Πώς διασφαλίζεται ο οδηγός-ιδιοκτήτης ενός δίτροχου, όταν αφήνοντάς το νόμιμα σταθμευμένο, το βρει μετακινημένο κακήν κακώς και παράνομα σταθμευμένο στο οδόστρωμα ή πάνω σε μία διάβαση ή σε κάποιο παρακείμενο πεζοδρόμιο, πιθανό και με μία κλήση στη μανέτα, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά κάποιος ασυνείδητος, αναίσθητος, ψυχικά άρρωστος, βολεψάκιας ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τον, ο οποίος το μετακίνησε;
Απλά δεν διασφαλίζεται. Γιατί, άντε βρες αυτόν τον “κάποιον”, άντε πείσε την Τροχαία ότι δεν το έκανες εσύ, αλλά ένας άγνωστος με προφανώς άγνωστα κίνητρα, που πιθανό να ξεκινάνε από μία εμμονή του να θεωρεί κτήμα του και το οδόστρωμα που βρίσκεται μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας ή του σπιτιού του, την επιθυμία του να διαβαίνει από όποιο σημείο του δρόμου βρίσκει επιθυμητό, να σταθμεύει αυτός όπου του αρέσει έστω κι αν ο χώρος είναι κατειλημμένος από κάποιον άλλον, να αδιαφορεί για τις νομικές συνέπειες που μπορεί να δημιουργήσει στον άλλον, να ηδονίζεται δημιουργώντας προβλήματα στους συνανθρώπους του, να επιβάλλεται σε όλους, να τον εμποδίζουν οι πάντες και τα πάντα ή κατά το κοινώς λεγόμενο ” να μη χωνεύει ούτε τα άντερα του”. Μην απορείτε, υπάρχουν όλων των ειδών τα “φρούτα” μέσα στην κοινωνία μας.
Χωρίς διάθεση αγιοποίησης ή απαλλαγής από κάθε ευθύνη των οδηγών- ιδιοκτητών των δίτροχων, αφού ούτε άγιοι είναι ούτε άμοιροι ευθυνών για όσα συμβαίνουν γύρω μας, είναι προφανές ότι το δίτροχο και ο οδηγός του βρίσκονται διαχρονικά στο μάτι του κυκλώνα. Παρά το γεγονός ότι είναι το πιο εξυπηρετικό μέσο μεταφοράς, είναι το εύκολο θύμα της ασφάλτου. Είναι το πλέον ευάλωτο σε κακόβουλες ενέργειες, όταν βρίσκεται σταθμευμένο χωρίς εποπτεία του ιδιοκτήτη του, ακόμα και με κλειδωμένο τιμόνι. Είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος όσων στραβών μπορεί ο καθένας μας να επιρρίψει, όταν αναφέρεται στην οδική συμπεριφορά. Όμως αυτό αποτελεί ένα άλλο ζήτημα, αφού τώρα το κέντρο του προβλήματος εστιάζεται αλλού.
Εστιάζεται στο ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να απλώνει χέρι πάνω του, πάνω σε ξένη περιουσία, όσο κι αν αυτή βρίσκεται εκτεθειμένη, όσο κι αν αυτή αποτελεί βολικό στόχο της αναίδειας εκείνων που νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να κάνουν τα πάντα χωρίς συνέπειες, εκείνων που δεν έμαθαν στη ζωή τους να σέβονται την ξένη περιουσία.
Πρόσφατα, έγινα μάρτυρας ενός τέτοιου επεισοδίου μετακίνησης δίτροχου από γνωστό και μη εξαιρετέο πρόσωπο στη μικρή μας κοινωνία, φθοράς του κράνους του αναβάτη που κρεμόταν πάνω σε αυτό και λεκτικού προπηλακισμού του, όταν ζήτησε το λόγο. Αποφάσισα να δημοσιοποιήσω το θέμα, προκειμένου να προβληματιστούν όσοι βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις, αλλά παρόλα αυτά τις αφήνουν να περνούν ασυζήτητες. Πρέπει να γίνει απαίτηση όλων η με κάθε τρόπο και κάθε μέσο προστασία της κινητής μας περιουσίας και μάλιστα αυτής που κατ’ ανάγκη βρίσκεται μέσα στο δρόμο.
Αντί, λοιπόν, οι αρμόδιοι να “τιμωρούν τα δίτροχα ” με αφαίρεση των πινακίδων τους, επειδή ο αναβάτης -που πιθανόν να μην είναι και ιδιοκτήτης- παραβαίνει κάποιον κανόνα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ας ασχοληθούν και με το παραπάνω πρόβλημα της αυθαίρετης και παράνομης μετατόπισης, που κι αυτή εν τέλει την πληρώνει άδικα κάποιος που ουσιαστικά δε φταίει. Πριν φτάσουμε στην πλήρη κοινωνική ζουγκλοποίηση του “όποιος φωνάξει πιο δυνατά κι όποιος κλωτσήσει πιο μακριά για να τον φοβηθεί ο άλλος”.-
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
