Έρως ανίκατε μάχαν

Δεν ξέρω πόσο σ’αγαπώ… Όλα σε θυμίζουν….απλά κι αγαπημένα… πράγματα δικά σου καθημερινά…
Μελετώντας την ποιητική (ανθολογία) συλλογή του
” Ταξιδευτή ” μας Δημήτρη Μονιού αμέσως μού ήρθαν στο μυαλό και την σκέψη μου οι στίχοι από ερωτικά τραγούδια από αρχαιοτάτων χρόνων όπως της Αντιγόνης του Σοφοκλέους, του Μάνου Λοΐζου με την Χαρούλα Αλεξίου, του Χρήστου Αργυρόπουλου με την Βίκυ Μοσχολιού.
Μέσα απ όλα τα ποιήματα ο Ταξιδευτής μας βγάζει την μεγάλη αγάπη, τον μεγάλο έρωτα, αλλά και την ερωτική απογοήτευση με πόνο στην καρδιά και την ψυχή από την γυναίκα πού αγάπησε, ερωτεύτηκε, πόνεσε και με αγκαλιές που κατρακύλησαν σε κοιλάδες και λαγκάδια πού στρώθηκαν με φιλιά και χάδια πού άνθισαν χρώματα κόκκινα και ροζ της άνοιξης τα ερωτικά όνειρα.
Αλλά τα μάτια…παράθυρα πού άνοιξαν στο ΦΩΣ και τύφλωσαν την σκοτεινή θάλασσα τα πέλαγα και τους Ωκεανούς.
Έρωτας πού σημάδεψε μια ζωή από τα νιάτα του μέχρις τα εξήντα plus πού κυριαρχούσε με ξενύχτια με μαλλιοκουβάριασμα με φιλιά στά χείλη και τα τρυφερά μάγουλα με ένα σώμα πού δεν μπόρεσαν να σβήσουν η αλμύρα της θάλασσας, αλλά και η ενασχόληση στους κήπους της μάνας γης, γιατί από τον μεγάλο Έρωτα δεν γλιτώνει κανείς μήτε θνητός μήτε Θεός.
Ο Έρωτας είναι συνονθύλευμα από αισθήματα και συναισθήματα, είναι η φύση μας, είναι πηγή έμπνευσης και ζωής και κουβαλά μιά αρχέγονη ορμή πού συνδέεται με τρείς μορφές, με την σεξουαλικότητα, με τον ρομαντικό Έρωτα και την βαθιά πραγματική αγάπη.
Ο ερωτευμένος αγγίζει τα όρια της τρέλας ή ενός υπεράνθρωπου ψυχισμού πού νιώθεις την επιθυμία του φόβου και της ηδονής και διαπερνά το παρόν και ίσως με ψυχική δύναμη να μπορέσει να σταματήσει σε μέλλοντα χρόνο, αλλά αφήνει πάντοτε την αίσθηση της προδοσίας.
Ο Ταξιδευτής μας με γλαφυρότητα μας παρουσιάζει μέσα από την ποιητική (ανθολογία) συλλογή του τα χρόνια εκείνα πού ξεκίνησε με το ροκάνι στο χέρι στο ξυλουργείο πού άφησε Παλικαράκι 16 χρόνων, για να ταξιδέψει σ όλο τον κόσμο όπου γνώρισε την ίδια την ζωή της αλμύρας, του Έρωτα, της μεγάλης αγάπης πού του έδωσε μια κορούλα και εγγόνια…αλλά γεύτηκε και την μεγάλη προδοσία πού όπως φαίνεται μέσα από όλα τα ποιήματα του δεν μπορεί όσα χρόνια και να περάσουν να ξεχάσει τον μεγάλο Έρωτα πού πλήγωσε την ψυχή και την καρδιά του.
Συμπερασματικά υπάρχει και η χαραμάδα στο ΦΩΣ του μυαλού, της ψυχής, της καρδιάς και της σκέψης πού μας προσφέρει την δημιουργία ενός λευκώματος μιάς ποιητικής (ανθολογίας) συλλογής πού όπως είδα θα συνεχίσει στο μέλλον με αισιοδοξία και Φαντασία πού συνθέτουν το απαύγασμα του μυαλού της ψυχής σε στίχους θαυμάσιους ερωτικούς, με αισθήματα και συναισθήματα που υπάρχουν στην ποιητική δημιουργία του.
Εύχομαι στον “Ταξιδευτή” μας πού τον γνωρίζω από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970 Υγεία και Δημιουργία!
Λευτέρης Πυκνής
(Μαλλιάς) Καλλιμασιώτης