Με αφορμή την κατασκευή ράμπας Α. με Α. για πρόσβαση στη θάλασσα, στον Καταρράκτη της Χίου, η ΠΟΑμεΑΒΑ, η οποία εκπροσωπεί τα άτομα με αναπηρία στο Β Αιγαίο, έχει να παρατηρήσει και να επισημάνει τα παρακάτω:
Η τοποθέτηση ράμπας στην παραλία του Καταρράκτη ήταν ένα χρόνιο αίτημα μέλους μας που υλοποιήθηκε! Αναμφισβήτητα αυτό είναι θετικό για όσους μπορέσουν να την αξιοποιήσουν, ιδιαίτερα από τον αιτούντα κάτοικο της περιοχής. Η προβολή του θέματος όμως ως “τεράστιου επιτεύγματος” δεν μπορεί να κρύψει την υποκρισία όσων βιάζονται να πανηγυρίσουν.
Πρέπει να γνωρίζουν όσοι μιλούν για την αναπηρία, όσοι με μπαλώματα και προχειροδουλειές επιχειρούν να παραπλανήσουν τον κόσμο της αναπηρίας, ότι κάθε κατασκευή για ΑμεΑ μετριέται με το κατά πόσο άτομα με αναπηρικά αμαξίδια θα μπορούν να είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθούν με αυτονομία ή έστω μερική αυτονομία και αξιοπρέπεια. Ειδικά για τη θάλασσα το ζητούμενο είναι κανείς να φθάνει στην ακτή, να μπαίνει και να βγαίνει από το νερό με ασφάλεια, αξιοπρέπεια και αυτονομία. Τις προδιαγραφές αυτές μέχρι τώρα σε μεγάλο βαθμό εξασφαλίζουν τα seatrack.
Ρωτάμε λοιπόν: Η Ράμπα στον καταρράκτη, που ο δήμος ξεκαθάρισε ότι αφορά γενικότερα ΑμεΑ και όχι μονάχα άτομο που διαμένει στην περιοχή, μπορεί να αξιοποιηθεί από άτομα με αμαξίδιο; Αν ναι, πως θα μπει στη θάλασσα ένα τέτοιο άτομο και πολύ περισσότερο πως θα βγει με σχετική αυτονομία;
Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για άτομα μειωμένης κινητικότητας, που ακόμα κι αν φθάσουν με τη βοήθεια συνοδού ή αυτοτελώς ως το νερό, είναι ζητούμενο ή και αδύνατο να εξέλθουν χωρίς ουσιαστικά σε πολλές περιπτώσεις να τους «πάρουν στα χέρια».
Η ράμπα αυτή λοιπόν κύριοι δεν είναι «ράμπα ΑμεΑ», είναι μια μπάρα που κατασκευάσατε χωρίς ειδική μέριμνα για ΑμεΑ όπως υπήρχε η δυνατότητα να γίνει. Μπορούσε να τοποθετηθεί μηχανισμός ηλεκτροκίνητος εισόδου και εξόδου από το νερό; Μπορείτε να απαντήσετε γιατί δεν έγινε; Για να μην αναφερθούμε στο εντελώς ακατάλληλο του περιβάλλοντος χώρου. (Χωματόδρομος μέχρι την αρχή της ράμπας, καμιά υποδομή προστασίας για ολιγόλεπτη παραμονή πριν ή μετά το μπάνιο, αδυναμία ταυτόχρονης εξυπηρέτησης πλέον του ενός αμαξιδίου.) Με τέτοιες ενέργειες δεν κρύβονται τα τεράστια και αγιάτρευτα προβλήματα των ΑμεΑ στο νησί μας και γενικότερα στα νησιά του Αιγαίου.
Χωρίς να σχολιάζουμε για πολλοστή φορά όλη την γκάμα των προβλημάτων μας, τα ρεαλιστικά και αναγκαία αιτήματα για ολοκληρωμένο κεντρικό σχεδιασμό πρόσβασης σε πόλεις και χωριά, τη σύνδεση μεταξύ των νησιών κλπ ας μείνουμε μονάχα στις… ράμπες.
Στην ομορφότερη ίσως παραλία του νησιού, τα “Μαύρα Βόλια”, μόλις φθάσει ο λουόμενος αντικρίζει με χαρά μια μικρή ταμπέλα στην οποία αναγράφεται “Ράμπα ΑμεΑ”. Λίγο παρακάτω λοιπόν, φαίνεται μια ξύλινη ράμπα που εδώ και καιρό είναι παρατημένη μέχρι τα μισά της παραλίας (δεν φθάνει δηλαδή μέχρι τη θάλασσα). Για να έχει κανείς πρόσβαση σε αυτή την υποτιθέμενη «ράμπα ΑμεΑ» χρειάζεται να κατέβει σκαλιά αφού πρώτα τον έχουν σηκώσει μαζί με το αναπηρικό αμαξίδιο για να διαβεί μια απόσταση ενός πεζόδρομου τουλάχιστο ακατάλληλου για αμαξίδιο, ακόμα και για ένα μπαστούνι… Εν ολίγοις δεν κολυμπάς.
Δεύτερη περίπτωση στην πανέμορφη παραλία της Αγίας Φωτιάς όπου μια μεγάλη τσιμεντένια ράμπα οδηγεί από τον πεζόδρομο μέχρι την αρχή της παραλίας, συνδεόμενη με άλλη ξύλινη και φτάνει δύο περίπου μέτρα πριν τη θάλασσα. Πρόκειται σίγουρα για ράμπα αλλά μάλλον αυτοκτονίας πάρα πρόσβασης..!!! Τη ράμπα αυτή ολοκλήρωσε με ιδιοκατασκευή το Τοπικό Συμβούλιο του Νεοχωρίου (προς τιμή του) μετά από διαμαρτυρίες ΑμεΑ αλλά και αφού επισήμανε δημόσια ότι ήταν υπόθεση που αφορούσε την εταιρία του Δήμου, αφού είχε κάνει αίτημα για αλλαξιέρες και ομπρέλα, αιτήματα που έπεσαν στο κενό.
Αφήνοντας έξω τις δεκάδες άλλες παραλίες που δεν υπάρχει πρόσβαση με αξιοπρέπεια στη θάλασσα στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου διερωτόμαστε για το τι ακριβώς συμβαίνει;; Ανικανότητα; Έλλειψη σεβασμού; Ασχετοσύνη;
Λίγο απ όλα, μαζί με το βασικό: Η υλοποίηση μιας πολιτικής που υλοποιείται διαχρονικά από τις δημοτικές αρχές και το κράτος, που λόγο κόστους δεν θέλει και δεν προχώρα στην ουσιαστική λύση αυτονόητων προβλημάτων. Τη στιγμή που υπάρχει δυνατότητα! Η Θάλασσα που αποζητούμε κάθε καλοκαίρι όλοι, για τα Α. με Α. είναι η καλύτερη θεραπεία και συντελεί στην αποκατάσταση και τη διατήρηση της ΥΓΕΙΑΣ των ατόμων με κινητικά και όχι μόνο προβλήματα!!!
Με πατέντες, μισές δουλειές και αυτοσχεδιασμούς δεν αλλάζει η ζωή μας. Όσοι νομίζουν ότι θα «σερνόμαστε σαν ερπετά» για να μπούμε και να βγούμε από τη θάλασσα, χωρίς να μιλάμε, θα διαψευστούν και πάλι. Γιατί «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό… αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».
