Είθισται να γράφονται και να λέγονται επιβλητικοί επικήδειοι διθύραμβοι, μετά θάνατον, για πρόσωπα που διέπρεψαν στο κοινωνικό στερέωμα.
Προσωπικά, επιλέγω να αναφέρομαι επί το πλείστον σε ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που έζησαν άσημα και ταπεινά, αλλά η παρουσία τους στάθηκε αφορμή να ενισχυθούν άλλοι συνάνθρωποι τους. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που, από το υστέρημα τους ακόμη, πάσχιζαν να συνδράμουν από την καλή τους την καρδιά όσους τους ζήτησαν βοήθεια κι ας μην ήσαν ούτε πλούσιοι ούτε διάσημοι.
Από τον μάταιο τούτο κόσμο όλοι κάποια μέρα θα φύγουμε, άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα. Μόνοι μας ηλθαμε και γυμνοί στον κόσμο αυτό, μόνοι και γυμνοί (από πλούτη, δόξα, εξουσία) θα φύγουμε. Το μόνο που θα μείνει πίσω είναι η ταπεινή μας ζωή, η προσφορά, τα καλά έργα και ο αγώνας για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Ναι, αδελφοί μου, ο Χριστός, ο Θεός μας, μίλησε για ταπεινότητα, προσφορά και απλότητα. <<Εν τη απλότητι το ωραίον>>.
Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους, στους δε ταπεινούς δίνει την χάρη του, αναφέρει η Αγία Γραφή. Ο Χριστός απεχθάνεται τον χρυσό. Γιατί είναι κάτι που δεν σε αφήνει να γίνεις άνθρωπος, αλλά σε φθίνει, σε διαφθείρει, σε αλλοτριώνει. Μόνον ο χρυσός που διατίθεται από τον κάτοχο του (και προσωρινό διαχειριστή) για έργα φιλανθρωπίας, αλληλεγγύης και αλτρουισμού είναι ευλογημένος. Ο υλικός πλούτος που ολοένα και επιζητεί επαύξηση δεν είναι ευλογημένος και έχει πρόσκαιρη “πέραση”. Μπορεί μία, δύο, τρείς γενιές, μα κάποτε θα στερέψει !
Και ναι, ο παντοδύναμος Θεός ταπεινώθηκε ! Αυτός που στα χέρια Του κρατά τους ουρανούς και το σύμπαν ολόκληρο, έλαβε ανθρώπινη μορφή, για να σώσει τον άνθρωπο από τη φθορά, την αμαρτία και τον θάνατο. Ταπεινώθηκε, φόρεσε <<λεντίο>> και έπλυνε τα πόδια των Αποστόλων-Μαθητών Του, διδάσκοντας την ταπείνωση. Υπέστη βασανισμούς και ανέβηκε στο Σταυρό διδάσκοντας τη θυσία. Και αναστήθηκε χαρίζοντας την αθανασία και την αιωνιότητα. Έκτοτε ο θάνατος είναι κοίμηση, που προσμένει την ανάσταση.
Ο Χριστός δεν πήγε στους πλούσιους, πήγε στους φτωχούς και ταπεινούς. Θεράπευσε ανάπηρους, ανέστησε παιδιά γονέων που θρηνούσαν, δίδαξε στον λαό, έδειξε την παντοδυναμία Του. Ο Θεός δεν ψεύδεται. Είναι άψευστος. Και ότι υποσχέθηκε, θα γίνει στον χρόνο που Εκείνος γνωρίζει. Αγαπά και μεριμνά για τους ταπεινούς και καθαρούς στην καρδιά !
Τις σκέψεις τούτες έκαμα σήμερα, στο άκουσμα του “φευγιου” ενός ταπεινού ανθρώπου, φίλου απ’ τα παλιά, του Κώστα Δημ. Μερούση.
Οι παλιότεροι τον φώναζαν “Κωτσονάρι”. Άνθρωπος του μόχθου και της καθημερινότητας, έζησε στον συνοικισμό του Νοσοκομείου για πολλές δεκαετίες. Ράφτης, κυρίως, στο επάγγελμα κι ένα “φεγγάρι” στη θάλασσα, με θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια και μια μόνιμη χωλότητα στο πόδι του. Και αθλητικός παράγοντας στα του χιώτικου ποδοσφαίρου, στην αγαπημένη του ομάδα “Δόξα”.
Ήμουν γύρω στα 6-7 χρονών όταν τον πρωτοείδα στα “μαυροπαπουτσίδικα” (στις οδούς Δαμαλά και Σκαναβή, παρόδους της Απλωταριάς), όταν ερχόταν στο ιατρείο του πατέρα μου συχνά πυκνά. Ήταν φιλοι. Ο πατέρας μου τον εκτιμούσε και τον βοηθούσε. Από τότε τον συμπάθησα. Στα 24 μου με βοήθησε, όταν έθεσα για πρώτη φορά υποψηφιότητα (ως δημοτικός σύμβουλος και εκλέχθηκα πανηγυρικά), συστήνοντάς με σε αρκετούς γνωστούς του. Να πω δε ότι, είχε δημοκρατικό φρόνημα και πολιτικά ήταν άνθρωπος του Κέντρου (Ήταν και ενεργό μέλος στην τοπική του Φόρου-Νοσοκομείου, πρίν γκρεμιστεί !). Πόσα ούζα είχαμε πιεί μαζί, πόσες βεγγέρες κάναμε στα ταβερνάκια (τότε) του συνοικισμού του Νοσοκομείου και του Φόρου. Με μεγάλη χαρά πάντοτε προθυμοποιείτο να μου “μοντάρει” τα παντελόνια και σακάκια μου. <<Μην τα πηγαίνεις άλλου, δώσε μου τα να σου τα φτιάξω, αφιλοκερδώς>> ! Και πράγματι, ήταν εξαιρετικός ράφτης, μερακλής.
Όμως, τα χρόνια πέρασαν ! Κι εκτός από τα προβλήματα υγείας ήλθαν και οικονομικές δυσκολίες, όπως και άλλες αδυναμίες. Ο Κώστας αντιστάθηκε μέχρι τέλους, όσο μπορούσε. Πολλοί άνθρωποι, φίλοι, γείτονες και συγγενείς στάθηκαν στο πλευρό του. Αλλά η ζωή στάθηκε δύσκολη στα στερνά του. Στο μικρό του σπιτάκι, που άλλοτε πίναμε ούζο και “τσιμπάγαμε” κακαβιά με γαρίδες, που ο ίδιος έφτιαχνε, μόλις που τον “προλάβαμε”, με τα παιδιά της Πρόνοιας του Δήμου (γύρω στο 2018), έχοντας τη συνδρομή της Εισαγγελίας και της Αστυνομίας για να εισέλθουμε στο κλειστό σπίτι. Στο σπίτι που για δεκαετίες ολόκληρες η πόρτα του δεν έκλεινε, αλλά έμενε ανοικτή ημέρα και νύχτα, χειμώνα και καλοκαίρι. Και που απορούσαμε πως κοιμόταν το βράδυ με ανοικτή την κεντρική πόρτα. Μετά την απαραίτητη νοσηλεία του στο Νοσοκομείο, διέμεινε σε οίκο ευγηρίας, για τρία χρόνια περίπου, όπου εφροντίζετο επαρκώς.
Σήμερα, από ανάρτηση του φίλου κ. Δημήτρη Τσεσμετζή, πληροφορήθηκα ότι “έφυγε” για τους ουρανούς, να αναπαυθεί από τον κόπο του παρόντος βίου.
“Έφυγε” εκείνος που απλά, ταπεινά και ανθρώπινα πέρασε τα 78 χρόνια της επίγειας ζωής του, εκείνος που ζόριζε τον εαυτό του προκειμένου να εξυπηρετήσει άλλους συνανθρώπους του, ταπεινούς και καταφρονεμένους στα μάτια της πλειονότητας του κόσμου, εκείνος που συνόδευε αρκετούς συμπολίτες του στα γραφεία της πρόνοιας και των υγειονομικών υπηρεσιών για να ζητήσει στήριξη γι’ αυτούς !
Καλό ταξίδι, Κώστα ! Θα σε θυμόμαστε πάντα !
Τελικά, μόνο οι καλές αναμνήσεις διατηρούν την μνήμη αιώνια !
Ο φίλος σου
Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος
(<<το Γιωργάκι του γιατρού του Φώτη>>)
