Πολλές φορές εμείς οι σύγχρονοι παντογνώστες παρασυρόμαστε από βαρύγδουπους τίτλους και πολυδιαφημιζόμενα ονόματα ή ακόμη ακόμη κι απ’ το χαρακτηριστικό της εποχής μας, «το πόσα like» έχει το κείμενο και πόσο in είναι. Όμως έρχεται ξαφνικά στη ζωή μας «Το ζέον της ψυχής» της άγνωστης μας κυρίας Αντωνίας Χαλλιορή…
Ευχαριστούμε και το τοποθετούμε στη σειρά των προσωρινά μη αναγιγνωσκομένων και τ’ανοίγουμε για να το μελετήσουμε πρώτιστα με σεβασμό στο επώνυμο που αφορά ένα θρύλο της χιώτικης ποίησης τον αείμνηστο Κώστα Χαλλιορή.
Κι ενώ ο νους κι η σκέψη ανατρέχει στον ποιητή, τον άνθρωπο που κυριαρχούσε σαν ολοφώτεινος ήλιος ,αυτόφωτο αστέρι, την δεκαετία του ’70 που γεννιόταν οι πρώτες λογοτεχνικές αναζητήσεις, ξαφνικά ανακαλύπτεις τον ήρεμο λόγο της συζύγου του Χιώτη ποιητή, λόγο με θαυμαστή συνοχή κι αβίαστη προσπάθεια να παρατεθεί ένα μακρύ χρονικό διάστημα με ένα ήθος πρωτόγνωρο.
Ο πρόλογος αβίαστος, χωρίς φανφάρες , με ευγενείς εξηγήσεις και καρδιακές ευχαριστίες. Συνεχίζεις το διάβασμα και ταξιδεύεις στην εποχή της συγγραφέως.
Αμέσως ακολουθείς την πορεία στο χρόνο της Αντωνίας Χαλλιορή, ρουφάς έναν ολόκληρο κόσμο του «Χθες» και χαίρεσαι που τον γνωρίζεις: Προξενιά κι ο τρόπος που γίνονταν, μητέρες που διεκδικούν την αποκλειστικότητα στη ζωή των παιδιών τους, η Κατοχή από την οπτική γωνία του παιδιού, συμπεριφορές και συνήθειες, εθελοντικές ασχολίες και κοινωνικές συναντήσεις νέων.
Έτσι ξαφνικά μια οικογενειακή υπόθεση γίνεται υπόθεση πολλών οικογενειών, μιας κοινωνίας, που έζησε πριν το 30 και διαβαίνει ένα μακρύ δρόμο από το χθες ως το σήμερα
Ένας ολόκληρος κόσμος απλώνεται στο χαρτί, που του έδωσε ζωή, η δεινή ικανότητα του χιώτικου εκδοτικού οίκου Αλφαπι.
Τι κρίμα που ο σοφός δάσκαλος όλων μας, ο Γιώργης Διλμπόης δεν προέτρεψε με μεγαλύτερη επιμονή την κ, Χαλλιορή να γράφει. Είμαι σίγουρη πως ένας θησαυρός θα έβγαινε από το σεντούκι της ψυχής της και θα το γνωρίζαμε πολλοί Χιώτες, για να αποκομίσουμε όχι μόνο γνώσεις για μια άλλη εποχή, αλλά και ήθος γραφής, πεζής και ποιητικής!
Ευαγγελία Παπαζή
