Ένα τηλεφώνημα προχθές στις 12 Δεκεμβρίου γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνα από τον τότε 10χρομο Μιχάλη Καλογεράκη και μιλάμε για το 1969 στο Ηράκλειο Κρήτης σημερινό καθηγητή ανώτατης εκπαίδευσης ήταν το ερέθισμα και το έναυσμα για το σημερινό μου κείμενο.. είχε τότε γράψει μια ακροστιχίδα για την αναχώρηση μας για την Δράμα.
Ξύπνησαν μνήμες και αναμνήσεις από σχεδόν όλη μου την ζωή το τι έχει συμβεί διαχρονικά τον μήνα Δεκέμβριο και ευχάριστα αλλά και πολύ δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα που έχουν σημαδέψει την καρδιά και την ψυχή μου.
Ας ξεκινήσουμε από την 30 Νοεμβρίου του Αγίου Ανδρέα όταν το 1943 ο 19χρονος πατέρα μου έκλεψε την σχεδόν 17χρονη μάνα μου την οποία και παντρεύτηκε στις 12 Δεκεμβρίου ημέρα της γιορτής του!
Και φυσικά και το όνομα Ανδρέας υπήρξε ενεργό μέλος της οικογένειας μας πραγματικός φίλος και αδελφός και συνεχίζει η διαδοχή του ονόματος του.
Στις 6 Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου από το 1966 ήταν γιορτή για την οικογένεια μου και συνεχίζει με το όνομα Νίκη που είναι η κόρη μου και το πήρε από τον πατέρα της Ιουλίας.
Στις 7 Δεκεμβρίου του 1969 στην Κρήτη γεννήθηκε ο γιος μου Σπύρος και το τηλεφώνημα του Μιχάλη Καλογεράκη που γεννήθηκε στο σπίτι του και παρέμεινε μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων οπότε πήγαμε στην Δράμα με ενδιάμεσο σταθμό την Χίο για τις γιορτές.
Στην οικογένεια μου πάντοτε προς το παρόν υπάρχουν πέντε με το όνομα Σπύρος συν φίλους και κουμπάρους.
Ερχόμαστε στις 9.. 10 Δεκεμβρίου γιορτή της Αγίας Άννας συγγενείς θεία και φιλικά πρόσωπα που έχουν και γενέθλια και κατά κάποιον τρόπο θεωρείται μέλος της οικογένειας μας.
Στις 12 Δεκεμβρίου ημέρα γιορτής από τα παιδικά μας χρόνια από τον πατέρα μας και η συνέχεια από όλα τα παιδιά μας.
Στις 13 Δεκεμβρίου και ευχάριστα και δυσάρεστα γιορτάζει ο βαφτισημιός μας ο Στρατής αλλά την ίδια μέρα πριν ένα χρόνο έφυγε από την ζωή ξαφνικά στην Αμερική ο συμμαθητής μας Τάκης Καρδασιλάρης.
Και φθάνουμε σε ένα θλιβερό για μένα γεγονός με τον θάνατο του φίλου μου από την Σύρο η γνωριμία του Στρατηγού Γιάννη Αλεξάκη που υπηρέτησε ως Ταξίαρχος στην Χίο 1988-1990 με την αντιμετώπιση τότε των μεγάλων πυρκαγιών στο Γιαννάκη, την παραμονή της γιορτής μου στις 14 Δεκεμβρίου 2015.
Ακριβώς την ημέρα της γιορτής μου στις 15 Δεκεμβρίου του 2001 ο ξαφνικός θάνατος του πρώτου αιρετού Νομάρχη Χίου Γιώργου Καλουτά του πραγματικού δημιουργού της περιφερειακής αυτοδιοίκησης που έθεσε τα θεμέλια στα έργα υποδομής της Χίου… που αν ζούσε ίσως η Χίος να είχε άλλη όψη μορφή και αίγλη!Τον πρωτογνώρισα όταν ήταν παιδί τεσσάρων ή πέντε χρόνων από το 1960-64 στο τένις 
που τον έφερνε ο παππούς του πρόεδρος και ιδρυτής του Ομίλου Αντισφαίρισης Χίου και Γυμναστής Γεώργιος Παντελάρας από τον οποίο πήρε το όνομα όπως και ο θείος του επίσης Γυμναστής Κωνσταντίνος Παντελάρας.
που τον έφερνε ο παππούς του πρόεδρος και ιδρυτής του Ομίλου Αντισφαίρισης Χίου και Γυμναστής Γεώργιος Παντελάρας από τον οποίο πήρε το όνομα όπως και ο θείος του επίσης Γυμναστής Κωνσταντίνος Παντελάρας.Η δεκαπέντε Δεκεμβρίου έχει στην κυριολεξία σημαδέψει την ζωή μου την ψυχή και την καρδιά μου από το 1968 όταν το πρωί εκείνο δεχτήκαμε και εγώ και ο μεγάλος μου Δάσκαλος Γιάννης Αυγουστής λεκτικά λόγια από συγγενικό μου πρόσωπο που μας ακολουθούν σε όλη μας την Ζωή και πολλές φορές να είναι πολύ δύσκολα και δραματικά ακόμη και για την υγεία προσφιλών μας προσώπων μέχρι και σήμερα.
Ήταν η μέρα που πήρα την μεγάλη απόφαση ότι έπρεπε να ξεκόψω και να ανεξαρτητοποιηθώ και να δημιουργήσω την δική μου οικογένεια παρά τις όποιες αντιξοότητες και αντιπαλότητες και επαγγελματικά και συγγενικά.
Και ενώ μέχρι το 1986-7 την ημέρα της γιορτής μου γίνονταν παρζουλισμός στο σπίτι μου με γλέντια και γιορτές… από διάφορα γεγονότα τα σταματήσαμε για λόγους αξιοπρέπειας και οικογενειακής γαλήνης και ηρεμίας.
Μέσα σε αυτόν τον μήνα υπάρχουν πολλά γενέθλια συγγενικών προσώπων και ονομαστικές εορτές όπως της Αγίας Ευγενίας του Αγίου Στεφάνου που γιορτάζει ο μοναδικός Πυκνής Στέφανος ο μεγάλος μου αδελφός και ένας εξάδελφος με άλλο επίθετο με το όνομα του παππού μας που δεν γνώρισε κανένα από τα εικοσιτέσσερα εγγόνια του που δυστυχώς δεν τον γνώρισε ούτε το ένατο παιδί του ο πατέρας μας Σπύρος… αλλά ευτυχώς οι ρίζες του ονόματος συνεχίζουν να υπάρχουν με το όνομα Στέφανος “Στεφανάκος” Πυκνής δηλαδή το όνομα του παππού μας.
Δυστυχώς για μένα ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας με λίγες χαρές και πολλές λύπες που έχουν μαυρίσει την ψυχή και την καρδιά μου με το αποκορύφωμα στις είκοσι ημέρα γενεθλίων της μικρής μου βαφτιστήρας να φύγει για την αιωνιότητα η μανούλα της το πρώτο μου πνευματικό παιδί μόλις έκλεισε τα πενήντα χρόνια ζωής ακριβώς πριν τρία χρόνια η Πάπα μου!
Ο πόνος είναι έντονος και ίδιος όπως και αυτός της Ιουλίας.
Τα δάκρυα πέφτουν βροχή και δεν είναι δυνατόν να γράψω περισσότερα ας είναι ΑΙΩΝΙΑ η Μνήμη όλων όσων έχουν αφήσει πίσω τους τον μάταιο τούτο κόσμο προσφιλών συγγενών και φίλων Μας.
Εύχομαι σε όλους ασχέτως της Κλεισούρας Καλές γιορτές μέσα στο σπίτι με Υγεία πάνω απ’ όλα το μεγαλύτερο αγαθό της ζωής.
Χίος 14 Δεκεμβρίου 2020
Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
