Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Εκ προοιμίου θα πρέπει να διευκρινίσω πως δεν θα ασχοληθώ με την αναξιοπρεπή για τον νεκρό άνθρωπο αποτέφρωση ή με την αξιοπρεπή λύση τής ταφής ενός νεκρού ανθρώπου.
Θεωρώ γνωστό πως πάνω στο θέμα έχουν ειπωθεί αρκετά, και εν πολλοίς διαφωτιστικά, και από τις δύο πλευρές, οπότε μια ακόμα άποψη – θέση εκτιμώ πως δεν θα προσέθεται κάτι παραπάνω. Ωστόσο αυτό που μπορώ να πω επι-πλέον είναι πως θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι θέμα προσωπικής… οπτικής(!) και ως εκ τούτου δεν χωράει έξωθεν παρέμβαση…
Επί του προκειμένου λοιπόν, δεν θα συμφωνήσω αλλά ούτε και θα διαφωνήσω με τις απόψεις τής εκκλησίας επί του θέματος. Θα διαφωνήσω όμως σφόδρα με το κείμενο τής Ιεράς Συνόδου που διάβασα στις απόψεις της “Αλήθειας” με την υπογραφή τού κ. Παπαδόπουλου.
Παλαιότερα έχω γράψει πως τη διάσωση της Ελληνικής γλώσσας τη χρωστάμε και στην καίρια συμβολή τής Εκκλησίας μέσω των εκκλησιαστικών κειμένων. Όμως το κείμενο που διάβασα στο παραπάνω σχετικό άρθρο, δείχνει την ανορθόγραφη χρήση τής γλώσσας μας δυστυχώς και από την Εκκλησία· η αδιαφορία της οποίας ομολογώ πως φαντάζει ανεξήγητη, αφού υποστηρίζει την παραδεδομένη (και ορθή συμπληρώνω) γραφή τής ελληνικής. Παρ’ όλα αυτά το κείμενο βρίθει ορθογραφικών λαθών… που κάνει και τους υποστηρικτές της περί τα γλωσσικά να δυσανασχετούν…
Και επειδή η εκκλησία γνωρίζει πως η γλώσσα είναι πρωτίστως νόημα, ψυχή και πνεύμα και ως προς τούτο είναι πλήρης ουσίας και φωτισμού, αυτό και μόνο δεν πρέπει να την οδηγεί στην αδιαφορία, γιατί ως γλωσσικόν φυλακτήριον είναι αναγκαία η προσφορά της και τον γλωσσικό φωτισμό μέσω του ειδικού βάρους της γλώσσας, παράλληλα με την λυτρωτική ενότητα σώματος και πνεύματος.
Τέλος; θέλω να επισημάνω πως η “αξιοπιστία” ενός κειμένου και εν προκειμένω διαδικτυακού, φαίνεται και από την ορθογραφία και τη σύνταξη.
Είναι λοιπόν παράξενο, ακατανόητο και εν τέλει απαράδεκτο, ένα, -θεωρώ- αξιόπιστο και σημαντικό εκκλησιαστικό κείμενο, να είναι γλωσσικά αφρόντιστο.
Γι αυτό προτείνω να το μελετήσει κανείς για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι του λόγου το αληθές.
Και επειδή το θέμα της γλώσσας και η χρήση της εκτός από δείγμα αγάπης προς τον λαό είναι και προϋπόθεση τής ελευθερίας, πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό πως, “πέρας γάρ οὐδέν μή διά γλώσσης ἰόν” (Ευριπ. Ικέτιδ. 112).
knafpl@hotmail.com
