Ήταν 19 Απριλίου 1967 τέτοια ακριβώς θρησκευτική εβδομάδα των Βαΐων αλλά Βαγιανοτετάρτη ….όταν το Λιβάνειο Γυμνάσιο Θηλέων είχε πάει εκδρομή στην Νέα Μονή! Ήταν η εποχή του μεγάλου έρωτα μας, μαζί με την μαθήτρια της Πέμπτης τάξεως Ιουλία Πίττα και τίποτα δεν μπορούσε να μας συγκρατήσει τον ένα μακριά από την άλλη ούτε ώρα που λέει ο λόγος!
Εγώ σε ενάμιση μήνα θα έκλεινα τα είκοσι μου χρόνια και με το δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου ανά χείρας νοίκιασα ένα καινούργιο OPEL και ντουγρού για την Νέα Μονή χωρίς να το γνωρίζει η Ιουλία…ήθελα να της κάνω έκπληξη και να κάνω το κομμάτι μου και σ όλο το Γυμνάσιο!
Δεν ξέρω ούτε θυμάμαι το τί συνέβη και πρίν την τελευταία στροφή αριστερά για την Νέα Μονή ακριβώς απέναντι φαίνεται ότι μάλλον κοίταζα για να δω που ήταν η Ιουλία και γκρεμοτσακίστηκα κάτω στο γκρεμό με αρκετές τούμπες το αυτοκίνητο και σταμάτησε στην ρίζα μιας ελιάς ανάποδα με τον ουρανό στο έδαφος.
Έγινε ο μεγάλος χαμός από το πλήθος των μαθητριών που στην θέα που αντίκρισαν φοβήθηκαν και μόνο μία δύο μαθήτριες πλησίασαν…..η φίλη και γειτόνισσα της Ιουλίας η Κική και ο φίλος μου από τότε μέχρι σήμερα ο καθηγητής Γιώργης Διλμπόης και με έβγαλαν έξω από το αυτοκίνητο φοβούμενος μην πάρει φωτιά και γίνει έκρηξη λόγω της βενζίνης!Βρισκόμουν όπως μου λένε μέχρι και σήμερα σε μεγάλη υπερδιέγερση και ρωτούσα πού είναι… μέχρι που με πήγαν μέσα στο Μοναστήρι όπου έπεσα σε κωματώδη κατάσταση λόγω της κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης με κάταγμα της βάσεως του κρανίου με σπασμένα πέντε πλευρά και τραύματα στο στήθος και στο μέτωπο μέσα στο αίμα!
Κάλεσαν το αστυνομικό τμήμα των Καρυών και έφθασαν μαζί και ο συμμαθητής μου από την Εμπορική Σχολή ο Μιχάλης Μανουράς και βρέθηκα στην Κλινική του μεγάλου δασκάλου μου Γιάννη Αυγουστή όπου εργαζόμουνα και μάλιστα στο δωμάτιο μου!
Δύσκολες ώρες Δύσκολες στιγμές αγωνίας και μεγάλης έντασης και αντιπαράθεσης μεταξύ των οικογενειών μας γιατί η κατάσταση της υγείας μου ήταν κρίσιμη και δραματική και ίσως να κτυπούσα την πόρτα του Αγίου Πέτρου επειδή ήμουν για κείνα τα νερά!Οι απειλές εκ μέρους της οικογένειας μου εναντίον της Ιουλίας ήταν φοβερές εάν θα πέθαινα!
Βρισκόμουν για 48 ώρες σε πλήρη αφασία με τετραπληγία με πλήρη κατάργηση αντανακλαστικού του φωτός (καθολική οφθαλμοπληγία) με οίδημα των θηλών αμφοτέροθεν των βυθών!
Ευτυχώς η Παναγία έβαλε το χέρι της και μετά από 48 ώρες άρχισα να ξυπνάω σιγά σιγά και ξημέρωμα της 21 Απριλίου 1967 βγήκα από το κώμα σημαδιακή μέρα γιατί κοιμήθηκα με Δημοκρατία και ξύπνησα με Δικτατορία!
Αυτές τις δύο φοβερές μέρες αγωνίας φόβου και τρόμου η Ιουλία παρακαλούσε συνέχεια την Παναγία για να γλιτώσω από τον θάνατο με αποτέλεσμα να γίνει το θαύμα της και την σκαπούλαρα και τότε αυτό το τριήμερο μου έγραψε το παρακάτω αριστούργημα:
ΘΑΜΠΩΣΕ ο ΗΛΙΟΣ
————————————–
Της άνοιξης χαμόγελο
ήτανε δύο χείλη
που μοιάζουνε με πέταλα
του Ρόδου του Απρίλη
——————-
Και ρούφαγα αχόρταγα
το νέκταρ των χειλιών του
κι ένιωθα να θαμπώνομαι
στον ήλιο των ματιών του
——————–
Τον ήλιο αυτόν που ήξερε
να διώχνει τα σκοτάδια
τον ήλιο που ανέτειλε
μες στα δικά του μάτια
———————
Τον ήλιο αυτόν της άνοιξης
θέλησε να τον σβήσει
η μοίρα που μας ζήλεψε
και θε να μας χωρίσει
———————
Μοίρα σκληρή και άδικη
κακή και ξορκισμένη
εζήλεψε τα νιάτα του
και ύπουλα προσμένει
———————‐
μες στ’ απαλά τα χρώματα
της εξοχής κρυμμένη
να μου τον πάρει θέλησε
Μοίρα καταραμένη
———————
Να πάρει θέλει τη ζωή
προτού αυτή αρχίσει
να κλέψει την αγάπη μου
δάκρυ να με ποτίσει
——————-
Θάμπωσε ο ήλιος που έλαμπε
μες στο δικό του βλέμμα
κι έγερνε αργά στη δύση του
βαμμένος μες το αίμα
———————
Παλεύει η νύχτα με το φως
με τη ζωή ο Χάρος
κι η αγωνία πλάκωσε
με το δικό της βάρος
——————–
Βουβά τα χείλη μένουνε
τα μάτια δίχως δάκρυ
γιατί ο πόνος είναι βαθύς
μεγάλος, δίχως άκρη
——————-
Πονά η μάνα και κρατά
το πονεμένο χέρι
να το κρατήσει στη ζωή
Ίσως….ποιός ξέρει;
——————-
Μαχαίρι μπήκε στην καρδιά
εκείνης π’ αγαπάει
και τη ματώνει αλύπητα
Τι μέλει κι αν πονάει;
——————–
Το λατρεμένο αγόρι μου
μεσ ‘ απ ‘ την αγκαλιά μου
η μοίρα τ ‘ άρπαξε σκληρή
πονάει μακριά μου
———————
Τρέμουν τα χείλη και ρωτούν
μπροστά στην Παναγία
αν θα τον σώσει για να βρει
ξανά την ευτυχία
——————–
Βοήθησε, Μεγαλόχαρη
να γίνει αυτό το θαύμα
σώσε μου την αγάπη μου
και θα σου φέρω τάμα
——————–
Φέρε ξανά χαμόγελο
στα πονεμένα χείλη
κάνε ξανά στα μάτια του
Ο ήλιος ν ‘ ανατείλει
——————-
Και να στο θείο πρόσωπο
χαμόγελο αρχίζει
στάζει στον πόνο βάλσαμο
κι ελπίδα της χαρίζει
Ιουλία
Αυτό το θαυμάσιο ποίημα μου έγραψε αυτές τις δύσκολες μέρες και ώρες η χαρισματική σύντροφος της ζωής μου για 47 χρόνια που μείναμε στο ίδιο μαξιλάρι και ζήσαμε τον μεγαλύτερο έρωτα της εποχής μας!Το σημερινό μου κείμενο το αφιερώνω φυσικά στην Ιουλία μου….αλλά και στους αγαπημένους μας φίλους την Κική φίλη και γειτόνισσα της Ιουλίας και τον επίσης μεγάλο δάσκαλο όπως τον αποκαλεί όλη η Χιώτικη κοινωνία τον καθηγητή Γιώργη Διλμπόη ως ένδειξη μνήμης και νοσταλγίας της εποχής εκείνης( που με έβγαλαν μέσα από το αυτοκίνητο) με την αγνότητα της αγάπης και του έρωτα!
Εύχομαι στην σημερινή νεολαία να μπορέσει να ζήσει και να γευτεί αυτό το θεσπέσιο μεγαλείο του γνήσιου και αγνού έρωτα!
Χίος, 19 Απριλίου 2021
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
