“Θέλω να φύγω”, είπε κάποτε ο Καρυωτάκης. Κι έφυγε… Θεληματικά!.. Μην αντέχοντας τη σκληρότητα μιάς εποχής, που σε σύγκριση με το “σήμερα”, θα μπορούσε να φαντάζει τώρα, εφ’όσον ξαναγύριζε, αν όχι κουραστική, ελαφρώς ενοχλητική.
Ο ποιητής με την ανωτέρωτητα την ψυχική και πνευματική που τον διέκρινε, όπως και κάθε Γνήσιο Πνευματικό Άνθρωπο, ήταν αδύνατο να αντέξει σε οτιδήποτε άνανδρο, υποκριτικό, ψευδές και ψυχοφθόρο. Και μάλιστα σε μιά εποχή, που η ελπίδα δεν ήταν κάτι το παρωχημένο, ούτε και τα όνειρα αποδοκιμασμένα.
Δεν είναι τυχαίο που τώρα πια, τέτοιοι Άνθρωποι δεν είναι εύκολο να βρεθούν. Ούτε και “Διογένηδες” σημερινοί υπάρχουν. Προφανώς, γιατί, όσοι θα είχαν την διάθεση το βάρος ενός παρόμοιου φαναριού! να κουβαλήσουν με σκοπό την ανεύρεση των, θα παραιτούντο αμέσως• το μάταιο σκεφτόμενοι μιάς τέτοιας προσπάθειας.
Αλλά και αν ακόμα βρίσκονταν τέτοιοι Άνθρωποι! Βάρος επώδυνο πρώτα θα ήσαν “σ’ένα κόσμο που δε νογά”, όπως έλεγε και ο Ελύτης, μα και δοκιμασία αβάσταχτη και για τους ίδιους.
Άλλωστε κι ένας λησμονημένος ποιητής της γενιάς του ’30, του περασμένου αιώνα, ο Γιώργος Λιάκος, είχε γράψει προφητικά, σ’ένα ποίημα του, “στη γη ετούτη δε θα ‘ρθεί πότες ξανά η γαλήνη”.
Η απορία είναι όμως – στην προκειμένη περίπτωση – όσοι λίγοι, εκλεκτοί, “αδιόρθωτοι” έχουν απομείνει, το αυτονόητο ζητώντας δικαίωμα να ζουν, αναπνέοντας τουλάχιστον, ελεύθερα αέρα!.., μα και χωρίς ελπίδα αναστροφής σε μιά στοιχειωδώς, δικαιωματική, φυσική, ανθρώπινης αξιοπρέπειας καθημερινότητα, τί γίνεται;
ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΚΟΣ.
(μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρίας Κορινθίων Συγγραφέων).
