Cogito ergo sum.Σκέπτομαι, άρα υπάρχω. Σκέπτομαι; Υπάρχω; Να, κάτι τέτοια σκέπτομαι για να δω αν υπάρχω. Επισκέπτομαι τη συνείδηση μου συχνά, συχνότατα θα έλεγα. Διότι αν υπάρχει θέληση, υπάρχει και χρόνος. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας. Γι’ αυτό δεν κρατάω δώρα, για να μη νομίζει ότι την εξαγοράζω και φοβηθεί. Ο διάλογος, η διαλεκτική των συζητήσεων μας στο χώρο της, θεωρώ πως ενέχει στοιχεία εντιμότητας και καθαρότητας, έτσι τουλάχιστον μου λέει αυτή. Αλλά θα ήταν ανέντιμο και αλαζονικό να το επιβεβαιώσω εγώ. Σκέπτομαι. Πολλά, διαφορετικά, κατά γένος, κατά είδος, κατά σειρά, άναρχα, με ή χωρίς διορθωτικό φακό, με σύνεση, με παραλογισμό, ονειρικά κι ορμητικά, κι άλλοτε πιο πρακτικά, προσγειωμένα. Η ποιότητα της σκέψης μου, καθορίζει την ουσία της ύπαρξης μου. Μήπως τελικά υπάρχω κι είμαι αναγκασμένος να σκέπτομαι; Κι αν ναι, τι ακριβώς πρέπει ή οφείλω να σκέπτομαι; Στοχαστικά, αναπάντητα ερωτήματα. Έτσι, σε ένα διάβα ζωής, χαώδες, σύνθετο, που μόνο κατά συνθήκη νομίζω πως ελέγχω. Κάπως έτσι, αναζητώντας τελικά το πώς και το γιατί. Θα μείνουν αναπάντητα…
Νίκος Ερμείδης.
