰ εἶναι μαζί σας».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης ὑπογραμμίζει: «Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κατόρθωσε τὴν ὑψίστη «ἑνότητα» Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος διὰ μέσου τῆς Παναγίας μας, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός, γιὰ νὰ ἑνωθεῖ πάλι ἡ «εἰκόνα» μὲ τὸ Πρότυπό της. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε διὰ μέσου τῆς Θεοτόκου υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ζητεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ Τοῦ ὁμοιάσει ἀπόλυτα, ὅπως ἡ εἰκόνα μοιάζει στὸ πρότυπό της».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος συμπληρώνει: «Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητά μας, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς Ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, ὑπακοῦμε στὸν Ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνουμε μία ποίμνη μὲ ἕνα ποιμένα. Νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὴν ἀγαπᾶμε πολύ. Νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ κατακρίνουν τοὺς ἀντιπροσώπους της. Νὰ μὴ πιστεύουμε τοὺς ἱεροκατηγόρους. Καὶ μὲ τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε κάτι ἀρνητικὸ νὰ γίνεται ἀπὸ κάποιον ἱερωμένο, νὰ μὴ τὸ πιστεύουμε οὔτε νὰ τὸ σκεφτόμαστε οὔτε νὰ τὸ μεταφέρουμε. Ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ λάθη τῶν ἐκπροσώπων της, μὲ σκοπὸ, δῆθεν, νὰ βοηθήσουν γιὰ τὴν διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία οὔτε βέβαια τὸν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ὅταν μὲ τὴν προσευχή μας ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο συντελοῦμε στὴν ἑνότητά της, θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τὸ πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλη» (Α΄ Πέτρ. 2, 23). Νὰ ζοῦμε τὰ μυστήρια, ἰδιαίτερα τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία».

Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα,

Ὑπάρχουν πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ὁμολογοῦν πὼς εἶναι Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ δὲν θέλουν νὰ ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Δὲν παραδέχονται τὴν Ἐκκλησία ὡς θεοΐδρυτο θεσμό. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός, ὅμως, τονίζει, πὼς γιὰ νὰ ἔχει κάποιος τὸν Θεὸ Πατέρα, πρέπει νὰ ἀναγνωρίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς Μητέρα του. Καὶ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος ἀποφαίνεται πὼς ὅποιος «ἐργάζεται» ἐρήμην τοῦ ἐπισκόπου του, τὸν διάβολο ὑπηρετεῖ.

Πολλοὶ ἐπιλέγουν ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁρισμένα δόγματα, ἐνῶ ἄλλα τὰ ἀπορρίπτουν. Ὅποιος, ὅμως, ἀρνεῖται μιὰ ἐντολή, «γέγονεν πάντων ἔνοχος» (Ἰάκ. 2, 10). Τέλος, μία μερίδα πιστῶν δὲν κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ ἔτσι δὲν ἐπιβεβαιώνουν ἐμπειρικὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ σήμερα μᾶς ἔβαλε τὴν καλὴ ἀνησυχία, ὅτι πρέπει νὰ ἐπικρατεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ ἑνότητα, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τὸ παράδειγμα τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Ἑνότητα μυστηριακή, ὀργανική. «Ἓν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμεν» (Α΄ Κορ. 10, 17). Ἑνότητα ψυχικὴ μέσα στὸν Ναὸ καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν Ναό. Ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία μέσα στὴν οἰκογένεια. Ἑνωμένοι οἱ Χριστιανοὶ σύζυγοι ὄχι μόνον «εἰς σάρκα μίαν» (Ἐφ. 5, 31), ἀλλὰ καὶ σὲ μία ψυχή. Ἑνωμένοι ἀκόμη οἰ γονεῖς μὲ τὰ παιδιά τους, μὲ τὴν ἀγάπη τῶν μὲν καὶ τὴν ὑπακοὴ τῶν δέ. Ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία καὶ μέσα στὴν χριστιανικὴ κοινωνία. Παρὰ τὴν ἀπειρία ἀπόψεων, γνωμῶν, ἰδεῶν κ.λ.π., πολλὰ καὶ σπουδαῖα τὰ κοινὰ ἀνάμεσα στοὺς Χριστιανούς, ἱκανὰ νὰ φέρουν τὴν πολυπόθητη ὁμοψυχία καὶ ἑνότητα. Καὶ αὐτὰ εἶναι «ὁ εἷς Κύριος, ἡ μία πίστις, τὸ ἓν βάπτισμα, ὁ εἷς Θεὸς ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφ. 4. 5).

Ὁ Γ. Βερίτης ἐπιλέγει:

«Ἄχ, ποιός, λοιπόν, θὰ γίνει
ρύστης μου στὴν θλίψη μου καὶ τὴν ὀδύνη;
Ποιὸς Λυτρωτής μου καὶ Παράκλητος
καὶ ποιὸς Σωτήρας μου θὰ γίνει;
Ἐσὺ μονάχα, Ἐσταυρωμένε μου,
Ἐσὺ ποὺ ἁπλώνοντας τὰ χέρια,
μᾶς σφίγγεις ὅλους στὴν ἀγκάλη Σου
καὶ μᾶς ὑψώνεις ὥς τ’ ἀστέρια». ΑΜΗΝ!

Πηγή: ΙΜΧ