Λες και οι Έλληνες που κατέβηκαν στους δρόμους είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της πατρίδας.
Λες και αυτοί που διαδήλωσαν για αυτά που θα έπρεπε να είχαν λυθεί εδώ και χρόνια, που αισθάνθηκαν την ανάγκη, την υποχρέωση να παλέψουν για την Μακεδονία είναι προδότες.
Λες και η γιαγιά της φωτογραφίας που πήρε τη σημαία και κατέβηκε στο πεζοδρόμιο είναι φασίστρια…
Αυτό που έγινε την Κυριακή αλλά και πριν και μετά το συλλαλητήριο, και που θα γίνει και σήμερα είναι ντροπή και ξεφτίλα. Από όλους μας.
Αυτούς που αποφάσισαν να συκοφαντήσουν και εν συνεχεία να «θάψουν» τον αγώνα όλων αυτών των ανθρώπων αλλά και όλους εμάς που τους ανεχόμαστε.
Που συνεχίζουμε να παριστάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα.
Που κολλάμε στη γιαγιά, στον πατέρα, στην κοπελιά με τη σημαία στην πλάτη, την ταμπέλα του φασίστα και ησυχάζουμε…
Που προτιμάμε να δείχνουμε το ξύλο για να ελαφρύνουμε τη συνείδησή μας, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι «ορίστε τι έγινε σε τέτοιες συγκεντρώσεις…».
Που δεν μας νοιάζει ότι δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση «έπνιξαν» το συλλαλητήριο για να δείξουν τα «ατίθασα νιάτα»…
Που στο τέλος-τέλος ως… γνήσιοι δημοκράτες, δεν μας καίγεται καρφί που ένα ολόκληρο σύστημα έφτασε στο Σύνταγμα, για να φωνάξει, να παλέψει, να αγωνιστεί για την Μακεδονία, την Ελλάδα, την πατρίδα του…
Ξέρεις κάτι όμως πατριώτη, στο τέλος της ημέρας, ότι κι αν κάνουν τα κανάλια, εσύ ξέρεις την αλήθεια…
Την είδες στα μάτια της γιαγιάς με τη σημαία…
Της γιαγιάς που έζησε και θα πεθάνει όρθια…
Της γιαγιάς που δεν άκουσε κανέναν και κατέβηκε στο δρόμο…
Της γιαγιάς που έχει νιώσει τον πόλεμο στο πετσί της, κανονικό όχι στα λόγια και ξέρει πως είναι να πολεμάς για τη λευτεριά…
Της γιαγιάς που δεν τη νοιάζει αν όλοι αυτοί οι «σωτήρες» της έχουν κάνει τη σύνταξη… χαρτζιλίκι, αλλά να μην χάσει αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν ο πατέρας, ο αδερφός, ο σύντροφος, ο γιος, ο φίλος…
Κι αυτό δεν είναι φασισμός… Είναι τα ιερά και τα όσια μας.
Είναι η πατρίδα μας.
