Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Αν και το θέμα μας μοιάζει ανεπίκαιρο, εν τούτοις αυτό θα παραμένει επίκαιρο σε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα – πολίτη αυτού του τόπου, καθότι είναι διαρκές.
Ίσως θα ήταν ανάξιο λόγου αν αυτό περιοριζόταν στο πλαίσιο κάποιας πολιτικής αντιπαράθεσης. Εδώ όμως πρόκειται για μια προσβλητική, προκλητική, διχαστική, φανατική και εν τέλει απαράδεκτη ενέργεια ενός λειτουργού ο οποίος προφανώς και δεν έχει επίγνωσιν της αποστολής του. Εκτός εάν νομίζει, λόγω του σχήματός του, ότι είναι ικανός «εμβατεύειν ένα τόπο» δηλ. να αναμειγνύεται σε υποθέσεις που δεν του πέφτει λόγος ή δεν γνωρίζει.
Επί του θέματος λοιπόν. Δεν πάει πολύς καιρός που βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε εκτός από την… προδοσία, και στην αγοραπωλησία τής Μακεδονίας!! Όμως η πράξη της ρήψης των αργυρίων, θεωρώ καλώς, δεν οδήγησε στο «απελθών απήγξατο». Αν και…
Αρχίζοντας να πούμε πως δεν είναι ενδεδειγμένος ένας τέτοιος έλεγχος ή τρόπος να εκφράσει κανείς τη διαφωνία του, πόσο μάλλον ένας ιερέας. Και οπωσδήποτε μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει η σύγκριση των φερέτρων (των Συριζαίων) μπροστά στο γραφείο της κ. Τσουρή ή του Ρουβίκωνα στα Εξάρχεια! Γιατί όπως λέγαμε παλαιότερα δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει ανόμοια πράγματα, έστω και αν το περιστατικό που μας απασχολεί…συνέβη στον νάρθηκα του ναού. Εκτιμώ λοιπόν πως θα ήταν αρκετή μια συγνώμη ή έστω μια δικαιολογία από τον δράστη ή από τους προϊσταμένους του. Εκ προοιμίου να πω, πως δεν γνωρίζω, ο παπάς που τα είπε αυτά, σε ποια πνευματική εκκλησιαστική κατάσταση ανήκει[1]. Θεωρώ όμως πως θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά που έχουν πολλοί εκκλησιαστικοί λειτουργοί. Καθώς τα χαρακτηριστικά αυτά είναι τα απλά∙ η τιμιότης και η ανθρώπινη ηθική. Αμφιβάλλει όμως κανείς αν πολλοί (γιατί το θέμα δεν είναι προσωπικό) εφαρμόζουν τα λόγια του Χριστού «Ει αγαπάτε τους αγαπώντας ημάς ποία υμίν χάρις εστί; και οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι». Στο σημείο αυτό να πούμε πως ο εμπαθής άνθρωπος σύμφωνα με την εκκλησία είναι και αμαρτωλός.
Όμως το θέμα μας δεν είναι ο εν λόγω λειτουργός ούτε και οι προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για κάθε εκκλησιαστικό λειτούργημα, αλλά η απαράδεκτη συμπεριφορά και η «διχαστική» ενέργεια όχι μόνο του συγκεκριμένου, αλλά πολλών εξ αυτών., οι οποίοι αντί να ασχολούνται (κυρίως) με τα της «ψυχής» και της ηθικής (έστω της εκκλησιαστικής) ή να εξηγούν και να αναλύουν τις παροιμίες με τις οποίες μιλούσε ο Χριστός (βλ. Κατά Ιωάννην κεφ.6 § 25) ή εν πάση περιπτώσει να τηρούν τους διακριτούς ρόλους εκκλησίας και πολιτείας, εκοσμικεύονται χρησιμοποιώντας διχαστικό λόγο, χωρίς καν να τους ενδιαφέρει πως θα ανεβάσουν το πνευματικό επίπεδο των πιστών μέσω του εκκλησιαστικού ήθους και ύφους.
Η εκκλησία χρειάζεται να διαθέτει πνευματική ποιότητα για να εμπνεύσει σεβασμό και όχι φόβο. Τα αντίθετα –δυστυχώς – φαίνεται να πλεονάζουν… Και αυτό γιατί η εκκλησία ενδιαφέρεται και χρειάζεται πιστούς, υπηκόους, και κοσμικούς οι οποίοι ευκολότερα εξουσιάζονται. Γι αυτό και πιστεύουν; πως «ού γαρ πανταχού η ομόνοια καλόν». Να γνωρίζουν όμως, πως ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και όσο έχει αξία η «εν Χριστώ ειρήνη», άλλο τόσο η κοσμική ειρήνη δεν είναι «επαίσχυντος»! και «αισχρά»! αλλά ούτε, ότι δεν επιθυμεί την ειρήνη όποιος δεν συμφωνεί ή κριτικάρει την εκκλησιαστική ειρήνη η οποία ειρήσθω εν παρόδω, θα ευρίσκεται μόνον εντός των ορίων της βασιλείας του Θεού. Ωστόσο, αν συμφωνούσε η ανθρωπότητα με αυτήν, όλος ο κόσμος θα είχε μία κοινή θρησκεία και πίστη, αναμένοντας να ελευθερωθεί από τα δεσμά του κόσμου τούτου, την… Δευτέρα παρουσία! Όμως, σκοπός μου δεν είναι να «βάλω μάχαιραν» (δηλ. να συμβάλω σε διχασμό) αλλά να εκφράσω γνώμην – άποψιν. Εκτός βέβαια αν και αυτό δεν έχει αξίαν, εφόσον δεν συνυπάρχει ή δεν ευρίσκεται εντός της εκκλησιαστικής ιδεολογικής ενότητος.
Δεν γνωρίζω βέβαια, αν κάποιοι πιστεύουν όντως, ότι η ειρήνη συνυπάρχει με την κοινήν πίστιν και την ιδεολογικήν ενότητα, ή, ποιός μας βεβαιώνει πως η κοσμική ειρήνη σημαίνει έχθραν προς τον Θεόν;! Δυστυχώς κάποιοι εκκλησιαστικοί λειτουργοί φαίνεται να μη γνωρίζουν πως η βασιλεία του Χριστού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου ,αλλά ούτε και είναι δυνατόν «δυσίν κυρίοις δουλεύειν» , και θα πρέπει να διαλέξουν ή Χριστόν ή Μαμμωνάν*, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Επιπλέον, αν κάποιοι απ’ αυτούς είναι ευέξαπτοι, είναι προφανές ότι πρέπει να «συγκρατούν τα νεύρα τους», και να μην ενεργούν ως ιδιοκτήτες μέσα στους ναούς, γιατί είναι λογικό και αναγκαίο να γνωρίζουν αλλά και να εφαρμόζουν τα λόγια των Μακαρισμών «Μακάριοι οι πραείς».
Όσο για τον ευέξαπτο ιερέα, το ενδιαφέρον του για τη Μακεδονία μας μπορεί να το εκφράσει, αλλά και να το τεκμηριώσει σε κατάλληλους χώρους, όντας όμως ικανός να συγκρατεί και να χαλιναγωγεί την οργή του, ακόμα και να μετανιώνει για την – κοσμική έστω- συμπεριφορά του. Όμως πολλοί εξ αυτών θεωρούν καταλληλότερο τον χώρο της εκκλησίας για παρεμβάσεις ακόμα και διχαστικές θεωρίες και απόψεις, κυρίως για τον λόγο ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντίλογος… Ούτε βέβαια είναι εύκολο να ακολουθήσομε την παρότρυνση του Απ. Παύλου προς Κορινθίους «το αυτό φρονείτε και ειρηνεύετε», γιατί το αυτό φρόνημα μπορεί να επιτευχθεί με πειθώ και αγάπη όχι να επιβληθεί. Εκτός εάν συμφωνήσουμε με την άποψη –θέση ότι η «φιλία του κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεόν» γιατί «ός αν βουληθεί φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (βλ. επιστ. Ιακώβου κεφ. 4).
Όσο για ανθρώπινη λογική σκέψη και προβληματική…ούτε λόγος!
[1] βλ. Στεργίου Ν. Σάκκου Η ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Θεσ/νικη 1969 σελ.9
* θεός των αρχαίων Σύρων που εκπροσωπεί τον χρυσόν και τον πλούτον / γήινος πλούτος.
knafpl@hotmail.com
