Γράφει ο Στέλιος Κανάκης.
Βεβαίως, το να δικάζεται ολόκληρος φασιστικός συρφετός και να καταδικάζεται ως εγκληματική οργάνωση – ειδικά στις μέρες μας, έχει ιδιαίτερη, ξεχωριστή και βαρύνουσα σημασία. Μέχρι εκεί, όμως. Το σύστημά τους, που τους γεννά, τους τρέφει και τους χρησιμοποιεί σε δύσκολες γι’ αυτό περιόδους έχει προνοήσει για τη συνέχειά τους. Και σήμερα, αυτό το σύστημα βρίσκεται στα δύσκολά του διεθνώς. Όχι από την ενδυνάμωση, συνειδητοποίηση και χειραφέτηση του υποκειμένου (ακόμη), αλλά, κυρίως, από τις εγγενείς και αξεπέραστες δυσκολίες του. Έτσι κι αλλιώς, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο. Μαζί του και η ανθρωπότητα που τον ανέχεται. Τα μέτρα που παίρνει ή τα σκληρότερα που θα χρειαστεί να πάρει στο μέλλον ο καπιταλισμός εναντίον των λαών, δεν επιβάλλονται «δημοκρατικά». Για την ύπαρξή του, λοιπόν, τους χρειάζεται τους φασίστες. Και λαμβάνει τα μέτρα του για τη συνέχεια της παρουσίας τους. Έτσι κι εδώ. Τους… μαλώνει προφυλάσσοντάς τους. Προνόησε ώστε οι όποιες καταδίκες να πέσουν στα μαλακά. Εν μέσω της δίκης ψήφισαν για τη μείωση των μέγιστων ποινών στα αδικήματά τους. Και φυσικά, το κυριότερο: Να μη χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα τα «σκυλιά» τους. Να παραμείνουν στις θέσεις τους στα διάφορα όργανα (Ευρωκοινοβούλιο κι αλλού) και να διαφυλάξουν την δυνατότητα να εκλεγούν σε νέα.
Και καταβάλουν προσπάθειες ο κάλπικος και βρωμερός «αντιφασισμός» τους να πλακώσει την – έστω και θολή αλλά γνήσια αντιφασιστική αντίδραση του λαού. Αντιφασίστες ξαφνικά όλοι, από ιδρύματα εφοπλιστικά μέχρι και πρώην και νυν πρωθυπουργοί, ηγέτες κομμάτων και πολιτικοί, που συνειδητά τους χάιδεψαν και τους προστατεύουν. Από φασιστικά κωλόπαιδα των αλήτικων ΜΜΕ μέχρι αδιανόητα παράσιτα των γραμμάτων και των τεχνών. Και δήθεν τρώγονται μεταξύ τους τα κνώδαλα της αστικής τάξης για το ξαλάφρωμα των φασιστών που από κοινού επέφεραν.
«Νίκησε η δημοκρατία» χαίρονται αφελώς μερικοί και αναρωτιέμαι τι σκατά έχουν στο κεφάλι τους σχετικά με αυτή την έννοια. Πρέπει να ‘ναι κάτι σαν την «ψυχή» Πολλοί αναφέρονται σ’ αυτήν, την κατονομάζουν, την ενοχοποιούν για διάφορα και κάποιοι – οι πολλοί ανόητοι την ψάχνουν στο σώμα τους.
Η δημοκρατία για να αποκτήσει κάποιο νόημα συντάσσεται πάντα με έναν επιθετικό προσδιορισμό. Αυτή που υφιστάμεθα είναι η λεγόμενη αστική δημοκρατία, δηλαδή η δικτατορία της αστικής τάξης, όπου ελάχιστοι και τα δουλικά τους καρπούνται τον πλούτο της ανθρωπότητας. Το στυγνό και απάνθρωπο σύστημα όπου τα δικαιώματά μας γίνονται, ολοένα και περισσότερο, ζητούμενα. Που θρέφει και προστατεύει τους δολοφόνους τους, τα φασιστικά σκυλιά τους, που στην κάθε δύσκολη στιγμή για αυτούς, ξαπολάνε πάνω μας.
Η δημοκρατία θα νικήσει, όταν υπάρξει. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των λαών, τα εκατομμύρια των πεινασμένων και στερημένων από τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα επιβάλλουν τη θέλησή τους στους ελάχιστους εκμεταλλευτές τους. Και θα ‘χει προσδιοριστική ουσία και όνομα: Προλεταριακή δημοκρατία! Δηλαδή, η επιβολή των δικαιωμάτων των εργαζόμενων πάνω στους εκμεταλλευτές τους μέχρι την πλήρη κοινωνική εξαφάνιση των τελευταίων.
Αλλιώς, θα ψαχνόμαστε ματαίως, όπως με την ανύπαρκτη ψυχή μας.
Στέλιος Κανάκης
Συγγραφέας-Εκπαιδευτικός.
