Ακολουθεί κείμενο που εστάλει από τον σύλλογο “ΑΡΤΙΟΝ”
«ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΑΘΩΩΝ ΕΝΟΧΩΝ»
Απόσπασμα από το Μυθιστόρημα
της
Αγγελικη Συρρη-Στεφανίδου
Εκδ. Υδροπλάνο
–
«…αν σου ιστορήσω εγώ τη ζωή μου θα γράψεις ένα μυθιστόρημα…»
…………………………………………………………………..
-Ναι…ναι ήμουν το τρίτο πρόσωπο…
Τί είπες;
Πώς το ομολογώ έτσι απλά και δεν ντρέπομαι;
Και…γιατί να ντρέπομαι;
Εγώ τουλάχιστον είχα το θάρρος να διεκδικώ, ν’ αρπάζω και ν’ απολαμβάνω το ποθούμενο κι όχι εκείνη –η καθεστηκυία- που γνωρίζοντας τόσα χρόνια το τι τρέχει έκανε πως δεν καταλαβαίνει και τα στραβά μάτια, κατάπινε και την προσβολή και τη στέρηση, απολαμβάνοντας μόνο περιφρόνηση κι απογοητεύσεις από μια επίσημη σχέση κουρελού.
Γιατί κουρελού ήταν η σχέση τους .
………………………………………………………………
Θυμάμαι μόνο πως πήρε το μαχαίρι από τον πάγκο της κουζίνας και μου επιτέθηκε. Ούρλιαζε πάλι κι όπως κάθε φορά που ξεκινούσε καβγάδες χωρίς λόγο μόνο και μόνο για να με προσβάλλει να με εξευτελίσει και ν’ ακούν οι γείτονες πως είμαι άπιστη και παλιογυναίκα : « Μωρή πουτ@να ξενομερίτισσα που ήρθες εδώ και μας αραδιάζεις συνέχεια μπάσταρδα… Σκοπός σου να κληρονομήσεις τα κόπια μου εσύ και τα μούλικα;».
…………………………………………………………….
«Τί με κοιτάζεις έτσι κ@λόγρια…; Θαρρείς πως μπορείς ακόμη να με κάνεις ότι θέλεις…; Σκάσε …Σκάσε πια…Εγώ κάνω τώρα κουμάντο…Κατάλαβέ το Χώνεψέ το…Ούτε τά μάτια σου δε θέλω να σηκώνεις πια απάνω μου…Σιχαίνομαι και τη ματιά σου…Γιατί με κοιτάς ..;Γιατί με κοιτάς επίμονα και με τσατίζεις…; Το ξέρεις πως τσατίζομαι σαν με κοιτάζεις έτσι…Το ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα…Έτσι με κοίταζες κάθε φορά που έπρεπε να καταλάβω απ’ τη ματιά σου αν είχες τα κέφια η τα νεύρα σου κι αν μπορούσα να αναπνέω μπροστά σου ή έπρεπε να εξαφανιστώ για να μην ξεσπάσεις πάνω μου…
