Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Ως πάθος δεν χαρακτηρίζεται μόνον ό,τι παθαίνει κανείς, αλλά μέσα σ’ όλα αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εκδήλωση οργής, μίσους και φθόνου που προκαλεί η συναισθηματική φόρτιση η οποία έχει ως…ρήμα τον αόριστο ε-παθ-ον τού πάσχω. Εκτός απ’ όλα τα σχετικά θα αναφερθούμε μόνο στη λέξη εμπάθεια, η οποία έχει άμεση σχέση με την αλλοίωση τής ποιότητας των λεγομένων.
Επί του προκειμένου, αν και θεωρώ γνωστή όχι μόνο την κριτική, αλλά και τη διαφωνία μου με τις απόψεις του ΚΚΕ, εν τούτοις, θα επισημάνω και τη διαφωνία μου με τον τρόπο που παρουσιάζονται οι απόψεις τού κόμματος αυτού από ορισμένα στελέχη ή μέλη του. Θα αναφερθώ μόνο σε ένα εμφανές όσο και προκλητικό παράδειγμα αυτής της τακτικής, η οποία «ειρήσθω εν παρόδω» ξεπερνά ακόμα και πολλές ακρο-δεξιές θέσεις- απόψεις. Αυτές τις περισσότερες φορές εκφράζονται από την …συνεργαζόμενη με το ΚΚΕ Λιάνα Κανέλη. Δεν θα πω πολλά επ’ αυτού γιατί όσοι την έχουν δεί και ακούσει θα έχουν καταλάβει τον τρόπο που, πέραν από τη…μασημένη τροφή και παντογνωσία, διαστρεβλώνει τις απόψεις των άλλων και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ φερόμενη προκλητικά και με περισσή αλαζονεία. Εκτιμώ λοιπόν πως το κόμμα αυτό έχει χάσει την πολιτική στόχευση αφού έχει αναγάγει την μονομέρεια τού-πολιτικού λόγου ως πρακτική, και τον εαυτό του ως τον μέγα κριτή της ορθότητας των ιδεών, και γι αυτό διαφωνεί με όλους και σε όλα παρουσιάζοντας τον εαυτό του μονίμως αδικημένο, αλλά και παράλληλα ικανοποιημένο επειδή… «καλά τους τα λέει το ΚΚΕ»! Ωστόσο, είναι γνωστό σε όλους, πως αν δεν «πέσεις» στη θάλασσα δεν θα μάθεις ποτέ να κολυμπάς, γιατί το κολύμπι είναι θέμα βούλησης και πρακτικής εξάσκησης. Και όχι να μαστιγώνεις τη θάλασσα επειδή αυτή δεν καταλαβαίνει να αφήσει τους…ειρηνοποιούς και παράλληλα τιμωρούς να περάσουν.
Όμως δεν μπορώ ή δεν θέλω να πιστέψω πως όσοι ακολουθούν ακόμα το κόμμα αυτό πιστεύουν στ’ αλήθεια πως για την ανημπόρια και τις αποτυχίες του, φταίνε οι προδότες παλιοί αρχηγοί και γραμματείς του κόμματος και όχι μόνο. Θα πει κανείς∙ παλιές ιστορίες ! Όμως ακόμα και σήμερα (όπως πάντα) θα διαβάζουμε Όμηρο, Ηρόδοτο, Θουκυδίδη και θα παραδειγματιζόμαστε από τα γραφόμενά τους. Γιατί λοιπόν να μην παραδειγματιστούμε από τις αποτυχίες και τα ψεύδη που οδήγησαν κάποιους «γνήσιους επαναστάτες» να χαρακτηρίσουν τον δικτάτορα Βιντέλα της Αργεντινής… κεντρώο πρόεδρο!
Να επαναλάβω λοιπόν πως η Ιστορία είναι ο Μέγας δάσκαλος για τους λαούς που ενδιαφέρονται να μάθουν, και ιδιαίτερα για τους νέους που ενδιαφέρονται για την πολιτική.
