Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα θείου λόγου
Τ
ις ημέρες αυτές συμπληρώθηκαν πέντε (5) έτη από την προς Κύριον εκδημία του αειμνήστου Καθηγητού μας, Ανδρέα Αξιωτάκη, Δρος Θεολογίας, Λυκειάρχου του 2ου Λυκείου Χίου και Προέδρου του Μορφωτικού Συνδέσμου «Βιβλιοθήκη ο ΦΑΡΟΣ Βαρβασίου»- Χίου.
Ενθυμούμενος, πάντοτε, την σεβάσμια μορφή του, φέρνω στην επικαιρότητα το κείμενο-επιμνημόσυνη μνεία, που συνέγραψα τις ημέρες της εκδημίας του, με την ευχή και προσδοκία η όλη βιοτή του να αποβεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νεότερους και συγχρόνους του.
Ο Δήμος Χίου, προσφάτως, αναγνωρίζοντας το πολυσχιδές έργο του, αφιέρωσε στο όνομά του την ανώνυμη οδό που καταλήγει κάθετα έμπροσθεν της εισόδου του Ι. Καθεδρικού Μικρασιατικού Ναού Αγ. Χαραλάμπους Βαρβασίου.
Γ.Φ.Π.
«Ος δ΄αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. Ε΄, 19)
Ο Κύριος, αποκρινόμενος στους πιστούς χριστιανούς, αναλύοντας και προβάλλοντας τις ιερές εντολές Του, κατέστησε σαφές ότι «όποιος κηρύξει τον Θεό και με έργα Τον καταστήσει γνωστό στους υπόλοιπους, αυτός θα χαρακτηριστεί μεγάλος, αυτός –δηλαδή– θα γευθεί της τρυφής του Παραδείσου, στη βασιλεία των ουρανών». Υπέδειξε έτσι τον συνειρμό της Ορθοδοξίας με την Ορθοπραξία.
Τα ιερά αυτά λόγια του θείου Διδασκάλου και Αρχηγού και Τελειωτή της Πίστεώς μας, Ιησού Χριστού, εκπληρώθηκαν πλήρως στο πρόσωπο του μακαριστού, ήδη, Ανδρέα Στυλ. Αξιωτάκη, Δρος Θεολογίας, επιτίμου Λυκειάρχη και Προέδρου του Μορφωτικού και Εκπολιτιστικού Συνδέσμου «Βιβλιοθήκη Ο ΦΑΡΟΣ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ».
Ο εκλιπών, έπειτα από σύντομη ασθένεια, κατέλιπε τα γήινα για να πορευτεί στα ουράνια, αυτά που τόσο ποθούσε, αυτά που επεδίωκε και κήρυξε σε όλη τη ζωή του, μεταλαμπαδεύοντας τα νάματα της Ελληνορθοδοξίας στις νέες γενιές.
Ευτύχησα να τον έχω καθηγητή, Λυκειάρχη, αλλά και να συνεργαστώ, να επικοινωνώ συχνά, να συνδεθώ μαζί του προσωπικά, επί πολλά έτη, μέσα από τον «Φάρο Βαρβασίου» και τη συγγραφική του πορεία. Τριάντα (30) και πλέον βιβλία ο ογκόλιθος του συγγραφικού του έργου. Στυλοβάτης επί πολλά έτη στο Ιερό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος, στα Λιβάδια, ένθερμος υποστηρικτής παιδιών από σεισμόπληκτες οικογένειες των Ιονίων νήσων, αλλά –κυρίως– Ιδρυτής, εκ του μη όντος, καθοδηγητής και πνευματικός θεματοφύλακας μιας ιερής παρακαταθήκης, ενός τεράστιου πνευματικού ιδρύματος στη Χίο, του μεγαλύτερου πολιτιστικού συλλόγου, με ιδιόκτητες κτιριακές εγκαταστάσεις και μια βιβλιοθήκη, την δεύτερη στη Χίο μετά από αυτήν της Βιβλιοθήκης «ΚΟΡΑΗΣ», τον «ΦΑΡΟ ΒΑΡΒΑΣΙΟΥ». Όλοι εμείς οι Χιώτες έχουμε ταυτίσει την λέξη «Βαρβάσι» με την λέξη «Άγιος Χαράλαμπος» και την λέξη «Φάρος Βαρβασίου» με την λέξη «Ανδρέας Αξιωτάκης». Διότι δεν υπάρχει «Φάρος Βαρβασίου» δίχως «Ανδρέα Αξιωτάκη» και «Ανδρέας Αξιωτάκης» δίχως τον «Φάρο Βαρβασίου».
Παιδί μικρασιάτικης οικογένειας, ξεριζωμένης από τα προδομένα και εισέτι αλύτρωτα μέρη της Ιωνίας γης, σε αρκετά νεαρή ηλικία, από τα 16 του χρόνια, ίδρυσε σε ένα μικρό οίκημα του Βαρβασίου τον πρώτο «Φάρο». Εκεί έβρισκαν πνευματικό καταφύγιο και θαλπωρή δεκάδες παιδιά προσφυγικών οικογενειών. Από εκεί ξεκίνησε και έπειτα από περίπου 30 χρόνια κατόρθωσε, με τις δικές του ενέργειες, παρακλήσεις αλλά και πιέσεις, να τύχει της γενναίας χρηματοδότησης της οικογένειας Αδαμαντίου Καραμανή και να ανεγερθεί το σημερινό κτίριο- κομψοτέχνημα του Βαρβασίου, το κτίριο του «Φάρου» εντός του οποίου αθλούνται πνευματικά δεκάδες παιδιά, έφηβοι αλλά και ενήλικες, μέσα από την πλούσια σε υλικό Βιβλιοθήκη, το Μουσείο Μικρασιατικών και άλλων λαογραφικών κειμηλίων, τα τμήματα εκμάθησης χορού, θεάτρου, συγγραφής, μελέτης, σκακιού, κλπ. Όλα ξεκίνησαν με την εμπνευσμένη προτροπή και καθοδήγηση του αειμνήστου Ανδρέα Αξιωτάκη και με τη συνδρομή δεκάδων φίλων του «Φάρου», επί το πλείστον μελών εξ οικογενειών τρίτης και τέταρτης γενιάς Μικρασιατών.
Μπορεί κάποιος να μου δείξει έναν άλλον συμπολίτη μας, σαν τον Ανδρέα Αξιωτάκη, με το έργο και τη δράση εκείνου; Είναι αρκετά δύσκολο, ακατόρθωτο θα έλεγα.
Εκείνος εξεμέτρησε το ζην προσφέροντας στην Εκκλησία και τη Χιακή κοινωνία όσο κανένας άλλος συμπολίτης μας. Θα μπορούσα να τον συγκρίνω μόνο με τον Λεωνή Καλβοκορέση, από τους αιρετούς των πρότινών χρόνων ή με τον Παντελεήμονα Φωστίνη -από τους εκλιπόντες εκκλησιαστικούς άνδρες- ο οποίος κατέλιπε ολόκληρη την προσωπική του περιουσία στο Ιερό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος και μιμούμενος εκείνον, ο μακαριστός Λυκειάρχης μας, ίδρυσε τον «Φάρο» και δώρισε στη Χιακή πραγματεία το λαμπρό αυτό πνευματικό καθίδρυμα που δεσπόζει, όχι μόνον της Χίου, αλλά ολόκληρου του Αιγαίου αρχιπελάγους.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Αξιωτάκης υπήρξε ομογάλακτος, στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης κ. Ιάκωβο, τον Πρωτοσύγκελο της Ι. Μητροπόλεώς μας, Αρχιμ. π. Γεώργιο Λιαδή και τον εξαίρετο κοινωνικό σκαπανέα, θεολόγο και επίτιμο λυκειάρχη κ. Ιωάννη Κολλιάρο. Ανήκε, ήταν μέλος μιας εκλεκτής ομήγυρης που βίωσε την Ορθοδοξία μέσα από την Ορθοπραξία και που αντιλαμβανόταν τα ιερά ιδεώδη εμψυχωμένα μέσα από μια κοινωνική και αλτρουιστική πολιτεία, στηριγμένη στον λόγο του Ευαγγελίου και την παράδοση της Εκκλησίας μας.
Η βίωση των Μικρασιατικών, κάθε Σεπτέμβριο στο Βαρβάσι και τον λιμένα της πόλης μας, ο εορτασμός της σφαγής του Αναβάτου, η διεξαγωγή μαθητικών λογοτεχνικών διαγωνισμών, διαλέξεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις, είναι ορισμένα από όσα εκείνος εμπνεύστηκε και υλοποίησε. Επίσης, τα ετήσια, μονοήμερα και πολυήμερα, προσκυνήματα στη Μικρά Ασία, οι επισκέψεις στα χωριά και τα μέρη των γονιών και παππούδων των παιδιών της προσφυγιάς, στις λεηλατημένες και βεβηλωμένες Εκκλησίες των πατέρων μας.
Θυμάμαι και την αγωνία του για τη φιλοτέχνηση του έφιππου ανδριάντα του γενναίου Στρατηγού και Πρωθυπουργού Νικολάου Πλαστήρα που, επίσης, εκείνος πρωτοστάτησε και μόχθησε από το 1998 να γίνει. Εάν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Αξιωτάκης ο Πλαστήρας θα λησμονείτο από το σύγχρονα χιωτόπουλα, αφού το επίσημο κράτος δεν φρόντισε να μαθαίνουν σύγχρονη ιστορία. Εκείνος, όμως, εξέδωσε ένα άκρως διαφωτιστικό βιβλίο, το οποίο διέθεσε και σε όλες τις σχολικές βιβλιοθήκες, αναφορικά με τη ζωή και τη δράση του Νικολάου Πλαστήρα, του «ναυαγοσώστη του ελληνισμού το 1922» κατά τον νέστορα της πολιτικής Γ. Ζίγδη.
Ο Ανδρέας Αξιωτάκης προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες και στην τοπική Εκκλησία. Ήταν επί σειρά ετών εθελοντής Ιεροκήρυκας, ενώ εξέδωσε έναν ογκώδη τόμο με τη ζωή και τη δράση του Μητροπολίτη Παντελεήμονος Φωστίνη. Συγκέντρωσε στοιχεία και πληροφορίες και εξέδωσε έναν τουριστικό οδηγό- οδοιπορικό για τη Νέα Μονή τον οποίο κυκλοφόρησε η Ιερά Μητρόπολίς μας, σε πολλές επανεκδόσεις και σε ξένες γλώσσες και τον προμηθεύονταν οι προσκυνητές και οι επισκέπτες της Ιεράς Νέας Μονής, Έλληνες και ξένοι, ενώ παροιμιώδης είναι η συγγραφική του πραγματεία για την Ιερά Μονή Μουνδών, πόνημα που αποτέλεσε την διδακτορική του διατριβή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Χάρη στη δική του συμβολή διασώθηκε ιστορικό υλικό για την Ιερά Μονή Μουνδών και συγκεντρώθηκε σε έναν τόμο, παραμένοντας εις το διηνεκές, ιερή παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Πνευματικός δε, πέρα ως πέρα, με συναίσθηση και άρωμα Χριστού. Όχι όπως οι δήθεν διανοούμενοι σύγχρονοι θεολόγοι οι οποίοι κάθε άλλο παρά Χριστό κηρύττουν και διδάσκουν.
Άνθρωπος που ενέπνεε, που με τη στάση και το πιστεύω του κατόρθωνε να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, να σε κερδίσει, να τον εμπιστευτείς, να θέλεις να του ανοίξεις την καρδιά σου, να του μιλήσεις, να τον συμβουλευτείς και να ωφεληθείς από τη συναναστροφή σου μαζί του. Αεικίνητος, εργασιομανής, κοινωνικός εργάτης.
Προσωπικά, γεύθηκα των πλούσιων πνευματικών καρπών του. Ως καθηγητής στο μάθημα της Ηθικής διδάχθηκα πολλά. Ως Λυκειάρχης, επίσης. Μάλιστα μια φορά με έσωσε από βέβαιη τιμωρία που ζήτησαν ανώτεροι του …! (τότε που κάποιοι, από την εφηβική μου ηλικία ήδη, με κυνηγούσαν για τα άρθρα και τα δημοσιεύματά μου, μη συμφωνούντες με τις δικές μου απόψεις !). Με περιέβαλε, πάντοτε με αγάπη, μου έμαθε αρκετές αλήθειες της πίστεώς μας, με τιμούσε είτε με την αποστολή και αφιέρωση κάθε νέου βιβλίου του, είτε με το να με ορίζει ομιλητή σε εθνικοθρησκευτικές εκδηλώσεις του «Φάρου», αλλά ακόμη και φιλοξενώντας κείμενά μου στην περιοδική του έκδοση-εφημερίδα.
Τελευταία φορά τον είδα και του μίλησα κατά τον Μέγα Αρχιερατικό Εσπερινό των Χριστουγέννων (2013), στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό, όπου ήμουν ομιλητής με εντολή και ευλογία του Σεβ. Ποιμενάρχου μας και όπου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάρκος τον ετίμησε δεόντως και του απέδωσε τον τίτλο του Επιτίμου Εκκλησιαστικού Συμβούλου του Ι. Καθεδρικού Μικρασιατικού Ναού του Αγ. Χαραλάμπους Βαρβασίου.
Η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του ήταν τόση, που φάνηκε από την αθρόα προσέλευσή του κατά την εξόδιο Ακολουθία του (23/02/2014), τελεσθείσα προεξαρχόντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών πρ. Βελγίου κ. Παντελεήμονος και Χίου κ. Μάρκου, αλλά και από την έκδοση δεκάδων συλλυπητηρίων ψηφισμάτων και αποχαιρετιστηρίων μηνυμάτων.
Κι εγώ, θα τον ευγνωμονώ και θα τον μνημονεύω όσο ζω διότι στάθηκε, όντως, ως δεύτερος πνευματικός πατέρας μου, πιστός τηρητής των ιερών λόγων του Κυρίου «ος δ΄αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. Ε΄, 19).
Εμείς, γνωρίζουμε ότι είναι για εμάς ιερό καύχημα και χάρισμα «ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν (στον Κύριο) αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλ. Α΄, 29). Έτσι μάθαμε να αντιμετωπίζουμε και το πένθος, και τις ύβρεις και τις προσβολές, αλλά και τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες της ζωής.
Στην σύζυγό του, κυρία Ξανθή και όλη την οικογένειά του, αλλά και την μεγάλη οικογένεια του «Φάρου Βαρβασίου», εκφράζω τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήριά μου, μέσα σε αίσθημα χαρμολύπης διότι γνωρίζω, ενδόμυχά μου, ότι, ο μακαριστός εκλιπών ευρίσκεται σε κλίμα και τόπο αναπαύσεως, ήσυχος, γαλήνιος, ειρηνικός, πλησίον του Δημιουργού του. Πλησίον Εκείνου Τον Οποίο επόθει, λάτρευε και για Τον Οποίο ζούσε και ανέπνεε κάθε στιγμή της επίγειας ζωής του.
Ας είναι η μνήμη του αιωνία. Αμήν.-
Γεώργιος Φωτ. Παπαδόπουλος –Κήρυκας θείου λόγου
