Ο παλαιός Δήμος Χίου (Χώρα), εκ “φύσεως” είναι μια πολύ δύσκολη, έως “προβληματική” περιοχή. Απλώνεται από τα Θυμιανά και του Γρου μέχρι τις παρυφές του Βροντάδου. Προβληματική και δύσκολη ως προς την επαρκή διαχείριση της καθημερινότητας 27.000 μονίμων κατοίκων συν τους πολίτες που συνεχώς επισκέπτονται (κυρίως) το κέντρο, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένες όλες σχεδόν οι Κρατικές, Περιφερειακές, Δημοτικές και Ιδιωτικές Υπηρεσίες.
Με τον ωραίο αλλά αραιοκατοικημένο Κάμπο, την πυκνοδομημένη περιοχή του Κέντρου και του ιστορικού Κάστρου (που τα διακρίνει η Τουρκική πολεοδόμηση), τη λειτουργία του Λιμανιού, του Νοσοκομείου και του Αεροδρομίου, των Δικαστηρίων και των Πανεπ/κών Σχολών, των Φυλακών, των άπειρων Εμπορικών Καταστημάτων, των Τραπεζών και των Γραφείων των εκατοντάδων ελεύθερων επαγγελματιών, (γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, λογιστών) όλα αυτά “σφιχταγκαλιασμένα” καθιστούν προβληματικη τη διαχείριση της καθημερινότητας (κυκλοφορία, στάθμευση, καθαριότητα, εξωραϊσμοί κλπ).
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων των Δημοτικών Αρχών, παρά τις επί μέρους βελτιώσεις που όντως έγιναν τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες (1983-2023), η μη επανεκλογή των περισσοτέρων Δημάρχων της πόλης της Χίου, (που ασφαλώς έχει διαφορετικά αίτια η κάθε περίπτωση), έχει ως κύρια αιτία τη μη αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας, όπως τουλάχιστο ισχυρίζονται Χιώτες και μη.
Μόνοι Δήμαρχοι που έτυχαν επανεκλογής (κατά την Μεταπολεμική περίοδο) ήταν οι αείμνηστοι Παντελής Πατελίδας και Γιάννης Μπουμπάρης, ίσως λόγω ειδικών συνθηκών.
Ο πρώτος “ευτύχησε” να εκλεγεί το 1951 (αμέσως δηλαδή μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο) και να επανεκλεγεί το 1954 και το 1959.
Ο δεύτερος εκλέχθηκε το πρώτον το 1982, ήτοι ένα χρόνο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και την πρωτοφανή “προικοδότηση” των ΟΤΑ με αρμοδιότητες και πόρους άγνωστους έως τότε. Επανεκλέχθηκε το 1986 και το 1990.
Με δεδομένα τα παραπάνω, αποδείχθηκε αφροσύνη και πολιτική επιπολαιότητα του τότε αρμόδιου Υπουργού (επι Κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου) Γιάννη Ραγκούση, (σημερινού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ), να μετατρέψει το 2011 ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΑ έξη μεγάλα νησιά σε ενιαίους Δήμους.
Τότε κάποιοι το αιτιολόγησαν λέγοντας ότι αυτό ήταν “εντολή” των δανειστών που μας είχαν επιβάλει τα “περίφημα” Μνημόνια. Στην πορεία αποδείχτηκε ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν ήταν αληθής. (θα αναφερθεί στη συνέχεια το γιατί).
Τα έξη νησιά που μετατράπηκαν σε ενιαίους Δήμους ήταν η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος, η Ρόδος, η Κεφαλονιά και η Κέρκυρα. Με εξαίρεση τη Ρόδο και τη Χίο, οι παράγοντες των άλλων νησιών, αντιλήφθηκαν γρήγορα ότι, οι Ενιαίοι και τεράστιοι νησιωτικοί Δήμου, “δεν περπατούσαν”.
Υπάρχοντα προβλήματα όχι μόνο δεν βρήκαν λύσεις αλλά σ΄αυτά προστέθηκαν καινούργια. Κυριότερο η αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης της καθημερινότητας των πολιτών λόγω της ΥΠΕΡΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ της εξουσίας σε λίγους αιρετούς εγκατεστημένους στις πόλεις-πρωτεύουσες των νησιών.
Το 2018 προς 2019, επί ΣΥΡΙΖΑ, τα νησιά Λέσβος και Σάμος, μετά από ΠΡΟΤΑΣΗ των εκεί αιρετών, “εσπασαν” στα δύο, ενώ τα νησιά Κέρκυρα και Κεφαλονιά “έσπασαν” σε τρεις Δήμους το καθένα. Αδιαφόρησαν (άγνωστο γιατί) να προτείνουν το ίδιο οι τότε παράγοντες της Χίου και της Ρόδου. Έκριναν προφανώς ότι “καλώς έχουν” τα πράγματα. Η άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των τεσσάρων νησιών από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πιστοποίησε ότι η μετατροπή (αναγκαστική) των έξη νησιών σε ενιαίους Δήμους, ήταν καθαρά Ελληνική επιλογή (της Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου) και όχι απαίτηση των δανειστών.
Κατά μία άποψη (ίσως όχι πλήρως ορθή), μία από τις κύριες αιτίες μη επανεκλογής και των τριών (3) Δημάρχων τόσο στη Χίο όσο και στη Ρόδο (από το 2011 έως σήμερα) ήταν η δυσκολία (καλύτερα η αδυναμία) που, εκ των πραγμάτων, παρουσιάζει η ΕΠΑΡΚΗΣ κάλυψη αναγκών της καθημερινότητας χιλιάδων πολιτών που κατοικούν διάσπαρτα, όχι μόνο στην κυρίως πόλη, αλλά και σε δεκάδες Οικισμούς (Χωριά) που, για τη Χίο π.χ. ξεκινούν από την Κώμη και φθάνουν στα Αγιάσματα και από τα Θυμιανά στα Καμπιά, τη Σπαρτούντα και το Άγιο Γάλας.
Προφανώς, αυτήν την διαπίστωση έχει υπόψη του ο νέος Δήμαρχος Γιάννης Μαλαφής, (καλή θητεία κ. Δήμαρχε και όλοι οι νεοεκλεγέντες δημοτικοί, περιφερειακοί και τοπικοί σύμβουλοι), υποσχόμενος προεκλογικά ότι θα επιδιώξει να “σπάσει” και η Χίος σε τρεις (3) Δήμους. Το εγχείρημα, αν και πολύ δύσκολο στην υλοποίησή του, μπορεί να καταστεί εφικτό αν τύχει ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ στήριξης από Παρατάξεις, Κόμματα, Βουλευτές και λοιπούς τοπικούς παράγοντες. Ας ευχηθούμε αυτό να συμβεί.
Θα κλείσω τούτο το σημείωμα με μια χαρακτηριστική σύγκριση:
Το νησί της Κεφαλονιάς, με σύνολο κατοίκων περίπου 35.000, έχει “σπάσει” στους Δήμους:
α) Αργοστολίου (22.388 κάτοικοι με εικοσιπενταμελές (25) Δημοτικό Συμβούλιο),
β)Ληξουρίου (7.025 κάτοικοι με δεκαεννεαμελές (19) Δημ. Συμβούλιο) και
γ) Σάμης (5.511 κάτοικοι με επίσης δεκαεννεαμελές (19) Δημ. Συμβούλιο.
Δηλαδή αναγνώστες-στριες τους 35.000 κατοίκους της Κεφαλονιάς θα τους ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ και θα τους ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ τρεις Δήμαρχοι και συνολικά εξήντα τρεις (63) Δημοτ.Σύμβουλοι, διεκδικώντας (ως είναι φυσικό) περισσότερους πόρους και καλύπτοντας με περισσότερη επάρκεια την καθημερινότητα των δημοτών τους.
Αντίθετα, τη Χίο των πενήντα (50) και πλέον χιλιάδων κατοίκων, θα τη νοιάζεται ένας Δήμαρχος (όπως μέχρι τώρα) με συμβούλιο μόλις τριανταεννιά (39) δημοτ. συμβούλων !!
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Υ.Γ. Η Βόρεια Χίος, με τα μύρια όσα προβλήματα, θα εκπροσωπείται στο Δ.Σ. με μόλις δύο (2) συμβούλους, ο δε Βροντάδος, με πληθυσμό όσο και αυτόν του Δήμου Σάμης (Κεφαλονιάς), θα εκπροσωπείται με πέντε (5). Κάτι ανάλογο ισχύει και για το παραγωγικό κομμάτι της Νότιας Χίου με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται για τη συνολική πρόοδο και ανάπτυξη του νησιού μας.
