Άτιτλο ποίημα του δημοφιλή ποιητή Τάσου Νικολόπουλου φιλοξενεί σήμερα η στήλη μας.
Άτιτλο του Τάσου Νικολόπουλου.
Τα βουνά,
γυμνά και πέτρινα,
ανάσα της γης,
σιωπηλά φρουρούν το χρόνο,
τα βήματα κρύβοντας
βαθειά στις ρεματιές τους
και τις χιονόκτιστες κορφές τους.
Τα βήματα των ανθρώπων,
πνιγμένα στο σκοτάδι,
ίσως μονάχα κάποιες νύχτες
λεπτές λωρίδες φεγγαρόφωτος
να σημαδεύουν τα ταλαιπωρημένα
πρόσωπα.
Τα νησιά,
ολόφωτα με τις λευκές ακτές
τους γλάρους
και τα ψάρια τους,
τα απλωμένα δίχτυα
αντίκρυ στον ήλιο,
τις ελπίδες που φουσκώνουν
απ’ τις φωνές των παλικαριών,
τις άσπρες βάρκες
και τα άσπιλα όνειρα.
Τα σύννεφα,
λευκά, ολάνθιστα,
ακριβά
και μνήμες φορτωμένα,
μας θυμίζουν
ποιοι είμασταν
και ποιοι να γενούμε πρέπει.
Οι φωτιές,
που κάθε νύχτα καίνε,
θρέφοντας το κόσμο,
γυρίζοντας
το ματωμένο τροχό,
τη σκληρότητα του θανάτου,
τη ζωή που έρχεται.
Τα αστέρια,
εκεί ψηλά, πολύ,
γεμάτα ευχές και όνειρα,
θεατές της μικρής ζωής μας,
ανεπηρέαστοι κριτές
αυτού του κόσμου.
Η Σελήνη,
Ιερή, Αθώα, Άμωμη
Η Σελήνη,
Ψυχρή, Απόμακρη και
Παιδοκτόνα,
μας συντροφεύει,
με λόγια ακατάληπτα.
Ω Θεοί,
των μικρών ωρών,
των μυστικών λειμώνων,
των προσευχών που σιγοψιθυρίζει
ο άνθρωπος στον Άνθρωπο.
Εκείνος,
Ο άνθρωπος,
με το ξεχασμένο βήμα της ελιάς
πάνω στα ήσυχα φύλλα
της θάλασσας,
με τις κρυφές σπηλιές και τις φώκιες.
Ο άνθρωπος,
με τα χαμένα λόγια
και τις εικόνες….
Με το πικρό χαμόγελο
στα χείλη ζωγραφισμένο,
που σαν χελιδόνι
τρυπά και διασχίζει τους αιώνες
μ’ ένα μικρό γαρύφαλλο
στα χέρια
και τη κραυγή των όπλων
του αποσπάσματος
που γεμίζουν
για να σκοτώσουν
εκείνο της ντροπής ξημέρωμα…
Ο άνθρωπος,
η μεγάλη σειρά των νεκρών,
που ακολουθεί ευλαβικά,
σιωπηλή,
ένα μέλλον που λειώνει
και η ελπίδα που παλεύει
να στεριώσει,
στις ψυχές μας,
στα χέρια μας
ν’ ανθίσει….
Τάσος Νικολόπουλος.
……………………………………………………….
Σχόλιο στήλης:
Ο ποιητής Τάσος Νικολόπουλος συνήθως δίνει έμφαση στην ολιγόστιχη ή αλλιώς, την μικρή φόρμα ως κατάλληλη να αναδείξει τα νοήματα και τις σημάνσεις του ποιητικού του λόγου, αλλά σε αυτό το ποίημα αποκλίνει από την γνωστή του μικρή φόρμα..
Η ποιητική δημιουργία του Τ.Ν., αποτελεί ‘προϊόν’ πολλαπλών ερεθισμάτων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα ερεθίσματα που λαμβάνει είναι πολλαπλά και επίσης, ενσωματώνονται δραστικά στο ποιητικό του ‘πράττειν,’ το οποίο και συγκροτεί ένα υπόβαθρο εντός του οποίου, η ποίηση, ως ‘προϊόν’ πολλαπλών ερεθισμάτων, αντανακλά και συνειδησιακές διεργασίες οι οποίες επιταχύνονται συνεπεία της ύπαρξης αυτών των πολλαπλών ερεθισμάτων. Των παραστάσεων του ποιητή.
Το άτιτλο παρουσιαζόμενο ποίημα του -εν ευρεία εννοία-ως θεματική παροτρύνει για ζωή εντός της συνειδητοποίησης του θανάτου που συμπεριλαμβάνεται στη θεματική του ποιήματος, τονίζει την εγγραφή της μνήμης ως έναυσμα και ως μία εκ των προϋποθέσεων συγκρότησης της ανθεκτικότητας. Να το κατατάξουμε στην κατηγορία ερωτική ποίηση;
Φωτογραφία: Όρος Αραράτ.
Ευχαριστώ τον ποιητή Τάσο Νικολόπουλο για την συμμετοχή του στην στήλη μας.
Για την diafaneia.eu
Τασσώ Γαΐλα.
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
