Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν, την τελευταία περίοδο, με αφορμή την εκδημία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Δεν θα σταθώ στα όσα επικαλούνται διάφοροι. Περίμενα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός για να τοποθετηθώ περί του θεσμού της βασιλείας, αλλά και περί του τελευταίου βασιλιά της χώρας μας.
Κατά πρώτον θέλω να πω ότι, είναι κατάντια για μια σύγχρονη, δημοκρατική χώρα, όπου ο λαός της αποφασίζει για όλα, να έχει μονάρχες, βασιλείς ή αυτοκράτορες ! Η χώρα μας, στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία, προκειμένου να αποκτήσει την πολυπόθητη και δικαιούμενη ελευθερία της έχυσε τόνους αίματος, ιδρώτα και δακρύων. Κατέληξε δε αρχικά να έχει βασιλείς, ώστε να τυγχάνει της εύνοιας (δήθεν) των ισχυρών Ευρωπαίων, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον εξ Ανατολής εχθρό. Όμως αυτά, σε μια ευνομούμενη και Ευρωπαϊκή χώρα, με ενιαία αμυντική συμμαχία και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, το Ευρωπαϊκό δίκαιο και τις πανανθρώπινες αλήθειες, είναι αδύνατον να υφίστανται πλέον.
Κάποτε, κυρίως στην εποχή του Βυζαντίου, ο αυτοκράτορας (ή ο βασιλιάς) ήταν ο εγγυητής τόσο της εθνικής όσο και της θρησκευτικής βιοτής. Και τούτο, βέβαια, είχε προκαλέσει σωρεία εκκλησιαστικών και πανανθρώπινων παραβάσεων, αφού οι κοσμικοί άρχοντες έκριναν και αποφάσιζαν ακόμη και για τα της Εκκλησίας σύμφωνα με τα δικά τους θέλω και τα ατομικά τους συμφέροντα, προκαλώντας τεράστια προβλήματα, ανομίες και αδικίες στο χώρο της Εκκλησίας. Η μεγαλύτερη ντροπή για τον Εκκλησιαστικό χώρο ήταν να ψάλλεται το <<πολυχρόνιο>> του βασιλιά μέσα στην Εκκλησία τη στιγμή που ούτε την Εκκλησία εκπροσωπούσε, αλλά ούτε έχει καμία θέση ανώτερη από τον πλέον απλό πιστό στο χώρο λατρείας του Θεού, ώστε μπροστά στα μάτια Εκείνου να εξευμενίζεται τοιουτοτρόπως ένας απλός -αμαρτωλός και εφήμερος- άνθρωπος. <<Άρα τις εστίν, βασιλεύς ή στρατιώτης;>> (Ακολουθία Κηδείας).
Ωστόσο, επειδή αρκετοί αστοχριστιανοί, παρερμηνεύουν ακόμη και ιερούς ψαλμούς, προκειμένου να αμυνθούν και υπερασπίσουν τη φιλοβασιλική γραμμή, έχω να απαντήσω με δύο παρατηρήσεις:
1) Στους ιερούς ψαλμούς όπου αναφέρεται η λέξη <<βασιλιάς>> εννοείται ο εκάστοτε εκπρόσωπος του λαού (βάσις + λαός = αυτός στον οποίο στηρίζεται ο λαός). Οι βασιλείς, τότε, εξέφραζαν τον λαό και υποτίθεται ότι ενεργούσαν υπέρ των συμφερόντων του λαού και της Εκκλησίας, ασχέτως εάν εκείνοι έπρατταν το εντελώς αντίθετο ! (μήπως -σήμερα- τα ίδια δεν κάνουν πλείστοι όσοι πολιτικοί;). Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (που δύσκολα, πλέον, θα ξαναυπάρξει όμοιός του στα χρόνια μας) έλαβε Απόφαση της Ιεράς Συνόδου η οποία ορθά αναφέρει ότι, εντός των Ιερών Ναών θα απαγγέλεται-ψάλλεται το τροπάριο <<νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος>> ώστε να τηρείται η υμνολογική παράδοση της Εκκλησίας, όμως σε χώρο εκτός Ναού (οικία, κατάστημα, πνευματικό ή πολιτιστικό κέντρο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ύπαιθρο, ποτάμι, κλπ) θα ψάλλεται <<νίκας τοις ευσεβέσι κατ΄ εναντίον δωρούμενος>>. Διότι οι <<βάρβαροι>> ήσαν οι αλλόφρονες αλλόθρησκοι που κατεδίωκαν την Εκκλησία και τους οποίους αγωνίζονταν να κρατήσουν μακριά οι βασιλείς-αυτοκράτορες, ενώ σήμερα ζητούμε από τον Θεό να κρατύνει και ενισχύει -στον αγώνα που κάνουν- τους ευσεβείς (όχι όλους τους επαΐοντες, αλλά τους ευσεβείς) ώστε να νικούν, πολεμώντας τους <<εναντίους>> προς την Εκκλησία μας, δηλαδή τους άθεους, τους αιρετικούς, τους εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος μας. Η δε νίκη δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και λεκτική, πνευματική, συνειδησιακή, ψυχική. <<Ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου>> (Εφεσίους ΣΤ, 12)
2) Να ανατρέξει κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός στην Αγία Γραφή και ειδικότερα στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο <<Βασιλειών Α΄>> στο 8ο κεφάλαιο, στίχους 7-20. Εκεί θα διαβάσει ότι, αποδοκιμάζεται ο θεσμός της βασιλείας. Παρά το γεγονός ότι, η επιθυμία του εβραϊκού λαού να αποκτήσει βασιλιά γίνεται σεβαστή, το αίτημα προς τον κριτή Σαμουήλ να ορίσει βασιλιά θεωρείται προσβλητική για τον Θεό, που προειδοποιεί ότι η επιλογή αυτή είναι εσφαλμένη. Σε συνέχεια και τελειοποίηση (συμπλήρωση) τούτου ήλθε, στην Καινή Διαθήκη, ο λόγος του Κυρίου <<απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ>> (Ματθ. ΚΒ΄, 22). Όχι, λοιπόν, θεοποίηση και ιεροποίηση του (εκάστοτε) θνητού και αμαρτωλού βασιλιά. Σε όλους δε εκείνους που επικαλούνται ότι <<σήμερα έχουμε χειρότερους κυβερνόντες από τους βασιλείς>> απαντώ: <<έχουμε αυτούς που εξέλεξαν έμμεσα ή άμεσα εκείνοι που εσείς με την ψήφο σας στείλατε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Λοιπόν, μην διαμαρτύρεστε. Οι σήμερα κυβερνόντες είναι εκλεγμένοι από τον λαό, όχι θεσιθήρες κληρονομικώ δικαίω>> !!!. Ταύτα πάντα με αγάπη.
Τώρα, να έλθουμε και εις τα καθ ημάς. Επικαλούνται ορισμένοι θιασώτες ότι ψηφίζουν ΝΔ (ως οπαδοί του Κωνσταντίνου Καραμανλή), συμπαθούν την ΄΄χούντα΄΄ αλλά και τον τέως βασιλιά με την οικογένειά του. Και ρωτώ: Καλά, ο Καραμανλής, αλλά και η δικτατορία έδιωξαν τον βασιλιά. Επίσης, ο Καραμανλής φυλάκισε τους πραξικοπηματίες. Πώς, λοιπόν, συμβαδίζει να συμπαθούν και τον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο και τον Κωνσταντίνο; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου !
Αναφορικά δε με τη στάση του Κωνσταντίνου έχω να σημειώσω τα εξής: Υπονόμευσε τη λειτουργία του πολιτεύματος, τον Ιούλιο του 1965, καταργώντας τον νόμιμο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και προκάλεσε την αποστασία ομάδας βουλευτών από το κόμμα του (<<Ένωση Κέντρου>>), ορίζοντας πρωθυπουργούς δικής του επιλογής. Όμως ο βασιλιάς, ούτε ουσιαστικά, ούτε τυπικά μπορεί να κυβερνά (κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος, αλλά δεν κυβερνά). Έπειτα προετοίμαζε δικό του πραξικόπημα, που πρόλαβαν οι Συνταγματάρχες τον Απρίλιο του 1967, τους οποίους και όρκισε. Ένα από τα όσα επέτρεψε να γίνει ήταν η ανορθόδοξη εκθρόνιση του νόμιμου και κανονικού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου (Χατζησταύρου) και η εκλογή του -ιερέως των ανακτόρων- Ιερωνύμου (Κοτσώνη). Τον Δεκέμβριο του 1967, με ένα τελείως ανοργάνωτο αντικίνημα, δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει το πολίτευμα και αυτοεξορίστηκε. Επίσης, το 1992 η τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του επέτρεψε να παραλάβει με νταλίκες πολύτιμα ακίνητα πράγματα (περιουσιακά στοιχεία) από τα πρώην ανάκτορα του Τατοίου, τα οποία εφόσον αποκτήθηκαν από τα μέλη της δυναστείας με τη βασιλική τους ιδιότητα, ανήκαν στο Ελληνικό Δημόσιο. Πολλά από αυτά εκποιήθηκαν σε δημοπρασίες έναντι πολλών χιλιάδων Ευρώ. Ακόμη, ενώ ο τέως βασιλιάς και η οικογένειά του μπορούσαν να αποκτήσουν Ελληνικό διαβατήριο, εάν δήλωναν επώνυμο -όπως οι …΄΄κοινοί θνητοί΄΄…- δεν το έπραξαν, προτιμώντας (προφανώς από βασιλική…αλαζονεία !) να φέρουν διαβατήρια της Δανίας, από την οποία κατάγονται. (Εκ διαμέτρου αντίθετη ήταν η συμπεριφορά του τέως βασιλιά της Βουλγαρίας Συμεών, ο οποίος δεν δίστασε, ακόμη και να πολιτευθεί στη χώρα του με το επώνυμο Σαξκομπουρκότσι –της δυναστείας του Σαξ-Κοβούργου–).
Τέλος, να αναφέρω ότι, απαράδεκτη είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το κτήμα στο Τατόι, όπου κανένα έργο ανάπλασης δεν έχει γίνει μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 2021. Η περιοχή αυτή είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και αποτελεί ιδιοκτησία του Ελληνικού λαού, που δικαιούται να την απολαμβάνει.-
