Όλα στο φως! Προδημοσίευση του βιβλίου του Λευτέρη Πυκνή….
Μέσα στα Ιατρικά Γεγονότα της Χίου δεν θα ήταν δυνατόν να μην υπήρχαν και προσωπικά μου συμβάντα και προσωπικές ενέργειες ιατρικών πράξεων λόγω του επείγοντος της κατάστασης που έπρεπε άμεσα να ενεργήσω μόνος μου… γιατί όπως λέγεται το σίδερο όταν είναι ζεστό κολλάει!
Λόγω της ημερομηνίας 9 Μαΐου του 2013 ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση της αναπνοής της Ιουλίας μου μέσα στην Παθολογική κλινική του νοσοκομείου Χίου!
Αλλά θα πάω αρκετά χρόνια πίσω στις 15 Ιουνίου 1996 σε ένα από τα ευχάριστα γεγονότα της οικογένειας μου που για μένα και την Ιουλία μετατράπηκε σε εφιάλτη!
Ήταν Σάββατο απόγευμα έγινε ο γάμος της κόρης μας στην Παναγία Ευαγγελίστριας και το βράδυ στο ξενοδοχείο GoldenSand στον Καρφά το γαμήλιο τραπέζι με ζωντανή μουσική στους καλεσμένους μας φίλους συγγενείς και συνεργάτες που είχαν έρθει και εκτός Χίου! Με το ξενοδοχείο είχαμε επαγγελματική συνεργασία τους προμήθευα με γαλακτομικά προϊόντα και έτσι ο λογαριασμός μας ήρθε ισόπαλος! Πάντοτε σε όλη την ζωή πιστεύαμε πολύ στην κακογλωσιά και στο μάτιασμα! Δυστυχώς ανάμεσα στους καλεσμένους υπήρχαν και αρκετά πρόσωπα που και ζήλευαν και μας θεωρούσαν δήθεν φίλους αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτό που λέμε λυκοφιλία! Πάνω στο μεγάλο κέφι και την χαρά μας που γυρνούσαμε όλους τους καλεσμένους με το τσούγκρισμα του ποτού στο χέρι γελώντας και χορεύοντας η Ιουλία ανέβηκε πάνω σε μία καρέκλα….. αλλά όπως αναφέρθηκα ήταν μπροστά σε αχόρταγα και κακόβουλα μάτια και σωριάστηκε κάτω στο πέτρινο πάτωμα… πάνω στον δεξιό αγκώνα της και τον έκανε σμπαράλια…. εξάρθρημα και αποσπαστικά μικροκαταγματάκια!
Έτυχε να είναι μπροστά ο κουμπάρος μου και πρώτος μου συνεργάτης ως εμπορικός αντιπρόσωπος ο Γιάννης Σούκας πήγε κοντά την σήκωσε πάνω και ενώ πονούσε τρομερά για να μην καταλάβει κανείς τίποτα του λέει: Γιάννη φώναξε με τρόπο τον Λευτέρη! Εγώ πράγματι χόρευα μες την πίστα! Μόλις πήγα κοντά μου λέει τα έκανα μαντάρα! Το χέρι κρεμασμένο διότι υπήρχε το εξάρθρημα… το έπιασα και κατάλαβα τι έχει γίνει… λέω του Σούκα κράτησε την γερά από τις μασχάλες…. έπιασα το χέρι της με λεπτούς χειρισμούς το αριστερό μου χέρι κάτω από τον αγκώνα και με το δεξιό από την χούφτα της και με μια γρήγορη και απότομη έλξη με αρκετή δύναμη το έβαλα στην θέση του!
Στις ανατάξεις εξαρθώσεων έχω μεγάλη εμπειρία και θείο χάρισμα! Όπως το έφερα διπλωμένο μπροστά στο σώμα της για να είναι σταθερό είπα του κουμπάρου και έβγαλε από ένα τραπέζι το τραπεζομάντηλο και το κρέμασα από το λαιμό της! Δίχως να καταλάβουν οι καλεσμένοι μας τίποτα είπα του κουμπάρου… και φώναξε τον ξάδελφο μου Στέφανο Ψαλτάκη της κλινικής Αυγουστή και του λέω πάρε το αυτοκίνητο σου πες στην Ντίνα να μην αναφέρει σε κανέναν ούτε κουβέντα και πάμε στην κλινική να βγάλουμε ακτινογραφία και να το γυψώσουμε!
Αυτό και έγινε γιατί μόλις βγάλαμε την πρώτη ακτινογραφία είχαν πάει όλα στην θέση τους! Αφού το γυψώσαμε… ξανά ακτινογραφία για σιγουριά και γυρίσαμε στον Καρφά! Μας αναζητούσαν για το κόψιμο της τούρτας αλλά τους είπε ο κουμπάρος μου ότι είχα ζαλιστεί από το πολύ ποτό και με πήγε η Ιουλία έξω να πάρω αέρα! Τελικά κανείς δεν έμαθε εκείνο το βράδυ τίποτα και ειδικότερα τα παιδιά μας και οι γονείς μας και οι επισκέπτες εκτός Χίου….τα έμαθαν όλα την Δευτέρα στο μαγαζί της Ιουλίας που την είδαν με το χέρι στο γύψο!
Αυτή ήταν η τελευταία προσωπική μου Ιατρική πράξη και την αναφέρω σήμερα που τέτοια ώρα πριν από επτά ακριβώς χρόνια παιζόταν η τελευταία πράξη προτού κλείσει η αυλαία της ζωής και της αναπνοής της στις 14.00 ώρα της 10 Μαϊου 2013 στο δωμάτιο της Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου που χρησιμοποιούνταν ως πνευμονολογική Κλινική!
Με κοίταξε μες τα μάτια από το κώμα που είχε πέσει….. κύλησε ένα Μεγάλο δάκρυ από το δεξιό της μάτι πάνω στο μάγουλο και έφυγε στην αιωνιότητα! Οι συμπτώσεις πολλές φορές καθώς και η χρονική στιγμή που αυτό το διάστημα καταγράφω τα γεγονότα του Νοσοκομείου Χίου συμπίπτουν με τις σημερινές ημέρες μνήμης που είναι αδύνατον να ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου όσο ζω και αναπνέω!
Ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες των ιατρικών γεγονότων…. αλλά τα συναισθήματα μου αυτές τις μέρες μέχρι τις 13 Μαϊου που παίχτηκε το τελευταίο δράμα μέσα στην Μητρόπολη της Χίου είναι πολύ έντονα και ανεξέλεγκτα!
ΑΙΩΝΙΑ η Μνήμη της μεγάλης μου αγάπης του μεγάλου έρωτα της ζωής μου της Ιουλίας μου που για μένα θα παραμείνει ζωντανή αιωνίως!
Το τελευταίο δάκρυ είναι ένα ποίημα που έγραψα το βράδυ της γιορτής μου μετά τα μεσάνυχτα ξημέρωμα 16 Δεκεμβρίου 2014 ώρα 04.30!
Ενώ με όλες τις κλινικές του νοσοκομείου Χίου έχω γεγονότα με αίσιο τέλος…η Παθολογική κλινική με έχει πληγώσει με πολλά γεγονότα προσφιλών και αγαπημένων προσώπων με κλάμα και πολύ δάκρυ και με το μεγάλο γιατί;
Καλό ξημέρωμα με πολύ Αγάπη για όλους!
Χίος 9 Μαϊου 2020
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
