Γράφει η Γεωργία Λινάρδου, δημοσιογράφος.
Το νησί της Χίου «κρύβει» πολύτιμους ανθρώπους, που δημιουργούν σπουδαία πράγματα για τον τόπο.
Πολύτιμοι άνθρωποι που υπήρξαν και υπάρχουν, για να εμπνέουν με την ανθρωπιά, τον πολιτισμό και την παιδεία τους.
Η γνωριμία μου με τις δράσεις του νησιού έγινε από τον Αντώνη Παληό, που πάντα σκέφτομαι με αγάπη και μνημονεύω διαρκώς, και συνεχίστηκε με τον αδελφό του Γιάννη Παληό, που καταφέρνει σε δύσκολες εποχές να επικοινωνεί την ιστορία του τόπου και τη δυναμική που κρύβουν στα σπλάχνα του πνεύματός τους άνθρωποι, που μπορούν με την πένα τους να αρθρώνουν λόγο που έχει κάτι πάντα να πει..
Πρόσφατα γνώρισα έναν ακόμη σπουδαίο άνθρωπο από τη Χίο. Μια γυναίκα που μπορεί να σε ταξιδέψει με την ευγένεια, τη μόρφωσή και την παιδεία της Την Ελευθερία Λυκοπάντη. Αφορμή στάθηκε το 4ο Φεστιβάλ «Μούσα Ελληνική» και, ανάμεσα στα πολλά άλλα, το «ξύπνημα» του Μάνου Χατζιδάκι στην κεντρική πλατεία της Χίου με τη συμμετοχή σημαντικών καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό..
Μακάρι να ήμουν εκεί να το ζήσω και από κοντά, αλλά έστω και από μακριά η Ελευθερία Λυκοπάντη κατάφερε σε δευτερόλεπτα να μου μεταφέρει το πάθος του σχεδιασμού, τον παλμό και το όραμα. Μου μιλούσε ακατάπαυστα για το Φεστιβάλ, τον καλλιτεχνικό σύμβουλο Αλέξανδρο Καλογερά, συνθέτη και καθηγητή στο μεγαλύτερο μουσικό πανεπιστήμιο του κόσμου, στο Berklee College of Music της Βοστώνης, για όλους τους ανθρώπους, μουσικούς, καλλιτέχνες, ανθρώπους του πνεύματος , που δίνουν τη ψυχή τους σε αυτή τη δράση. Κι όση ώρα εκείνη μου μιλούσε εγώ διέκρινα μία γυναίκα που μπορεί να κάνει τη διαφορά και την κάνει. Μου μιλούσε την ώρα που από το γραφείο μου στην Αθήνα -εν μέσω σκληρής Αυγουστιάτικης επικαιρότητας – περνούσαν ειδήσεις και πρόσωπα, αλλά εκείνη κατάφερε μέσα από το πάθος της για τον πολιτιστικό και ανθρωπιστικό οργανισμό «Μούσα Ελληνική», που η ίδια ίδρυσε, το Φεστιβάλ και τη Χίο να με «αρπάξει» απ’ όσα εκείνη την ώρα με απασχολούσαν παράλληλα.
Δεν ήταν… στιγμιαίο λάθος.
Η «Μούσα Ελληνική» δεν είναι μόνον το Φεστιβάλ με τις δράσεις του, μάλιστα μοναδικό σε όλη την Ελλάδα, επειδή τολμάει και καταπιάνεται με ένα θέμα δύσκολο και “αντιεμπορικό”, τη σύγχρονη ελληνική μουσική δημιουργία. Είναι ένας φορέας που παραδίδει «ζωή» και «ιστορία». Για παράδειγμα, αυτή η δράση με την Τρίτη Ηλικία για την οποία ασχολείται η εθελοντική του ομάδα ΘΑΛίΑ, νιώθω ότι είναι εξαιρετική. Μου μεταφέρει η Ελευθερία Λυκοπάντη πως σε κάθε συνάντηση αυτής της ομάδας «αναπτύσσονται και συζητιούνται διάφορα θέματα, από λογοτεχνία ως υγιεινή διατροφή, άσκηση, πρόληψη, ξεδιπλώνονται ταλέντα, κυρίως συγγραφικά και οργανώνονται κάθε λογής εκδηλώσεις».
Ενώ μιλάμε με «κλέβει» από τις έγνοιες της επικαιρότητας. Εν αγνοία της, το πετυχαίνει με μαεστρία η ευγένεια της. Είναι ξεχωριστή. Δεν το λέει. Εκφράζεται…
«Είναι το μοναδικό ανταποδοτικό Φεστιβάλ, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των επιχορηγήσεων μένουν στη Χίο», αναφέρει και περιγράφει τους προσκεκλημένους μουσικούς που καταφθάνουν από κάθε μέρος του πλανήτη για να συνδράμουν σε αυτή τη δράση, μένουν στη Χίο σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, κάνουν πρόβες με τους ντόπιους μουσικούς, παραδίδουν μαθήματα στους μαθητές.
Μου μιλά και ξεφεύγω για λίγο, σκέφτομαι τις εξελίξεις με τον κορωνοϊό, το αισχρό πλήγμα που έχει δεχθεί ο πολιτισμός, οι άνθρωποί του. Εκείνη φαίνεται πώς τα κατάφερε πολύ καλά σε μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, αλλά δυστυχώς όχι όλοι….
Η Ελευθερία Λυκοπάντη δε χρειάζεται επιπλέον τίτλους πέραν του ονόματός της -έμαθα ότι εκείνη ίδρυσε και τη Χορωδία Χίου, που διηύθυνε επί 35 χρόνια και έχει γράψει ιστορία- για να περιγράψουν την αγάπη της γι’ αυτό που κάνει.
Στον προβληματισμό μου για τη θέση και τη σημασία του πολιτισμού στη σύγχρονη κοινωνία απαντά παραπέμποντάς με στο λόγο του εκφώνησε ο Σεφέρης στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης μετά την απονομή του Νόμπελ
« ….Τούτος ο σύγχρονος κόσμος, ο τυραννισμένος από τον φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση, την Τέχνη, τον Πολιτισμό. Είναι η ανάσα μας. Τι θα γινόταν αν η ανάσα μας λιγόστευε;
Σ` αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο , όπου και να βρίσκεται. Όταν στο δρόμο της Θήβας ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα και αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα»…
