Η χρονική συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε είναι από τις χειρότερες που έχουμε ζήσει από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Μετά από μία δεκαετή οικονομική κρίση και την υγειονομική κρίση που μας έφερε τα τελευταία τρία χρόνια η πανδημία, σήμερα αντιμετωπίζουμε την ενεργειακή κρίση ως αποτέλεσμα της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία και του συνεχιζόμενου πολέμου. Ενός πολέμου που όλοι πίστευαν ότι θα τελειώσει άμεσα. Αντίθετα αυτός συνεχίζεται και σήμερα αναλυτές μιλούν ότι μπορεί να φτάσουμε και μετά το 2023.
Αν αυτό συμβεί, η Ελλάδα θα πρέπει να περάσει δύο δύσκολους χειμώνες. Σε αυτή την πραγματικότητα οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν την οικονομική εξαθλίωση των λαών τους με επιδόματα. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεκάδες δισεκατομμύρια έχουν μοιραστεί με τη μορφή επιδομάτων. Επιδόματα που τα ακούμε αλλά δεν τα βλέπουμε. Πού καταλήγουν όμως όλα αυτά τα επιδόματα; Ποιοι τα δικαιούνται και σε ποιες τσέπες μπαίνουν;
Σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα στην χρήση της αγγλικής γλώσσας ως σωσίβιο στην Ελληνική πραγματικότητα. Αυτό γιατί τα δεκάδες διαφορετικά “pass” κρατούν στη ζωή την αναιμική Ελληνική οικονομία και η εύηχη αγγλική γλώσσα κάμπτει τις αντιδράσεις του λαού. Επειδή τα επιδόματα αυτά έχουν τη μορφή βοηθήματος για την αγορά καυσίμων ή ενέργειας καταλήγουν στις τσέπες των οικονομικά δυνατών και ολίγον οι οποίοι μέσα από τις κρίσεις, διαχρονικά, πλουτίζουν τη στιγμή που οι πολλοί καθημερινά χάνουν από τα κεκτημένα τους. Ως σήμερα κανείς δεν έχει φορολογήσει σημαντικά τα υπέρ κέρδη των ισχυρών.
Αποτέλεσμα των συνεχόμενων κρίσεων είναι η σταδιακή εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Ο μέσος πολίτης τα τελευταία 15 χρόνια χάνει καθημερινά από το βιοτικό του επίπεδο, χάνει καθημερινά από την οικονομική του δύναμή και αναγκάζεται να τρέχει για τα προς το ζην με αποτέλεσμα να κάνει συνεχείς εκπτώσεις στα μέχρι πρότινος δεδομένα.
Κυρίως σε θέματα Δημοκρατίας και δικαιωμάτων, ως συνέπεια των εκπτώσεων που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια, ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης. Από την άλλη τα επιδόματα φαντάζουν ως η μόνη λύση που θα μας κρατήσει στη ζωή. Πραγματικότητα η αυταπάτη;
Το ελληνικό χρέος έχει διογκωθεί πέρα από κάθε φαντασία. 356 δις χωρίς να έχουν υπολογιστεί και άλλα 16 δις από τα φετινά κόκκινα δάνεια. Συνολικά λοιπόν 356 δις χωρίς να έχουμε διανύσει το δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Ως πότε θα συνεχίσει να ανεβαίνει το νούμερο του χρέους; Τι θα συμβεί όταν η “φούσκα ασφαλείας” στην οποία νομίζουμε ότι ζούμε θα σκάσει; Σύντομα, φέτος, του χρόνου, σε δύο χρόνια, όσο πιο αργά τόσο χειρότερα για μας οι παγκόσμιες κρίσεις θα δώσουν τη θέση τους στην παγκόσμια ομαλότητα άρα και στην παγκόσμια ανάπτυξη.
Τότε θα έρθει ο ελληνικός λογαριασμός. Ελπίζω τότε να μην χρειαστεί να ζήσουμε ακόμα μία ελληνική οικονομική κρίση. Μία ενδεχόμενη κρίση θα βρει τους Έλληνες στην χειρότερη δυνατή κατάσταση. “Στεγνούς” από χρήμα αλλά και από αντοχές. Ευάλωτους σε ακροδεξιές λαϊκίστικες και φασίζουσες απόψεις.
Όποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της το ενδεχόμενο να ζούμε σε ένα φαύλο κύκλο και να δράσει έχοντας στο κέντρο των πολιτικών της τον άνθρωπο.
Γιατί η άνοδος της ακροδεξιάς, με τελευταίο παράδειγμα στην Ιταλία είναι αποτέλεσμα της αύξησης της φτώχειας και της μείωσης του βιοτικού αλλά και εκπαιδευτικού επιπέδου. Της αύξησης των ανισοτήτων και της μεταφοράς οικονομικής δύναμης σε λίγους και εκλεκτούς. Την όλο και λιγότερη επένδυση στην παιδεία, την εκπαίδευση και τις επιστήμες. Αν δεν αντιμετωπιστούν οι αιτίες να θεωρούμε δεδομένο ότι θα ξαναζήσουμε τις χειρότερες στιγμές του παρελθόντος.
Χίος, 27/9/2022
Γεώργιος Ισιδώρου Αμέντας
