του Κώστα Κυδώνη
Με την ανακοίνωση πρόσκλησης και την επακόλουθη έλευση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, όλοι ξεκίνησαν να προετοιμάζονται πυρετωδώς, με την επαύξηση των υπηρεσιών ασφαλείας, τον περιορισμό μετακίνησης και την ύπαρξη φρούρησης σε κάθε μέτωπο. Η ισχύς της επιφυλακής για την αντιμετώπιση και των πιο ακραίων γεγονότων, ήταν ακέραιη. Παρά ταύτα, τίποτα απολύτως δεν συνέβη, αφού ο τούρκος Πρόεδρος κράτησε χαμηλό προφίλ και δεν είχε καμία πρόθεση πρόκλησης αναταραχής στη χώρα φιλοξενίας. Άλλωστε, η «παύση πυρών» οφείλονταν να υπάρχει στα πλάνα του, εφόσον ταλανίζει χρόνια το ελληνικό κράτος.
Και οι δύο ισχυρές προσωπικότητες και αντίστοιχα πολιτικοί εκπρόσωποι και ηγέτες, κράτησαν μια ουδέτερη στάση στην δυναμική τους, μη υποχωρώντας κανείς από τις πεποιθήσεις του, αλλά διατηρώντας τα πρόσημα θετικά για τα ζητήματα της επικείμενης ατζέντας. Δεν έλειψαν από τη πολύωρη συνάντηση οι εμπαιγμοί προς εδαφικές διευκρινήσεις, όπως ο χαρακτηρισμός της μειονότητας της Θράκης ως «τουρκικής», ζήτημα το οποίο δίχως δισταγμό έσπευσε να διορθώσει ο έλληνας Πρωθυπουργός, αναφέροντας πως υπό την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, καθορίζεται ο προσδιορισμός της ιδιότητας της μειονότητας ως μουσουλμανικής. Αυτό, εξέπληξε τον τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος προέβη σε επιδοκιμαστικό χειροκρότημα.
Ως προς την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος, η συζήτηση τέθηκε επί τάπητος, εν ελλείψει δισταγμών ή κωλυμάτων στη μεταξύ τους ατμόσφαιρα. Πιο συγκεκριμένα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ζήτησε να επαναφερθεί στο προσκήνιο ο διάλογος που διακόπηκε πριν μερικά έτη, το 2017, με το πρόσχημα της διαφωνίας της επίλυσης του θέματος, και με το ανύπαρκτο περιθώριο διαφορετικών λύσεων, πέρα των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Έπειτα από τις κυβερνητικού περιεχομένου συζητήσεις, είναι εμφανής η προετοιμασία του Ερντογάν για το πολιτικό παιχνίδι, καθώς ο ίδιος γνωρίζει πως για να μπορέσει να διεκδικήσει τους οικονομικούς πόρους του γειτονικού κράτους – μέλους και της ευρύτερης Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και την αμέριμνη παρουσία των πολεμικών F16, δεν μπορεί πλέον να παρουσιάζει ένα απειλητικό προφίλ προς το ΝΑΤΟ.
Το εγχείρημα του έλληνα πρωθυπουργού να λύσει τις όποιες διαφωνίες με το διάλογο, στέφθηκε με επιτυχία, καθώς έτσι έχει διατηρήσει ισχυρές οικονομικές συμμαχίες, και έχει αποφύγει διαξιφισμούς και περαιτέρω πολιτικές διαταραχές. Άλλωστε, ο ίδιος αναφέρθηκε σκοπίμως στο «Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Διαλλαγής και Διαιτησίας» του 1930, όπως και στη φράση του Ελευθέριου Βενιζέλο προς τον Ισμέτ Ινονού: «ερχόμεθα να τείνομεν ειλικρινώς το χέρι και να δηλώσομεν ότι ο μακραίων ανταγωνισμός ετερματίσθη οριστικώς». Με τη φράση αυτή προτείνει την παύση του ελληνοτουρικού ανταγωνισμού και την έναρξη μιας ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Παρόλα αυτά, αυτή η πράξη φαίνεται προς το παρόν να κατεύνασε το αναβράον πνεύμα του τούρκου Προέδρου, ο οποίος κινείται πάντα με πολιτικές σκοπιμότητες.
