Μια μικρή ενημέρωση
Δεν γράφω τη λέξη κριτική, διότι ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω ανθρώπους σαν τον Μιχάλη Ρέππα και τον Θανάση Παπαθανασίου, μια κάστα εκλεκτών ηθοποιών (19 τον αριθμό) και άλλα 18 άτομα (μουσικούς, σκηνοθέτες κλπ.) που μαζί με άλλα τόσα άτομα (αφανείς ήρωες, θα έγραφα) κατόρθωσαν (ναι, κατόρθωσαν) και κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού σε υψηλά επίπεδα με θέμα (θέματα) της καθημερινότητάς μας, και εξηγούμαι ή καλύτερα περιγράφω:
Η υπόθεση του έργου εξελίσσεται στο κέντρο της Αθήνας (οδός Αστυδάμαντος) τη δεκαετία του ’60, με πρωταγωνιστές μια κλασική μέση αστική οικογένεια και τους γύρω της (συγγενείς, φίλους και γείτονες). Οι σεναριογράφοι περιγράφουν την καθημερινότητα, τονίζοντας όμως περισσότερο την κακή πλευρά της ζωής (σκάνδαλα, sex από σεξουαλική παρενόχληση, μέχρι εγκυμοσύνη και αυτοκτονία, απάτες, θηλυπρέπεια κλπ. κλπ.) και καθόλου κάποια, ίχνη έστω, καλών πράξεων, π.χ. φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης που υπήρχαν και τότε, και μάλιστα περισσότερο από σήμερα. Και τότε υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, και μάλιστα η μεσαία τάξη ανήκε στους έχοντες (μπορεί να μην ήσαν πλούσιοι είχαν όμως ένα πιάτο φαγητό να προσφέρουν)!
Φεύγοντας από το σενάριο και πηγαίνοντας στους ηθοποιούς, δεν μπορώ να πω ότι κάποιος (κάποια) υστέρησε στο ρόλο του (της). Ήταν όλοι τους υπέροχοι και υπέροχες και δεν αναφέρομαι ονομαστικά, για να μην αδικήσω κάποιους!
Το μόνο υπερβολικό ίσως ήταν η τιμή του εισιτηρίου: πλατεία 25€. Έκπτωση στα «καλά» εισιτήρια δεν υπήρξε ούτε για τους πολύτεκνους, ούτε για τους άνω των 65 ετών που ανήκα κι εγώ, με αποτέλεσμα ένας οικογενειάρχης να μη μπορεί να πλησιάσει με την οικονομική κρίση που έχομε!!! Κι ας μην ξεχνάμε ότι το Εθνικό Θέατρο είναι Κρατικό Θέατρο!…
Το REX, που φιλοξενεί την παράσταση, πανέμορφο βέβαια.
Σας συνιστώ να παρακολουθήσετε το «Φεγγάρι από χαρτί». Όποιος δεν το δει… έχασε!…
Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης
Ιατρός, και θαυμαστής του «καλού»
