—————————————————————–
Το σημερινό μου κείμενο το αφιερώνω στην φίλη από πέρσι Κατερίνα και την οικογένειά της και σε όλους τους καλοκαιρινούς φίλους που κάνουμε παρέα σχεδόν καθημερινά στα βότσαλα της Δασκαλόπετρας που μου έδωσε το ερέθισμα χθες το απόγευμα στην παραλία όταν τους διηγήθηκα το τί μου συνέβη μέσα στην θάλασσα και μου είπε ότι πρέπει να το γράψω!
Και θα ξεκινήσω την σημερινή μου αφήγηση από αυτό πού διηγήθηκα ότι βλέπω καθημερινά εδώ και δέκα περίπου μέρες σε όλη την διάρκεια που βρίσκομαι με την μάσκα, τον αναπνευστήρα και βατραχοπέδιλα για (εξάσκηση στα γόνατα μου) και με ένα μικρό καμάκι 40 εκατοστά με το κεφάλι μέσα στο νερό ψάχνοντας όση ώρα κάνω μπάνιο το βυθό πού μου προκαλεί δέος μήπως βρω εάν υπάρχει κάποιο χταπόδι!
Στην πραγματικότητα είμαι από μικρή ηλικία χταποδάς…εάν υπάρχει χταπόδι απ όπου περνώ σίγουρα θα το δω και θα το βρω και μέσα στο θολάμι του!
Κάθε χρόνο μέχρι το 2019 έπιανα περίπου 50 έως 70 χταπόδια τα οποία τα μοίραζα σε φίλους και γνωστούς πού είναι στην παραλία.
Φέτος έχω πιάσει μόνο τρία μεσαίου μεγέθους από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα όταν πλέον είχα αποκτήσει ανοσία στις 27 Ιουνίου πού έπιασα και το πρώτο χταπόδι και μόλις το καθάρισα μέσα στην θάλασσα και έβγαλα τα γλυκάκια και το λωλό και τα έριξα μέσα στο νερό απ ευθείας όρμισαν μία μεγάλη τσιπούρα και πέντε μικρότερες και τα έφαγαν!
Αυτό συνέβη και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια όπως και όταν έπιασα και το τρίτο πρίν τρεις μέρες…αλλά πάντοτε έβλεπα δίπλα μου την μεγάλη τσιπούρα μαζί με το κοπάδι της να με ακολουθούν σε όλη την διαδρομή πού κάνω όταν βρίσκομαι στο νερό πάνω κάτω όλη την περιοχή.
Χθες κατάλαβα ότι οι τσιπούρες έχουν μυαλό και είναι πονηρές όπως τα δελφίνια!
Δεν φοβούνται την παρουσία μου ίσως με γνωρίζουν εμένα ή τα εξαρτήματα μου και έρχονται κοντά μου και με ακολουθούν σε όλη την διαδρομή πού κάνω μπάνιο.
Χθες μόλις έπιασα ένα μικρό χταπόδι με τα χέρια και το πέταξα πάλι μέσα στην θάλασσα βεβαιώθηκα ότι οι τσιπούρες έχουν μνήμη και μάλιστα όπως διάβασα είναι πονηρές της ελεύθερης βοσκής μέσα στην θάλασσα και μάλιστα έχουν μεγάλες διαφορές από αυτές του ιχθυοτροφείου όπως μεγάλα δόντια γιατί είναι σαρκοφάγες και τρώνε οστρακοειδή, μαλάκια καβούρια και μικρά ψάρια!
Όσο για τα χταπόδια και αυτά έχουν την πονηριά τους και αντιλαμβάνονται τους κινδύνους όπως αλλάζουν χρώμα μπαίνουν στο θολάμι τους και όσους άλλους χώρους πού μπορούν να κρυφτούν και να στήσουν καρτέρι για την τροφή τους και μάλιστα υπάρχουν από πολλά χρόνια ριγμένα μέσα στην θάλασσα λάστιχα από μεγάλα φορτηγά και μερικά μεγάλα ξύλινα καλούπια πού έχουν πλέον πιάσει μαλλί και έχουν μέσα βότσαλα και άμμο και αποτελούν τις φωλιές για πολλά θαλάσσια όντα.
Δεν είναι εύκολο να ανασυρθούν γιατί είναι βαριά και δεν μετακινούνται ούτε μέσα στο νερό.
Γιατί ένας άλλος φίλος μου, μου είπε επειδή όταν κάνει μπάνιο και βλέπει τα δύο λάστιχα να φέρει κάποια ανήψια του για να τα βγάλει …αλλά τελικά είναι δώδεκα τα λάστιχα και έχουν πλέον γίνει ένα με το βυθό.
Την δεκαετία του 1970 με μεγάλη παρέα στην Αγία Φωτιά όπως βούτηξα και έπιασα ένα χταπόδι..έπιασα μαζί και ένα χιλιάρικο που καθόταν πάνω το χταπόδι και όπως βγήκα έξω να το χτυπήσω στα βότσαλα γιατί δεν είχα μαζί μου καμάκι και με είδαν όλοι καί με το χιλιάρικο στο χέρι άρχισαν να με φωνάζουν κωλόφαρδο και διάφορα άλλα…αλλά ήταν κοντά και ο Άγγελος Στρουμπής που ήταν αρχισυντάκτης στο ΧΙΑΚΟ ΛΑΟ και έγραψε την άλλη μέρα στην εφημερίδα όποιος έχασε χιλιάρικο στην θάλασσα της Αγίας Φωτιάς να το ζητήσει από τον Λευτέρη Πυκνή που το βρήκε!
Και ενώ το φύλαξα για γούρι…ΘΥΜΑΜΑΙ τότε μου έφερε τόση μεγάλη γρουσουζιά πού αναγκάστηκα και το ξόδεψα για να ηρεμήσω!
Αυτά όλα είναι αληθινά και όχι όπως οι ιστορίες των κυνηγών και των ψαράδων που άλλα λένε και άλλα κάνουν ή έχουν πιάσει και πετύχει!
Δηλαδή πολλά παραμύθια της Χαλιμάς!
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο σε όλους τους Έλληνες απανταχού γης με Υγεία Χαρά και Αισιοδοξία!
Χίος 9 Ιουλίου 2021
Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
