(Άρθρο του Δημήτρη Οικονόμου στο thessnews.gr)
Πριν κάποια χρόνια ζήσαμε τον θρίαμβο του συντηρητισμού. Με βασικό του ιδεολόγημα ότι ενώ «οι άλλοι» κατέρρευσαν, «εμείς» δημιουργήσαμε πλούτο, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν έχουμε πια παρά να «καθίσουμε ήσυχοι» για να τον καταναλώσουμε. Μια εικόνα ευμάρειας και ειρηνικής συνύπαρξης εθνών και τάξεων που προβλήθηκε κατά κόρον από τα Μ.Μ.Ε. Μια κατάσταση την οποία οι λαοί κλήθηκαν να αποδεχθούν και πείστηκαν ότι αξίζει τον κόπο να συντηρήσουν.
Μέχρι που ήρθαν διαδοχικές αστοχίες και το όνειρο ξέφτισε σιγά σιγά. Έχουν φτάσει μάλιστα οι κήρυκες της συντήρησης στο σημείο να φορτώνουν τις στρεβλώσεις του προτύπου τους στην κοινωνία που δεν ανταποκρίνεται «συνετά» στα προτάγματα του. Ένδειξη αδιάψευστη του κλεισίματος του κύκλου της ηγεμονίας τους. Με αποτέλεσμα την αναβίωση εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών ρευμάτων στους κόλπους της Δεξιάς.
Και η Αριστερά; Προς το παρόν αρκείται στο να ευαγγελίζεται ότι θα βάλει έναν φραγμό στους απέναντι τους οποίους και καταγγέλλει. Μόνο που αυτό αποδεικνύεται ότι δεν φτάνει. Ιδίως μετά την ήττα της στην προηγούμενη περίοδο και τον συμβιβασμό της με το κατεστημένο. Στην πραγματικότητα και ενώ η συντήρηση βρίσκεται σε αδιέξοδο, μένει χωρίς κεντρική εκπροσώπηση ένα αίτημα Αλλαγής που εκφράζεται με όλο και πιο εμφαντικό τρόπο.
Είναι αυτό το πολιτικό κενό που έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του λαού στην παραίτηση και την αποχή, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές. Αυτή η στάση όμως διαιωνίζει την επικυριαρχία των κομμάτων του χθες. Με αποτελέσματα την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ανισοτήτων και θύμα πια την μεσαία τάξη που μετατρέπεται σε κοινωνική ομάδα νεόπτωχων, υπερδανεισμένων και απελπισμένων συνανθρώπων μας. Την διαιώνιση της καταστροφής του πλανήτη στον βωμό της διαιώνισης ενός προτύπου που χρεοκόπησε. Την διατήρηση της συγκέντρωσης κάθε μορφής εξουσίας σε έναν, εξαιρετικά ολιγάριθμο, κύκλο ισχυρών του χρήματος, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της Δημοκρατίας μας. Την εμμονή των άπληστων που, σε συνδυασμό με την ιδιώτευση των πολλών και αδύναμων, στερεί την δυνατότητα όλων να ζήσουμε καλύτερα.
Προτάσεις για την διαμόρφωση της εναλλακτικής στην «συντηρητική ορθοδοξία» που έχει καταρρεύσει υπάρχουν: προγράμματα βασικού εισοδήματος, αυξήσεις του βασικού μισθού, μείωση ωρών εργασίας με ίδιες απολαβές, «πράσινα και μπλε» πρότυπα ανάπτυξης για την αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής, παγκόσμιος εταιρικός φόρος, προώθηση δημόσιων επενδύσεων είναι μερικές μόνον από αυτές. Προτάσεις άμεσης εφαρμογής ικανές να ανοίξουν παράθυρο ελπίδας με θέα στο μέλλον.
Για την πατρίδα μας αυτά ακούγονται ίσως μακρινά και ξένα. Ασφαλώς ένας λόγος είναι και η εξάρτηση μας από τους πιστωτές που έχουν προτεραιότητες διαφορετικές από τις δικές μας. Με την κυβέρνησή μας να μην δείχνει διατεθειμένη να προτάξει το εθνικό και δημόσιο συμφέρον απέναντί τους, όπως και απέναντι στο εγχώριο κατεστημένο. Είναι όμως και ο δηλωμένος προσανατολισμός της κυβέρνησης στην συντήρηση ενός προτύπου οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που έχει πια και εξαντλήσει και εξαντληθεί. Και διεθνώς και εδώ. Όπως επίσης είναι και μια αντιπολίτευση, που έχει συνθηκολογήσει, εδώ και καιρό, με το χθες και αρκείται αυτάρεσκα στην επίκληση του αγωνιστικού παρελθόντος της, μείον τα λάθη και τις αυταπάτες της που ακόμα πληρώνουμε.
Για να γίνει όμως πραγματικότητα η αναγκαία αλλαγή στην πατρίδα μας… ζητείται πολιτική ανατροπή! Τα προγραμματικά στοιχεία της Αλλαγής αυτής είναι περίπου γνωστά. Απομένουν τα φυσικά πρόσωπα που θα πάρουν στην πλάτη τους αυτή την υπόθεση. Ώστε να την διαδώσουν στον δημόσιο χώρο, να γίνει κτήμα του πολιτικού σώματος, του ελληνικού λαού δηλαδή, και, εν τέλει, πλειοψηφικό ρεύμα. Είναι τώρα η ώρα να προχωρήσουμε.
