Το έτος 1995 ανακηρύχθηκε από τον ΟΗΕ ως «Έτος Ανεκτικότητας» σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιηθεί το παγκόσμιο κοινό στην ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού στις ανθρώπινες σχέσεις. Έκτοτε η 16η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Μέρα Ανεκτικότητας κι αυτό γιατί η «ανεκτικότητα και η εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες κοινωνίες δε χτίζεται σ’ ένα βράδυ, αλλά χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια» σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό.
Τι σημαίνει όμως το να είμαι διαφορετικός; Σε τι διαφέρουν οι άλλοι από εμένα ή εγώ από τους άλλους; Η έννοια αυτή έχει πολλές ερμηνείες και δεν μπορεί να απαντηθεί μέσα σε λίγες γραμμές. Κάποιος μπορεί να είναι διαφορετικός από εμένα στην εμφάνισή του, στην καταγωγή του, στην ομιλία του, στην ανάπτυξή του, στις ικανότητές του, στις προτιμήσεις του, στις δυσκολίες ή στις ανάγκες του. Κάποιοι μπορεί να γεννιούνται «διαφορετικοί» ή να τους συμβαίνουν στην πορεία γεγονότα που τους καθιστούν «διαφορετικούς».
Αυτό που έχει σημασία είναι η δύναμη της θέλησης που ξεπερνά αυτές τις δυσκολίες και η ενθάρρυνση για αποδοχή από τους άλλους. Αυτό που μετράει είναι η ικανότητά μου να βγω από τα δικά μου παπούτσια και να μπω για λίγο στα παπούτσια του άλλου. Τι μπορώ να παρατηρήσω και να καταλάβω για τον «άλλο»; Μήπως τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που μας χωρίζουν; Μήπως κατά αυτό τον τρόπο μπορώ να αιτιολογήσω ή να καταλάβω καλύτερα ορισμένες πτυχές του άλλου ή του εαυτού μου;Μήπως πετυχαίνω τελικά να γνωρίσω καλύτερα τόσο τον ίδιο μου τον εαυτό όσο και τον άλλον; Μήπως μέσα από αυτή τη διαδικασία δούμε τελικά ότι δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο φανταζόμαστε στην αρχή;
Οφείλουμε, λοιπόν, να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ανοίξουμε τα μάτια μας στο «άλλο», στο «διαφορετικό» και να ακούσουμε σκέψεις, ιδέες ή να δοκιμάσουμε συμπεριφορές που οδηγούν στην αυτοβελτίωση, την αναγνώριση της ιδιαιτερότητας και την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Στο δρόμο της απόκτησης αυτογνωσίας σημαντικός αρωγός είναι η διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Μέσω αυτής μπορώ να κατανοήσω βαθύτερα πτυχές του εαυτού μου που μέχρι τώρα δε γνώριζα και να καταφέρω να συνθέσω τον ατομικό μου χάρτη για την προσωπικότητά μου συνδέοντας και αιτιολογώντας σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές και να δω τελικά πως αυτά όλα σωματοποιούνται και εκφράζονται. Είναι βέβαιο πως μέσα από αυτή τη διαδικασία θα βγω «πλουσιότερος» πνευματικά και οχυρωμένος απέναντι στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
Ζέττα Σταματελοπούλου, Ψυχολόγος
Συνεργάτης Τμήματος Ψυχικής Υγείας Ενηλίκων
Πληροφορίες: Τμήμα Ψυχικής Υγείας Ενηλίκων – Κέντρο Παιδιού και Εφήβου, Εγκρεμού 30, Χίος, τηλ 2271020000(εσωτ.3), tpsy@kpechios.gr, www.kpechios.gr
