Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Αν και το θέμα – πρόβλημα μάς έχει απασχολήσει και στο παρελθόν εν τούτοις θεωρώ απαραίτητο να επαναλάβουμε πως στην ύπαρξη αλλά και στη λειτουργία του χωριού (πιστεύω κάθε χωριού) βαρύνουσα ή μάλλον καίρια σημασία έχει η παρουσία ανθρώπων και παιδιών.
Αρχικά να υπενθυμίσω πως και πριν 50 χρόνια ακούγαμε τις προτροπές των γονιών μας, και όχι μόνο, «να φύγετε να σωθείτε»! ή «να γίνετε άνθρωποι»! Αυτά βέβαια με τα τότε δεδομένα…
Όμως σήμερα, όσο και αν οι δυσκολίες της ζωής στην επαρχία (και στα χωριά μας) παραμένουν, εντούτοις δεν μπορεί κανείς να τις συγκρίνει με αυτές των δεκαετιών ‘60 και ’70, όταν το φαινόμενο της εσωτερικής αστυφιλίας βρισκόταν σε έξαρση και οι προτροπές των μεγαλυτέρων ήταν: «Να φύγεις να σωθείς», «κατηραμένος τόπος»!!
Ωστόσο, το αν σώθηκαν όσοι έφυγαν είναι θέμα προς διερεύνηση. Αυτό που είναι θέμα αξιοπρέπειας αλλά και προς αξιολόγηση, είναι να δημιουργήσουμε μέσα από αγώνες και διεκδικήσεις μια ζωή όχι σαν της Αθήνας, ή αν θέλετε των πόλεων, αλλά αντίστοιχη στις προϋποθέσεις αλλά και στα όσα αυτή μπορεί να προσφέρει. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τον τομέα της οικονομίας και της εξυπηρέτησης των πολιτών…
Εντούτοις σκοπός μου δεν είναι η ανάλυση των αιτίων του «μαρασμού της επαρχίας» αλλά να επισημάνω μία πραγματικότητα στην οποία δεν έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία. Αυτή εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια ως ζιζάνιο που εκτός του ότι κατατρώγει τις σάρκες της, αποτελεί και τη μέγιστη απειλή για την πληθυσμιακή μείωση ή στασιμότητα, αν όχι νέκρωση της επαρχίας και ιδιαίτερα των νησιών μας η οποία βοηθάει τα μέγιστα την επιβουλή των…φίλων μας! Η περιφρούρηση τής πατρίδας δεν γίνεται με πόλεις ουδέ νήες ανδρών κενές, ούτε και με «οδικούς χάρτες» που αντικατέστησαν τα άλλοτε ζεϊμπέκικα, αλλά με γνώση της ιστορίας.
Και για να μην μακρηγορώ καθότι όπως λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι time is money (δηλ. ο χρόνος είναι χρήμα) στην αποψίλωση της επαρχίας και των χωριών μας μέρος της ευθύνης έχουμε κι εμείς και κυρίως οι γονείς μικρών παιδιών που «φιλοδοξούν» να έχουν τα παιδιά τους «περισσότερες δραστηριότητες» δηλαδή να μαθαίνουν Αγγλικά, Γαλλικά, ίσως και Γερμανικά! Να έχουν αθλητικές δραστηριότητες, να μαθαίνουν υπολογιστές χωρίς να επικοινωνούν, μια και η επικοινωνία τους μπορεί να είναι μια «στίλβουσα δραστηριότητα», ωστόσο …μουγκή!
Θα ήταν παράλογο να απορρίψει κανείς τα σύγχρονα μέσα της ηλεκτρονικής. Όμως άλλο αυτό, και διαφορετικό να θεωρούμε ότι το παιδί θα «γίνει άνθρωπος» χωρίς να επικοινωνεί. Και η επικοινωνία είναι ένα εκ των πνευματικών προϊόντων της κοινωνικής ζωής. Τα δε άλλα εξαρτώνται από την κρατική οργάνωση την πρόοδο και την επιστήμη. Είναι δε χαρακτηριστικά τής ζωής μιας κοινωνίας. Ωστόσο, καθίσταται αναγκαίο να γνωρίζουμε πως καθοριστικό στοιχείο της κοινωνίας, είναι η επικοινωνία ως γνώρισμα της ανθρώπινης ζωής. Έτσι λοιπόν είναι αναγκαίο να ζωογονήσουμε την παιδική προδιάθεση να διαμορφώσει κοινωνικό χαρακτήρα ως καθοριστικό στοιχείο της ανθρώπινης συμβίωσης, μέσω του ανθρωποπλαστικού ιδανικού που σήμερα του λείπει. Και αυτό είναι η άσκηση της αρετής, με σκοπό να μπορεί να αξιολογεί τα πράγματα διαφορετικά μέσω ουσιαστικών προτεραιοτήτων που θα εισάγουν οι γονείς και κυρίαρχα οι δάσκαλοι. Δυστυχώς όμως γίνεται αυτό που συνέβαινε και τα παλαιότερα χρόνια και ακόμα χειρότερα, μια και οι γονείς θεωρούν το κολυμβητήριο(!) μία εκ των προτεραιοτήτων.
Παρόλα αυτά χρειάζεται θάρρος για να παραδεχτεί κανείς κάτι που είναι ολοφάνερο, και να πεί, πως με τη λογική αυτή, τα σχολειά στα χωριά μας θα κλείσουν κυρίως με την ευθύνη των γονιών, που έχουν την αντίληψη ή αξιολογούν περισσότερο τις «σχολικές δραστηριότητες» από τις πραγματικές γνώσεις. Και επειδή «ο λαλών παρρησία ειρηνοποιεί», η αναφορά εκτός του γενικότερου ενδιαφέροντος, γίνεται για το χωριό μας τον Καταρράκτη που αντί το σχολείο να έχει 20 ή και περισσότερους μαθητές, με βάση την παραπάνω λογική, υπάρχει άμεσος κίνδυνος να κλείσει, ενώ ακόμα η ύπαρξή του βασίζεται σε κάποιους ιδιόρρυθμους ήρωες!
Να γνωρίζουμε όμως, ότι δεν πρόκειται να βρεθεί κανείς πολιτικός που να έχει το σθένος του Κρόμβελ που έκλεισε το –κατ’ αυτόν- διεφθαρμένο κοινοβούλιο, και κρέμασε στην είσοδο την επιγραφή: «Οικία προς ενοικίασιν». Αντίθετα είναι βέβαιον πως οι γονείς μας δεν το έχτισαν γι αυτόν τον σκοπό, αλλά για να «μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα» για να «γίνουν άνθρωποι» και όχι προς ενοικίασιν ή ακόμα χειρότερα για να κατοικούν μέσα κουκουβάγιες, ποντικοί και αράχνες. Οπωσδήποτε όμως να μη χρησιμεύει γι αυτό που είχε (και έχει) ως προορισμό.
knafpl@hotmail.com
