ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ.
Ο Γεράσιμος Σκλάβος (SKLAVOS) γεννήθηκε το 1927 στην Κεφαλoνιά. Με την γλυπτική πειραματιζόταν από μικρός, πλάθοντας με άμμο και γλίνα γυμνές γυναικείες φιγούρες στις παραλίες κοντά στο χωριό του τα Ντομάτα και δημιουργώντας αξιοθαύμαστα εφήμερα γλυπτά από χιόνι κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Μαθήτευσε στην ΑΣΚΤ κοντά στον Μιχάλη Τόμπρο και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι με υποτροφία του ΙΚΥ από το 1957-1960. Φοίτησε με καθηγητή τον περίφημο Zadkine. Μετά από μια περίοδο έργων που φιλοτεχνεί με αφαιρετική απόδοση της ανθρώπινης μορφής, ο Σκλάβος προσχώρησε το 1959 στην απόλυτη γεωμετρική αφαίρεση. Αντλώντας έμπνευση από τη φύση και τα στοιχεία της, δούλευε με πολύ σκληρά υλικά (γρανίτη, χαλαζίτη, μάρμαρο, πορφυρίτη και σπανιότερα με σίδερο ή ξύλο), δημιουργώντας περίοπτες συνθέσεις με άξονες και εγκάρσιες τομές στα γλυπτά του. To 1960 εφηύρε ένα μηχάνημα που εκτινάσσει οξυγόνο και ακετυλένιο κι έτσι μπορούσε να χαράζει τις σκληρές πέτρες, όπως ο πορφυρίτης λίθος της Αιγύπτου και οι γρανίτες της Βρετάνης. Την τεχνική του αυτή ονόμασε Τηλεγλυπτική και πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στο Υπουργείο Βιομηχανίας της Γαλλίας.
Το 1961 κέρδισε το πρώτο βραβείο στην Μπιενάλε νέων καλλιτεχνών στο Παρίσι. Το 1962 εκθέτει ατομικά στην Λωζάνη και το 1963 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού με την αιγίδα του Αντρέ Μαλρώ. Ταξίδεψε στο Μόντρεαλ για παραγγελίες και είχε προτάσεις για πολλές διεθνείς εκθέσεις. Την διετία 1965-1966 δημιούργησε το επιβλητικό γλυπτό από πεντελικό μάρμαρο «Δελφικό Φως». Αγναντεύοντας την Ιτιά από το δελφικό αρχαϊκό ιερό τοπίο, κάτω από τις αχειροποίητες φυσικές λαξεύσεις των Φαιδριάδων εμπνεύστηκε, συγκινήθηκε βαθιά και δούλεψε ακατάπαυστα για έντεκα μήνες, με αντίξοες καιρικές συνθήκες για την ολοκλήρωση του.
Το 1965 συμμετείχε στην Αθήνα στην ομαδική έκθεση «Παναθήναια της Γλυπτικής» στου Φιλοπάππου, ενώ η Εθνική Πινακοθήκη αποκτά το γλυπτό του «Η περαστική», από πεντελικό μάρμαρο. Ακολούθησε έκθεση του στο Χίλτον της Αθήνας. Δημιούργησε επίσης το γλυπτό από γκρίζο γρανίτη «Η φίλη που δεν έμενε», που αποδείχθηκε μοιραίο για την ζωή του. Το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου 1967 δεν είχε φως στο ατελιέ του, εξαιτίας μιας καμένης ασφάλειας. Προσπαθώντας να ανέβει στο υπνοδωμάτιο, σκόνταψε στο ογκώδες γλυπτό. Αυτό μετακινήθηκε και τον καταπλάκωσε θανάσιμα. Αυτή ήταν η τελική εκδοχή για τον αναπάντεχο θάνατο στα σαράντα του χρόνια. Την ίδια μέρα είχε ολοκληρώσει το γλυπτό «Η τελευταία ενόραση».
Σύμφωνα με τα χειρόγραφα του ο Σκλάβος συνθέτει μια «καθολική ταύτιση της έννοιας της δημιουργίας με την έννοια της ενέργειας».
Στο «κύτταρο» της έκφρασης του είναι ζωντανή η παράδοση της αέναης αισθητικής έρευνας. Προβάλλουν τεμνόμενα γεωμετρικά σχήματα, κυψελικά βαθουλώματα, υπερκοσμικά πετρώματα που αναδίδουν μυστήριο, έκσταση, επιβλητικότητα στους ρυθμούς, στα χρώματα, στην επιφάνεια, στην αφή τους. Θυμίζουν τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες των σπηλαίων της Κεφαλονιάς. Οι πολυγωνικές τρύπιες πέτρες που δαμάζει μοιάζουν με τις ξερολιθιές και τα λαβωμένα βράχια των ανεμοδαρμένων Κυκλάδων. Η ενεργειακή σμίλη του Σκλάβου σαν προέκταση του ψυχισμού του φανερώνει εσωτερικές διακλαδώσεις διαστημικών σινιάλων, που αναδύονται από την ύλη και εκτοξεύονται μέσα σε μια σιωπηλή τελετουργία αισθητικής και βιωματικής αυτοκάθαρσης.
Εικόνες: Πηγή-Κώστας Ευαγγελάτος. Αρχείο Fototanism.
Κώστας Ευαγγελάτος.
Ζωγράφος, Λογοτέχνης, Θεωρητικός της Τέχνης.
