Επειδή αφ’ ενός η όποια αναθηματική επιγραφή είναι όχι απλώς σεβαστή αλλά κυριολεκτικά ιερή, και αφ’ ετέρου η αυτοδικία σε μία έννομη κοινωνία επ’ ουδενί είναι ανεκτή, συμμεριζόμαστε απολύτως την αγανάκτηση της Τομεακής Επιτροπής Χίου του ΚΚΕ, η οποία σε πρόσφατη ανακοίνωσή της καταγγέλλει ότι βεβηλώθηκε ευρισκόμενη στο κτήμα Λυκιαρδόπουλου σχετική επιγραφή.
Θα θέλαμε ωστόσο, χάριν της Ιστορίας, να μείνουμε στη φράση της σχετικής ανακοινώσεως -«Η επιγραφή αφορούσε τη μνήμη των δολοφονηθέντων πέντε ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού από τις δυνάμεις της τότε κατοχικής αστικής Κυβέρνησης»-, και να σημειώσουμε επ’ αυτής τα εξής: Ο χαρακτηρισμός «δολοφονηθέντων» είναι ιστορικά ατυχής ή, για να κυριολεκτήσουμε, ανακριβής. Και τούτο διότι στη μάχη στο κτήμα Λυκιαρδόπουλου, όπως και σε προηγηθείσες αυτής, υπήρξαν θύματα και από τις δύο πλευρές, οπότε στον θλιβερό τούτο ένοπλο αγώνα της εμφύλιας αλληλοεξόντωσης δεν μπορούμε να μιλούμε για «δολοφονία» και μάλιστα από τη μία πλευρά.
Ανεξάρτητα όμως από την ως άνω ιστορική διάσταση, όλοι αναμφιβόλως θα συμφωνήσουμε ότι εφ’ όσον, ευτυχώς, έχει από ετών αναχθεί σε αρχή η εθνική συμφιλίωση με την ευκταία λήθη των τότε εκατέρωθεν δεινών, δεν συνάδει με το γράμμα και το πνεύμα αυτής η καθ’ οιονδήποτε τρόπο αναμόχλευση, έστω και υπαινικτικά, της μνήμης των δεινών αυτών, δεδομένου ότι αυτή αναπόφευκτα επενεργεί διχαστικά, υπενθυμίζοντας ως μη όφειλε στην ελληνική κοινωνία οδυνηρότατα πραγματικά, κατά την Ηροδότεια διατύπωση, «οικήια κακά».
Κ.Ε.ΦΡΑΓΚΟΜΙΧΑΛΟΣ
Υ.Γ. Ας διδαχθούμε και από το παράδειγμα
των αρχαίων Αθηνών, όπου λογιζόταν
πράξη κολάσιμη ακόμη και η αθέλητη
υπόμνηση των «οικείων κακών».
