Πολλές φορές γινόμαστε δημόσιοι κατήγοροι για πολλά πράγματα. Τα έχουμε βάλει με έμψυχα και άψυχα υλικά όπως αυτό το ταλαίπωρο Facebook, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που μας βάζει σε σκέψεις πρώτης βοηθείας. Αν είμαστε λίγο…υποψιασμένοι και προσέχουμε, τότε μπορούμε να αναρωτηθούμε και να αμφισβητήσουμε πολλά από τα θέματα που αναρτώνται.
Όσοι από εμάς έχουν λογαριασμούς για πολλά χρόνια, που έχουν περάσει διαφορετικές φάσεις ζωής σε αυτά τα χρόνια, τότε δεν παίζει να μην βλέπουν φωτογραφίες από το…παρελθόν και να μην αναρωτηθούν για το παρελθόν τους…! Το πιο σοκαριστικό όμως είναι οι φίλοι… Φίλοι που έρχονται και παρέρχονται και αυτοί που μένουν με ανεξίτηλο μελάνι μέσα στην καρδιά μας.
Υπάρχουν φίλοι που είναι κοντά μας γιατί ταιριάζουν τα μυαλά μας, ταιριάζουν τα βιώματά μας, ταιριάζει ο τρόπος που βλέπουμε και σκεφτόμαστε τα πράγματα. Αυτοί συνήθως μένουν μαζί μας για χρόνια πολλά. Μπορεί η ζωή να φέρει να απομακρυνθούμε (χωρικά) αλλά όποτε βρισκόμαστε είναι σαν να μην χωρίσαμε ποτέ. Υπάρχουν και φίλοι που ήταν περιστασιακοί, ανάλογα την περίοδο στην οποία βρισκόμασταν σχολικά χρόνια ή της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μας. Με κάποιους ταιριάζαμε τότε, μπορεί να συνέχισε αυτή η φιλία και πιο μετά, μπορεί όμως και να σταμάτησε.
Αυτό όμως που δεν παύει ποτέ να με ταρακουνά, είναι αυτοί οι φίλοι που έμειναν για πάντα μέσα στην καρδιά μας και τους χάσαμε άξαφνα μέσα σε ένα βράδυ, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή μη. Με κάποιους απλά χαθήκαμε, και δεν δώσαμε καν βάση να τους ψάξουμε, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ ο ένας στη ζωή του άλλου. Με άλλους όμως πάντα κάτι σε ενώνει και αναρωτιέσαι γιατί χαθήκαμε πώς θα τους βρω;; Και έρχεται μια ώρα που σε ψάχνουν εκείνοι από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και νιώθεις ανατριχίλα…
Όταν σκέφτομαι αυτές τις φιλίες, τις παλιές όπως τις λέω, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι νιώθω μια έκπληξη…Για το πώς μπορούμε να χτίσουμε από τόσο μικροί μια αληθινή φιλία που θα κρατήσει 30+ χρόνια.
Πλάκα πλάκα δεν θυμάμαι ποτέ να έχω κλάψει για φιλία που έχασα. Νεύρα, ναι, είχα πολλά. Και στο τέλος ένιωθα και μια κάποια ανακούφιση γιατί όλα γίνονται για τον λόγο τους και στο τέλος είναι για το σωστό. Αλλά να στενοχωρηθώ ποτέ. Αυτό κάτι έπρεπε να μου πει από τότε και πρέπει να μου πει και τώρα. Τώρα λοιπόν μετά από 30+ χρόνια και μετά από αναζήτηση με βρήκε ξανά ο φίλος μου ο Δημήτρης, φίλος των παιδικών μας χρόνων, από τα πρώτα μας σχολικά βήματα, στο όμορφο Κερατσίνι του Πειραια. Ένας πραγματικός φίλος που με έκανε να κλάψω όχι από στενοχώρια αλλά μόνο από συγκίνηση και αγάπη.
Οι ζωές μας διασταυρώθηκαν αναπάντεχα και μια δυνατή φιλική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ μας στην νεαρή ηλικία. Οι δυό μας βιώναμε άλλοτε χαρούμενες κι άλλοτε θλιβερές εμπειρίες, που τώρα θα μας δέσουν σαν μια γροθιά.
Σε όλους μας έχει συμβεί να χαθούμε με έναν φίλο ή μια φίλη που κάποτε είχαν κομβικό ρόλο στη ζωή μας, εξαιτίας των αλλαγών στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας. Ποτέ δεν είναι όμως αργά για μια επανασύνδεση εφόσον και οι δύο πλευρές το επιθυμούν, γι΄ αυτό εμείς σας δείχνουμε τον τρόπο, αποφεύγοντας άβολες συζητήσεις και τα συναισθήματα που έρχονται με αυτές.
Μην διστάσετε να ψάξετε ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχετε χάσει από την ζωή σας. Εγώ τον φίλο που έψαχνα δεν μπορούσα να τον βρω… αλλά με βρήκε εκείνος και τώρα δεν θα ξανά χαθούμε.
