Αρχίζω τη σημερινή διήγηση με μια αναγκαία εξήγηση:
– Αν και η Παράταξή μου δεν ήταν θιασώτης της τουριστικής επένδυσης επί του Αίπους,εν τούτοις, κατά τη Δημαρχιακή μου θητεία στον Δήμο Ομηρούπολης (1991-1998), με τον αείμνηστο φίλο και συνεργάτη μου Μάρκο Νικ. Ψώρα στο τιμόνι της “Προμηθευτικής” (ΠΕΔΗΒ Α.Ε.), κάναμε τα αδύνατα δυνατά για τη συνέχιση των έργων στο “Τουριστικό Χωριό”, μιάς και το αντίθετο, συνεπαγόταν την υποχρέωση επιστροφής μεγάλων ποσών επιδοτήσεων που είχε λάβει η ΠΕΔΗΒ Α.Ε.
Επί πλέον, τα μπαγκαλόους και η κεντρική τους μονάδα, αν έμεναν “κουφάρια” επί χρόνια, μόνο “ωραίο θέαμα” δεν θα προκαλούσαν. Πώς όμως φθάσαμε στην ριψοκίνδυνη απόφαση δημιουργίας “Τουριστικού Χωριού” πάνω σε “ξεροβούνι” ενός, μη τουριστικού, νησιού;
Αυτήν ακριβώς την “ιστορία” θα αποπειραθώ να διηγηθώ σήμερα πολύ περιληπτικά.
΄Ολα άρχισαν στα μέσα της δεκαετίας του Πενήντα. Τότε ήταν, που δραστήριοι και οραματιστές παράγοντες της Φιλοδασικής Ένωσης Χίου (ΦΕΧ), όπως οι αείμνηστοι Κώστας Γκιάλας και Νίκος Βαμβούρης καθώς και ο σημερινός Πρόεδρός της, πρώην Δ/ντής του εδώ ξενοδοχείου “ΧΑΝΔΡΗΣ” κ. Γιάννης Κοκκινάκης, έχοντας εξασφαλίσει σημαντικές χορηγίες του αείμνηστου εφοπλιστή Μίμη Χανδρή, άρχισαν να δημιουργούν τους πρώτους δασικούς πυρήνες επί του “σεληνιακού τοπίου” του Αίπους.
Για τη φύλαξη αυτών των πυρήνων από την καθημερινή βόσκιση χιλιάδων κατσικιών, καθώς και για την περιποίηση των νεαρών δενδρυλλίων, πάλι με δωρεά του Χανδρή, κτίσθηκε στο “φρύδι” του Αίπους δασικό φυλάκιο όπου διέμεναν επί χρόνια, ως φύλακες, κατά σειρά, οι αείμνηστοι Μιχάλης Νικ. Κοινούσης, Σιδερής Γεωργ. Κάστανος και Κώστας Αδαμ. Σαρρής.
Την όλη αναδασωτική προσπάθεια της ΦΕΧ (που άρχισε τότε και συνεχίζεται έως σήμερα μέσω νέων δωρεών και πάντα υπό την έγκριση του ιδιοκτήτη του Αίπους, Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγ. Γεωργίου Βροντάδου), στήριξαν ένθερμα Σωματεία και πρόσκοποι, κυρίως όμως το Γυμνάσιό μας, μαθητές του οποίου, από το 1959 έως και τα τέλη της δεκαετίας του Εξήντα, υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Γεωργίου Πιταούλη και του, επιβλητικού στο ανάστημα, δασοφύλακα, αείμνηστου Χρήστου Τσακού, φύτευσαν χιλιάδες δασικά δενδρύλια. Όταν άρχισε να “πρασινίζει” το Αίπος, τα μέλη μιάς παρέας Βρονταδούσων που τα έτσουζαν (με καλό μεζέ ψητό γουρουνόπουλο) στο δασικό φυλάκιο, (αδελφοί Γιώργης, Νικολής και Σταμάτης Μπαχά, Διαμαντής Σαλιάρης, ο γράφων και άλλοι), μεταξύ άλλων κουβέντιασαν μιά τολμηρή ιδέα, ήτοι την αξιοποίηση της καταπληκτικής θέας που προσφέρεται από το “φρύδι” του Αίπους, δια της δημιουργίας εκεί ταβέρνας και μπαγκαλόους!!
Αυτήν ακριβώς την ιδέα “άρπαξε” ο, πάντα ενθουσιώδης, Μάρκος Μεννής, και λίγα χρόνια μετά, ως Δήμαρχος Βροντάδου (1983-1989), βάλθηκε να την υλοποιήσει. ΄Ομως, στο “φρύδι” του βουνού, δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, μιάς και το δασικό φυλάκιο, λίγο μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο (1974), μετατράπηκε (με τη γύρω περιοχή) σε Στρατιωτικό Φυλάκιο το οποίο λειτούργησε, ως παρατηρητήριο των στενών της Χίου, μέχρι το 2008.
΄Ετσι, μετά από σχετικό αίτημα της Δημοτικής Αρχής Μεννή την περίοδο 1983-1986, ο ιδιοκτήτης του Αίπους Καθεδρικός Ι. Ναός Αγ. Γεωργίου, δώρησε στον Δήμο Βροντάδου 93 στρέμματα με σκοπό τη δημιουργία “Δημοτικού Άλσους προς ψυχαγωγία των δημοτών”. Κατά τη δεύτερη διετία Μεννή (1987-1990), ο χώρος μεταβιβάσθηκε κατά κυριότητα στην “Προμηθευτική” για τη δημιουργία “Τουριστικού Χωριού”.
Στο μεταξύ, με εθελοντική εργασία κατοίκων του Βροντάδου, τα 93 στρέμματα είχαν περιφραχθεί ενώ, εντός και πέριξ του προϋπάρχοντος εκεί δασικού πυρήνα, φυτεύθηκαν περίπου 1.000 κλήματα, 800 ελιές και εκατοντάδες αχλαδιές, συκιές και μηλιές.
Ο Καθεδρικός Ι. Ναός βέβαια αντέδρασε τότε στην αλλαγή ιδιοκτήτη και σκοπού της δωρεάς του, προσέφυγε στα δικαστήρια και, μόλις το 1996, επί Δημαρχίας μου, επήλθε συμβιβασμός Δήμου-Καθεδρικού δια της “απόσπασης” 20 στρεμμάτων, βόρεια του όλου χώρου, ο οποίος περιήλθε και πάλι στην κυριότητα του Δήμου και παραμένει έκτοτε “ως Δημοτικό άλσος”. Αντίστοιχα, το 2002, επί Δημάρχου Ομηρούπολης Μ. Μενή, άλλα 33 στρέμματα περιήλθαν ξανά στην κυριότητα του Δήμου προκειμένου αυτός να τύχει χρηματοδοτήσεων δια των οποίων εκτελέσθηκαν τα υπάρχοντα σήμερα αθλητικά έργα με ολοκλήρωση το 2004 επί Δημαρχίας Δημήτρη Παπαλιού (2003-2006).
Βέβαια, το “Τουριστικό Χωριό”, υπό τη διαχείριση τρίτων, είτε ως κλασσικής μορφής τουριστική μονάδα είτε ως Αθλητικό προπονητικό Κέντρο” δεν πέτυχε τον αρχικό σκοπό του. Μπροστά στον κίνδυνο πλήρους απαξίωσής του, το 2014 “ενοικιάσθηκε” στην “Κιβωτό του Κόσμου-Αιγαίου”, ο ιδρυτής και “ψυχή”, της οποίας, συμπατριώτης μας πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου, μέσω συνεχών χορηγιών ιδιωτών αλλά και εργασίας συμπατριωτών εθελοντών-τριών αφού το επισκεύασε πλήρως, το λειτουργεί υποδειγματικά, προσφέροντας κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο, δεχόμενος επαίνους και τα ειλικρινή συγχαρητήρια θεσμικών παραγόντων, των Μ.Μ.Ε. και απλών πολιτών.
΄Ομως, όσο είναι δικαιολογημένα τα “ΜΠΡΑΒΟ” προς την “ΚΙΒΩΤΟ” άλλο τόσο είναι ΑΔΙΚΟ να “ξεχάνουν κάποιοι” και να αποσιωπούν την δωρεά του Καθεδρικού Ι. Ναού του Βροντάδου, την διαχρονική προσφορά της “Φιλοδασικής”, και των εθελοντών που χρηματοδότησαν και φύτευσαν τους δασικούς πυρήνες, καθώς και τους Διοικήσαντες Δήμο και “Προμηθευτική” για τις πολύχρονες προσπάθειές τους προς ανέγερση του “πανάκριβου” Χωριού του Αίπους.
Χάρη σε όλους αυτούς, η “ΚΙΒΩΤΟΣ του Κόσμου-Αιγαίου”, μπορεί σήμερα να προσφέρει το Θεάρεστο έργο της
Αυτήν ακριβώς την “αδικία”, αποπειράθηκε να αποκαταστήσει μερικώς το σημερινό σημείωμά μου. Ελπίζω να το κατάφερα.
Υ.Γ. Μέ κάποια επιφύλαξη αναφέρω ότι, προ ετών, είχε ακουστεί πως το συνολικό κόστος κατασκευής του “Χωριού” στο Αίπος, της εκεί λιμνοδεξαμενής (αχρηστευμένης από ετών), των αθλητικών έργων, του εκκλησακιού του Αγίου Διονυσίου και του συνόλου των υποδομών (εσωτερικών δρόμων, δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, ηλεκτροφωτισμού),έφθασε περίπου τα δύο (2) δισεκατομμύρια δραχμές, συνυπολογιζομένων βέβαια και των (ενυποθήκων) τραπεζικών δανείων που ακόμη εξοφλούνται από την ΠΕΔΗΒ Α.Ε., η οποία καταβάλει επίσης ετησίως χιλιάδες ευρώ για ΕΝΦΙΑ χωρίς όμως να έχει κάποιο έσοδο από το πανάκριβο “Τουριστικό Χωριό”!!
Μόνη “ηθική ικανοποίηση”, ότι στεγάζει την “Κιβωτό του Κόσμου-Αιγαίου” που, επειδή επιτελεί ανθρωπιστικό έργο γενικά αναγνωρισμένο, νομίζω ότι είναι επιβεβλημένο να αναφέρει, κατά περίπτωση, ποιοί είναι οι συντελεστές δημιουργίας του Χωριού, το οποίο, κατά τη λαϊκή έκφραση “δεν φύτρωσε από μόνο του σαν μανιτάρι”.
