Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, νεαρή Ελληνίδα δασκάλα που την έκαψαν ζωντανή οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.
Στις 13 του Οκτωβρίου τιμάται η επέτειος της άγριας δολοφονίας από τους κομιτατζήδες Βούλγαρους του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά (Μίκη Ζέζα) το 1904, ενός από τους δημοφιλέστερους στον λαό μας ήρωες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Γνωστοί κι άγνωστοι, όλοι ανιδιοτελείς οι συμπατριώτες μας που στην αρχή του 20ου αιώνα θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση της γης του Μεγάλου Αλεξάνδρου,- της Μακεδονίας-, από τον Βουλγάρικο και Οθωμανικό ζυγό. Ανάμεσα τους και μία σειρά γυναικών δασκάλων που σαν φάροι του Ελληνισμού φώτισαν τα χωριά και τις πόλεις της μαρτυρικής Μακεδονίας, σώζοντας με την δράση τους την Ελληνικότητα της… Παρά τη τρομοκρατία που επικρατούσε στα ακριτικά κατεχόμενα χωριά οι νεαρές δασκάλες μας δίδασκαν την Ελληνική γλώσσα στους σλαβόφωνους πλέον Έλληνες και στα παιδιά τους, την ιστορία της Μακεδονίας και τις παραδόσεις του Έθνους για να τους αφυπνίσουν να αντισταθούν στους κομιτατζήδες και να αποκτήσει η Μακεδονία την ελευθερία της.
Βελίκα Τράϊκου, Αγγελική Φιλιππίδου, Λίλη Βλάχου, Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου μερικά από τα γνωστότερα ονόματα ηρωίδων δασκάλων του ιερού Μακεδονικού Αγώνα. Αιωνία η μνήμη όλων τους.
Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: «Δεν παραδίδεται ποτέ μια Ελληνίδα».
Στις 14 Οκτωβρίου 1904 στην Μακεδονία βασιλεύει ο τρόμος, διότι μια μέρα πριν οι τούρκοι στρατιώτες σε συνεργασία με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες δολοφόνησαν τον Παύλο Μελά (Μίκη Ζέζα) στο χωριό Στάτιστα (το οποίο σήμερα ονομάζεται Παύλος Μελάς προς τιμήν του ήρωα). Η Μακεδονία θρηνεί έναν από τους μεγάλους υπερασπιστές της. Όλοι είναι λυπημένοι μα και αισιόδοξοι συνάμα, γιατί ξέρουν πως με το αίμα ενός τέτοιου παλικαριού θα ποτιστεί το δέντρο της ελευθερίας και θα καρπίσει…
.
Κάπου πιο μακριά σ’ ένα χωριό της σκλάβας Μακεδονίας, στην Γρίτσιστα (Ελληνικό) της περιοχής Γευγελής (νότια Σκόπια), ζει μια κοπέλα, η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Είναι η μόλις 21 ετών δασκάλα του χωριού, η οποία, αν και μικρή στην ηλικία είναι μεγάλη στην ψυχή. Η Κατερίνα διδάσκει με ζέση τους μαθητές της σαν να πρόκειται για δικά της παιδιά. Διδάσκει την ιστορία αυτής της χιλιοβασανισμένης, μα πάντα Ελληνικής γης, που τόσοι και τόσοι βάρβαροι προσπάθησαν να αφελληνίσουν αλλά δεν τα κατάφεραν.
.
Όλοι στο χωριό την γνωρίζουν σαν το καλόκαρδο κορίτσι που βοηθάει πάντα τους Μακεδονομάχους αγωνιστές με όποιον τρόπο μπορεί. Οι βούλγαροι κομιτατζήδες την έχουν βάλει στο μάτι γιατί κρατάει άσβεστη την φλόγα της Ελληνικότητας στα μικρά παιδιά και στο χωριό. Την παρενοχλούν συνεχώς, την βρίζουν, την απειλούν, της περιγράφουν τι θα της κάνουν όταν θα πέσει στα χέρια τους. Την Κατερίνα όμως, δεν την νοιάζει η ζωή της παρά μόνο να μην χάσει η Μακεδονία την ελληνικότητά της. Οι Βούλγαροι μετά τον θάνατο του Παύλου Μελά έχουν αποθρασυνθεί και θέλουν να τελειώνουν με κάθε εστία Ελληνικής αντίστασης.
.
Όταν οι κομιτατζήδες καταφτάνουν στο χωριό, τα παράθυρα και οι πόρτες των σπιτιών κλείνουν. Οι χωριανοί κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα από τις γρίλιες τους κομιτατζήδες να κατευθύνονται στο σπίτι της δασκάλας. Φτάνοντας έξω από την πόρτα του σπιτιού της, της φωνάζουν να βγει έξω. Η Κατερίνα τους ακούει από μέσα και αποκρίνεται πως «δεν παραδίδεται ποτέ της μια Ελληνίδα». Η ατρόμητη ψυχή της δεν τους φοβάται. Μαζί της βρίσκονται ακόμη έξι Μακεδονομάχοι έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους για την πατρίδα. Η περήφανη Ελληνίδα λέει πως δεν παραδίδεται και με το όπλο της ρίχνει μια βολή εναντίον των αιμοβόρων κομιτατζήδων και η μάχη ξεκινάει.
.
Οι σφαίρες των βουλγάρων χτυπάνε τους τοίχους του σπιτιού γεμίζοντάς το τρύπες. Μετά από τρεις ώρες αναποτελεσματικών πυροβολισμών κι ενώ φαίνεται ότι το σπίτι της δασκάλας είναι άπαρτο κάστρο, ένας κομιτατζής δίνει την ιδέα να το κάψουν. Όλοι συμφωνούν, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταβάλουν τους Έλληνες αγωνιστές. Ένας κομιτατζής τρέχει με αναμμένο πυρσό, σπάει το παράθυρο και τον ρίχνει μέσα. Το εσωτερικό του σπιτιού είναι ξύλινο και λαμπαδιάζει αμέσως. Οι αγωνιστές όμως δεν βγαίνουν έξω. Προτιμούν να καούν ζωντανοί παρά να πέσουν στα χέρια των βουλγάρων. Οι φλόγες λαμπαδιάζουν το σπίτι, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός. Η Κατερίνα όπως και οι άλλοι αγωνιστές συνεχίζουν να πυροβολούν μέχρι να σωθούν οι σφαίρες τους και να τους καταπιούν οι φλόγες.
.
Οι Βούλγαροι πανηγυρίζουν με το κατόρθωμα τους αυτό, το ‘ολοκαύτωμα’ όπως εκείνα στο Σούλι κλπ βλέποντας ότι από το σπίτι δεν έχουν μείνει παρά μόνο λίγες καπνισμένες πέτρες…
Σημείωση: Το 1939 στο νεκροταφείο της Γευγελής βρέθηκε ο τάφος της ηρωίδας δασκάλας μας. Ο Σταυρός έγραφε:
<Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων Πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων, παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι,Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904>.
Ελάχιστο μνημόσυνο στη μνήμη της δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου κι όλων των γυναικών δασκάλων που με την θυσία και τον ηρωισμό τους συνέβαλαν στον ηερό σκοπό της απελευθέρωσης της Μακεδονίας.
Πηγή: antexoyme/wordpress.gr
Για την diafaneia.eu
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
