Κάποτε στο Άγιο Γάλας. Γράφει ο Νίκος Γεωργούλης

Ένα σύμπλεγμα μνημείων της φύσης, της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής και του ανθρώπινου μόχθου πνίγονταν στην απομόνωση του. Είχε εγκαταλειφθεί απ’ τους ανθρώπους του και η φύση το έπνιγε με την άναρχη άνθηση της. Τα βάτα επιβλήθηκαν στις άλλοτε καλλιεργήσιμες αναβαθμίδες κι όλο το «σύστημα ζωής» κατοχυρώνονταν σταδιακά στους καταλόγους της λήθης.

Η αποκοτιά μιας επιχειρηματικής παρουσίας στην «πινέζα» της Χίου έθεσε προσωρινό φράγμα στην επέλαση της εγκατάλειψης. Ο τόπος ημέρεψε, μποστάνια απ’ το παρελθόν ξανακαλλιεργήθηκαν, εκθέσεις δεν επέτρεψαν στη λήθη να επιβληθεί απόλυτα της μνήμης. Παιδικά χαμόγελα ακούστηκαν, προσευχές και τάματα ξανάγιναν, χαμένοι δρόμοι ξαναπερπατήθηκαν, το μεγαλείο της υπόγειας φύσης αναδείχθηκε.

Η τότε (και η σημερινή) επιχειρηματική προσπάθεια υποχρέωσε τις υπηρεσίες να ασχοληθούν με τα καταρέοντα μνημεία. Το τέμπλο της Αγιογαλούσαινας συντηρήθηκε, κρυμμένες αγιογραφίες στο ναϊσκο της Αγίας Άννας επανεμφανίστηκαν, η αποκατάσταση του Αγίου Θαλένη μελετήθηκε και πλέον προγραμματίζεται. Δρόμοι καθαρίστηκαν για να είναι προσβάσιμοι, γεφύρια διαπλατύνθηκαν. Πλέον η … «πινέζα» έγινε υπολογίσιμη.

Θα συνέβαινε τίποτα από όλα τα προηγούμενα αν δεν είχε αποφασιστεί η αποκοτιά του επιχειρηματικού εγχειρήματος, που όλοι – φαντάζομαι – υποθέτουν τι περιθώριο κέρδους απ’ την αρχή διεκδικούσε; Στην κρίση σας…

Χθες η Οικονομική Επιτροπή του Δήμου Χίου ενέκρινε τη δαπάνη για να φτάσει το ηλεκτρικό ρεύμα στο εκμισθωμένο από ιδιώτες πάλαι ποτέ δημοτικό σχολείο της Παλιάς Ποταμιάς. Τι σύμπτωση! Σε ένα ακίνητο που επισκευάστηκε από το νεοεκλεγμένο δήμαρχο Χίου όταν είχε υπηρετήσει την Αμανή. Ήδη γράφτηκαν κι ακούστηκαν πολλά με πιο εξοργιστική την άποψη δημοτικής συμβούλου προερχόμενης από την Αμανή ότι, λίγο – πολύ, πρόκειται … για ρουσφέτι.

Η Αργυρώ κι ο Νίκος, δυο αθεράπευτοι εραστές της εσχατιάς του νησιού, επιχειρούν τη δική τους αποκοτιά. Κλείνουν τα μάτια τους και ονειρεύονται τον ερειπιώνα της Παλιάς Ποταμιάς να αντιστέκεται στα σημάδια του χρόνου. Ονειρεύονται η δική τους παρουσία να κινήσει ενδιαφέροντα άλλων φορέων για την περιοχή, που όφειλαν ήδη να υφίσταντο.

Από τότε, την εποχή της συνεργασίας μας στην «Κίνηση 19 για την Αμανή», η Αργυρώ Κοντού είχε μαράζι της την τύχη της Παλιάς Ποταμιάς. Σήμερα, μαζί με το Νίκο, τίθενται οδηγοί μιας προσπάθειας Ανάστασης της περιοχής, ρισκάροντας οικονομικά σε δυσανάλογο ποσοστό από όσο τους αντιστοιχεί. Η αγάπη τους για τον τόπο είμαι βέβαιος πως θα τους εμποδίσει να ασχημονήσουν. Θα γίνουν οι ίδιοι οι ακοίμητοι φρουροί της φυσιογνωμίας του και θα δανείσουν και σε όλους τους επόμενους … τα φώτα τους ώστε η Παλιά Ποταμιά να μην κινδυνέψει να χαθεί απ’ τις καρδιές μας.

Για κάποιους χθες εκπληρώθηκε ένα ρουσφέτι. Για κάποιους άλλους μια ιερή υποχρέωση. Η πάλη για τη διαμόρφωση του τόπου είναι αέναη. Διαλέξτε μετερίζι…