Γράφει η Τασσώ Γαΐλα
Πόρτες κλειστές, φόβος πολύς, λίγο μετά τον ισχυρό σεισμό της 19ης του Ιούλη στην Αθήνα, ημέρα Παρασκευή μεσημέρι.
Πόρτες κλειστές… κανείς δεν βγήκε να ‘δει’ γιατί ούρλιαζε η κυρία του πρώτου… Μια πόρτα που άνοιξε στον τρίτο ήταν απλά και μόνο για να κατεβάσει η ένοικος τα δυο της σκυλάκια κάτω να τα βάλει στο αμάξι της που τρόμαξαν τα καημένα με τον σεισμό….
Πόρτες κλειστές… αδιαφορία πλήρης για τον συγκάτοικο… ούτε στην πόρτα να μιλήσουν στον γείτονα να πουν δυο λόγια… από την t.v και το internet όλοι μόνοι κλεισμένοι στα διαμερίσματα τους μάθαιναν τα νέα για τον σεισμό….
Έλλειψη κάθε κοινωνικότητας, ανθρωπιάς, αλληλεγγύης… Εποχή πλήρους απομόνωσης και απαξίωσης των πάντων…
Απαξίωση κάθε είδους ιερών και οσίων κάθε αρχής και κάθε νόμου από τους ιθύνοντες πολλά τώρα χρόνια… Μια Ελλάδα ρημάδι με… Πόρτες κλειστές σε κάθε τι καλό….
Λες και κάποιοι αποφάσισαν την διάλυση της…
Και πριν με πείτε “αναρχικό στοιχείο” για όσα γράφω, σας παραδίδω αμέσως ένα μικρό αριστούργημα, ένα ποίημα που δεν χρειάζεται σχόλιο και που μέσα σε λίγους στοίχους περιγράφει το… τέλος της Ελλάδας που επίμονα και συστηματικά ετοίμαζαν και εφάρμοζαν χρόνια τώρα ντόπιοι και ξένοι νεκροθάφτες της.
Αναρχικό-Ανατρεπτικό-την ανατροπή που έταζαν οι πολιτικοί στις πρόσφατες εκλογές δεν την είδαμε, την βλέπουμε όμως στο ποίημα του Γεώργη Διλμπόη- το ποίημα, του σοφού Χιώτη δασκάλου γραμμένο μόλις το 1991!
Και, τότε υποτίθεται η Ελλάδα ευημερούσε… Καραμανλής Κωνσταντίνος, Παπανδρέου Ανδρέας, Σημίτης Κώστας, Παπανδρέου Γιώργος, Καραμανλής ο νεώτερος… τελευταίος στην σειρά των σωτήρων ο Α. Τσίμας… μην σας κουράζω, τους γνωρίζετε, όλους τους σωτήρες που μας οδήγησαν στον πάτο, την υποθήκευση της Ελλάδας, στα Μνημόνια…. Οι σωτήρες….
Πάμε στον δάσκαλο Διλμπόη;
Η Ωραία Ελλάς.
Αυτή η πατρίδα δεν είναι δική μου./Είναι των βιομηχάνων, των εφημεριδάδων,/ των εφοπλιστών.
Δική μου μένει η φτώχια, με την παραπληροφόρηση.
………..
Αυτό το λίγο χώμα δεν είναι δικό μου./Είναι των τσιφλικάδων, των «ημετέρων»,/ των οικοπεδοφάγων.
Δικά μου μένουν η προσφυγική παράγκα, με τις δόσεις.
………..
Αυτή δεν είναι ευημερία για τα μούτρα μου./Είναι των τοκογλύφων, των αεριτζήδων και/των μεσαζόντων.
Δική μου μένει η μικροστέρηση, με την φορολογία της.
………
Ετούτη η χώρα ουδόλως είναι των Ελλήνων. / Είναι των φραγκολεβαντίνων,/των νατοϊκών συμμάχων μας.
Δικιά μας μένει η πικροδάφνη και τα κιονόκρανα.
Γεώργης Διλμπόης. Από την συλλογή του:«Μια θάλασσα μεγάλη πήρε φώς»./1991.
……………………………………………………….
Η Χίος φημίζεται για τους σπουδαίους εκπαιδευτικούς της και ο Γεώργης Διλμπόης είναι ένας από αυτούς. Εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαιδεύσεως και συγγραφέας-ποιητής. Η σοφία του και η διόραση του τον κατέστησαν ικανό να γράψει αυτό το διαχρονικό ποίημα, ποίημα που πληγώνει όσους αγάπησαν κι αγαπούν αυτό που λέγεται Ελλάδα, Ελλάδα που φεύγει και χάνεται με ταχείς ρυθμούς.
Πάλι εκλογές Ιούνη και Ιούλη του ’19, πάλι υποσχέσεις και πάλι τα ίδια… Κάποιοι θα μας σώσουν… Το ποίημα του Γεώργη Διλμπόη μιλάει για μια Ελλάδα χαμένη από το 1991…
<Ετούτη η χώρα ουδόλως είναι των Ελλήνων…. Δικιά μας μένει η πικροδάφνη και τα κιονόκρανα…..>.
Για ποιάν Ελλάδα να αγωνιστούμε λοιπόν;
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
