Πολυχρονεμένε Πασά μου και Σουλτάνε μου,
Σου γράφω με σεβασμό τούτο το γράμμα, βλέποντας ότι έχεις μάθει πολύ καλά τα Ελληνικά. Το χτεσινό σου μήνυμα στη δύσκολη γλώσσα μας, πα να πει ότι μας υπολογίζεις πολύ και μας παίρνεις στα σοβαρά. Γι’ αυτό, αν ποτέ αποφασίσεις να έρτεις κατά τα μέρη μας, εμείς θα σε υποδεχτούμενε με ανοιχτές αγκάλες και ανοιχτά τα δάχτυλα και των δυό μας χεριών, σα να λέμενε “όρτσα για να μη σου χρωστούμενε” !!
Μεγαλειώτατε Αγά μου και Βεζίρη μου,
Τα τελευταία γραφόμενά σου, τα πήρα πολύ σοβαρά. Γι’ αυτό και, πρώτος εγώ, αποφάσισα να αποστρατικοποιήσω το φτωχικό μου σπίτι. Το τουφέκι, ένα παλιό δίκανο, που έχω από τα νιάτα μου, τότε δηλαδή που πήγαινα κυνήγι, είπα της γυναίκας μου να το κλειδώσει στη ντουλάπα μας. Τώρα πια, στα ογδονταέξι, ήντα να το κάμω; Πιστεύω να με καταλαβαίνεις...
Θέλω ακόμα να ξέρεις ότι, και οι Βρονταδούσοι ρουκετατζήδες, θα πάψουνε να εξοπλίζουνε το νησί μας με τις χιλιάδες επιθετικές και εμπρηστικές ρουκέτες που εκάμνανε κάθε χρόνο. Άρα Πολυχρονεμένε μου, αυτά που απαιτείς, εδώ τουλάχιστο στη Χίο, γίνονται αποδεκτά. Από μας πια δεν κινδυνεύει η Χώρα σου.
Μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος χωρίς να σου δίνει η Εμινέ χαπάκια ηρεμιστικά. Μάλιστα για να σε παίρνει εύκολα ο ύπνος, μπορεί να σου λε νανουρίσματα όπως το παρακάτω:
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο,
να μου το πας στο γκιουλ-μπαξέ και πάλι φέρε μου το.
Κοιμήσου και παράγγειλα στην Πόλη τα προικιά σου,
στη Βενετιά τα ρούχα σου και τα χρυσαφικά σου.
Ύπνε που παίρνεις τα μωρά πάρε και το μωράκι,
φέρε του όνειρα γλυκά, χωρίς το Μητσοτάκη.
Κάτι άλλο που θέλω να σου πω είναι τούτο:
– Στον μακρύ κατάλογο με τα νησάκια και τις βραχονησίδες που θεωρείτενε δικά σας, δε βλέπω να γράφεις το Μονόπετρο…
Το Μονόπετρο, για να ξέρεις, είναι μια μεγάλη βραχονησίδα, ένα επί ένα μέτρο, σε πολύ επίκαιρο σημείο του στρατηγικού κόλπου της Δασκαλόπετρας όπου και η παλιά Βρύση του Πασά.
Η βρύση αυτή εστέρεψενε από τότε που, οι παππούδες μας, το Δώδεκα, επήρανε φαλάγγι τους προγόνους σου ψηλά στο βουνό που το λένε Αίπος και βρίσκεται από πάνω από τη Βρύση του Πασά. Αυτό σου το θυμίζω γιατί βλέπω να θυμούστενε όλοι σας το Εικοσιδυό όχι όμως και το Δώδεκα.
Σουλτάνε μου, δοξάζω το μεγαλείο σου και εύχομαι ο Αλλάχ να μου κόβει χρόνια και να στα δίνει ώρες. Δεν σου κρύβω ότι, συχνά ζηλεύω και καμαρώνω τα καμώματά σου.
Μέχρι και το όνομα του Κράτους σας αλλάξετενε προ ημερών για να πάψει να θυμίζει το αστείο φουσκωτό πουλί που εμείς το λέμενε κούκλο. Ξέρεις ευτό που, κάθε τόσο, φουσκώνει, κρεμάζει το μελανοκόκκινο λιρί του και, όταν του φωνάξει κάποιος “λιμπινάρι” αρχίζει να φωνάζει γλου-γλου-γλου, με τρόπο αστείο και κωμικό.
Εντύπωση ακόμα μου έχει κάμει που, τα κόκκινα χαλιά του Παλατιού σου, τα άλλαξες με άλλα σε χρώμα απαλό γαλανί, ίσως για να ταιριάζουνε με το όνειρο της Γαλάζιας Πατρίδας. Εσύ Πασά μου, μέχρι και την κόκκινη σημαία σας μπορεί να την κάμεις γαλάζια, για νάναι όλα ασορτί.
Και κάτι άσχετο, που το στεφάνι μου επιμένει να σου γράψω, αν και εγώ ο γέρος, ούτε που θυμάμαι ήντα θε να πει. Μου λε λοιπόν να σου γράψω αν τυχόν ξέρεις ήντα κάμνει ο γάδαρος όταν ψοφά.
Ευτά τα λίγα με αγάπη και σεβασμό σε έναν καλό γείτονα που κι ευτός, τόσο πολύ μας αγαπά, που θέλει να μας πνίξει μέσα στην αγκαλιά του!
Γι’ αυτό και μεις σας περιμένομενε με ανοιχτές αγκάλες. Θα το διαπιστώσεις Αγά μου πολυχρονεμένε αν ποτέ αποφασίσεις νάρτεις προς τα ‘δω.
΄Οπως όμως σου είπενε προ ημερών και ο αντίπαλός σου, ευτός δα που το επίθετό του θυμίζει καλικάντζαρο, “τί το λες και δεν το κάμνεις;” Με άλλα λόγια, ήτανε σα να σούλενε “ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα”.
Εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, έτσι το κατάλαβα. Σαν παληκάρι λοιπόν που είσαι, καιρός να του αποδείξεις αν φοβάσαι το πήδημα ή όχι.
Καλό Καλοκαίρι να περάσεις καρντάσι και να θυμάσαι ότι, οι θάλασσές μας, είναι γεμάτες μωβ τσούχτρες…τώρα τελευταία.
Σε χαιρετώ από τη γειτονική Χίο
ο μπάρμπα Ανέστης
Ιούνης 2022
